Kyndill - 01.03.1932, Blaðsíða 7

Eg
er
svangar
Það er nótt.
Kuldinn er bitur og myrkrið er magnað.
Mér er kalt.
Margraddað þrasáð í múgnum er þagnað.
Mig vantar allt, —
ailt.
Hvar get ég hvíSLst það sem eftir er nœtur?
Ég kvelst.
VæTÍ ekki svefninn í vatninu sætur?
Það væri helzt.
Mér er kalt í þessum karbættu og skítugu tötrum
og hvarvetna sóst í bert.
Ég hlýt að tærast upp í þessum fátæktar fjötrum.
Nú fer ég. — Hvert?
Hvert ?
Mátturinn þver, þvi aó matarskort hef ég Mðið
í marga daga.
En mest hefiír mig undan mönnunum sviðið,
er mannorðið naga.
1