1. maí - Reykjavík - 01.05.1937, Blaðsíða 18

1. MAI
14
Alþýðusambandið
og aukning þess.
Saj?a Alþýðusambandsins hefir enn
ekki verið skrifuð og er það mikið
mein, m. a. vegna þess, að með hverju
ári, sem líður án þess það sé gert, verð-
ur erfiðara að leysa það verk vel af
hendi, þegar loks verður byrjað á því.
Ótal atburðir frá fyrstu árunum
hverfa í gleymskunnar sjá og hetjurn-
ar úr fyrstu orustunum fara að týna
tölunni.
En með lítilli hreytingu má Segja
um hina óskráðu sögu Alþýðu.sam-
bandsins eins og ræðu prestsins á
Mosfelli: ,,Ræðan hans var ekki rituð
á blað, en rist inn í fáein hjörtu“.
Saga þess er enn ekki rituð á blað,
en hún er rist inn í hjörtu og hugi ótal
manna og kvenna víðsvegar um land-
ið. Og hún er meira. Saga sambands-
ins hefir með hverju árinu greipst
dýpra og dýpra inn í sögu allrar þjóð-
arinnar. Mönnum og málefnum, sem
sambandið nær til og hefir að ein-
hverju leyti áhrif á, fjölgar að segja
má daglega, sigrar þes.s verða sigrar
okkar allra — allra vinnandi manna
— ósigrar þess okkar eigin smán.
Saga sambandsins er áhrifamikil
og lærdómsrík. Hún er sagan um hina
fáu og smáu, sem ekkert áttu, nema
skilninginn á nauðsyn samtakanna og
viljann og þorið til að leggja út í bar-
dagann við ofureflið. Og leikurinn
var ærið ójafn þá. Annars vegar at-
vinnurekendastéttin með fjármagn
landsins og blaðakost í höndunum,
þröngsýn og íhaldssöm embættis- og
menntamannastétt, sem halda vildi
dauðahaldi í forréttindi Hín og ,.sinna“
manna, og hins vegar fámennur hóp-
ur verkamanna, sjómanna, verka-
kvenna og iðnaðarmanna, lægsta og
lítilsvirtasta stétt þjóðfélagsins, sem
allt í einu tók upp á þessu ólukkans
brölti og það meira að segja í fullri
óþökk flestra stéttarsystkina sinna.
En hópurinn stækkar, það kemur
víðsvegar að þetta nafnlausa, hvers-
dagslega fólk, skipar sér í fylkinguna
og tekur þátt í baráttunni, vonirnar
vakna um mikil afrek og stóra sigra,
sem hægt sé að vinna, það er líf, gró-
andi og bjartsýni yfir hreyfingunni,
þrátt fyrir alla mótstöðuna og and-
stæðingana, hvert sem litið er.
Og baráttan er hörð. Hópurinn, sem
stendur innan Alþýðusambandsins,
verður að berjast bæði út á við og inn
á við. Hann barðist við atvinnurek-
endavaldið og ósvífna blaðasnápa
þess, beið stundum ósigur, en vann þó
oftar sigur, — vann sér fótfestu fet
fyrir fet, öðlaðist með góðu eða illu
viðurkenningu þess, að samtökin væru
til og fram hjá þeim yrði ekki gengið.
Hann barðist inn á við við skilnings-
leysi, tortryggni og það, sem verst var
af öllu, við sundurlyndið í eigin her-
búðum. Það er sá óvinur, sem hingað