Kyndill - 01.06.1932, Side 25

Sá er fuglinn verstur
Kyndill
Þeir ráðast á allt, sem er til fyrirstöðu. Þeir eru braut-
ryðjendur. Þeir eru frumherjar menningarinnar, hver
á sínum stað og tíma.
En árgölunum er illia fagnað. Mannskepnunum er
tregt um sporið fram á við. Kjarfcsitola óttast þær allt,
sem þær efcki pekkja og hafa vanizt. Dáðlausar firrast
þær áreymsiu umbreytinganna. Sjálfkærar sfcortir þær
mátt til menininígarlegna samtaka. Sljóleikinn er svo
mikill, að það þarf sterka trú til þess að örvænta ekki:
„Þeir, sem nóttin þykir löng,
þeir enu nauða fáir.“
Ángalarnir fá að kenina á þesisum eiginleiikuim fjöld-
anis. Þeim er núið þvi um nasir, að þessi sanniindi,
sem þeir þykist vena að boða, séu enn langt fjarri því,
að vera viðurkennd af almenningi; það sé ekki tíma-
beert að vera að tala um þau ennþá, — bezt sé að bíða
með bioðskapdnn um þau þangað til fólkið er farið að
skilja þaiu;
„Geturðu ekki þagað þá
þó að noði á skýjum?“
En árgalamir geta ekki þagað. Hugsjónin nekur þá
áfram. Þeir mega til að boða komu dagsiœ. Og þeir
hlífast ekki við að vekja aðna. Þeir ráðast á aldagaml-
erfðavenjur, tæta miskunmarlaust í sundur skoðanir
htilsigldra sálna. Þeir vita, að lækniing verður einatt
ekki genð án sánsauka. En menn kunna þessu illa. Ár-
galarnir eru sakaðir um kærleiksilieysi:
„Ekki skeytir þú um það
þó þú aðra særir.“
71