Kyndill - 01.03.1932, Blaðsíða 44

Kyndill
Síðasta orðið
aði í vexti af þeim peningum, og ég lánaði ættjörðinni
þá fyrir fjóra af hundraði. Ég átti þátt í því, að viö
nnnum í stríðiniu."
wEr þetta allt?“ spurði sá dökkklæddá' aftur.
Brosii brá á andlit Rúbinsteins og hann svaraði:
„Nú, þér eigíiÖ við hvort ég hafi ekki verið góðgerða-
samur?
NeA, það var ég ekkii. Ég hefi al.lt af haft þ.á 'reglu,
að lána aldrei peninga vaxtalaust og gefa aldrei pen-
ánga. Ég hefi aLlt af litið svo á, að starfið væri eina
raunveruliega hamingjan i heiminMm, og peningar eru
laun starfsins, starfsins eins og einskis aninars,. Fátækr,
’liingarnir eiga að starfa með höndunum, þeir ríku
með peningum sínum. Einungáis með því getur hver
góður ríkisborgari gert sikyldu sína við sjálfan sig
og sína og ríkið o,g föðurílandið og trúarbrögðin og
— og — og svona yfirieitt. Peningarnir verða ekki
tí.1 blesisunar, nema eitthvað sé fyrir þeám haft, og það'
er ekkii rétt að sóa þeim. Þetta stendur nú állt í
bihliunni. Sá, sem ekki vill vinna, á ekki heldur mat
að fá, og hórdómsmenn sikulu ekki erfa guðs ríki.
Allir, sem ekki sjá þetta, eru bolsar og byltingamenn
og fjandmenn rikiisinis. Já, það er að segja, séu þeir
fátækiir og —.“
„Er þetta síöasta orð yðar?“ spurði sá dökkkLæddl
alvarlega.
„Síðasta orð mitt? Hvað eigið þér við?“ spurði
Rúbínstein sketkaður.
„Ég á viö það,“ svaraði sá dökkklæddi, „hvort
38