1. maí - Reykjavík - 01.05.1937, Blaðsíða 15

11
1. MAl
næsta augnabliki, lágu þr jú börn dauð
á götunni og stór hópur meira og
minna limlestur. Þessir litlu vesaling-
ar voru allir á að gizka f jögra til fimm
ára gamlir.
Brennandi hús hrundu og brotunum
rigndi niður yfir íolkið, sem lá á göt-
unni, og þá, sem voru að reyna að
hjálpa því.
Eg fullyrði, að loftárásin var, vísvit-
andi morð á varnarlausu fólki; og eg
tek það fram, að eg álít ákaflega þýð-
ingarmikið, að fólk úti um heim fái að
vita þetta, því að það gerir sér enn ekki
nándar nærri ljóst, hve hroðaleg nú-
iímastyrjöld er.
Það er enginn munur lengur á her-
manninum með vopn í hönd og á barn-
inu á handlegg móðurinnar: Takmark-
ið er, að drepa þau bæði!“
Dr. Bethune segir, að ástæðan tii
þess að fólkið flýr þannig unnvörpum
þær borgir, sem uppreisnarmenn nálg-
ast, sé sú, að það sé almennt gert ráð
fyrir því, að þeir taki af lífi alla karl-
menn á aldrinum 16 til 60 ára, sem
þeir aðeins ná að handsama.
,,Yið komum til Almeria þ. 9. febrú-
ar“, segir hann. „Fyrstu flóttamenn-
irnir frá Malaga voru þá einmitt að
koma til borgarinnar og við fréttum
fyrst hjá þeim, að Malaga væri fallin
í hendur uppreisnarmanna.
Þar sem við höfðum vagn til forráða
og vorum á meðal þeirra fáu lækna,
sem voru í borginni, ákváðum við að
fara áleiðis til Malaga eins langt og
við gætum til þess að hjálpa hinum
særðu og sjúku á meðal flóttamann-
anna.
Því lengra sem við komumst, því
þéttari varð flóttamannahópurinn. Við
áætluðum, að hann myndi nema um
150,000 manns.
Við mættum svo mörgu deyjandi
fóiki á leiðinni, sérstaklega börnum,
að við hættum við að halda áfram í
áttina til Malaga og afréðum í stað
þess að nota vagninn til að fjytja eitt-
hvað af þeim særðu til Almeria.
Undir eins og við snerum við, voru
mörg hundruð manns búin að um-
kringja vagninn og grátbáðu okkur að
taka sig með. Við ákváðum að taka
aðeins börn undir 10 ára aldri, og eg
áætla, að í öllum flóttamannahópnum
hafi tala þeirra verið að minnsta kosti
10000. Þau voru hryllilega á sig kom-
in. —
Vitandi það, að þau höfðu engin far-
artælci önnur en íæturna, voru þau
hálfsturluð af hræðslu við uppreisnar-
mannaherinn, sem var á hælum þeirra.
Það hafði verið skotið á þau frá sjón-
um og sprengikúlum varpað á þau úr
ioftinu í þrjá sólarhringa.
Flest þeirra höfðu aðeins hálmskó á
fótunum, en þeir voru fyrir löngu
komnir i tætlur af ferðalaginu. Mörg
voru búin að tapa mæðrum sínum og
voru grátandi að leita þeirra; á öðrum
stöðum kváðu við angistaróp mæðr-
anna, sem voru að leita að börnunum.
Það mátti jafnvel sjá mæður, sem
höfðu fætt börn á flóttanum, liggjandi
á jörðinni meðfram veginum, og tóku
nú, eftir fárra klukkustunda hvíld, á
síðustu kröftunum til þess að koma
litlu öngunum undan.
Allt f lóttaf ólkið var með stokk-
bólgna fætur og blóðið lagaði úr því
við hvert fótmál“.