Valsblaðið - 24.12.1960, Blaðsíða 12

8
VALSBLAÐIÐ
ÓLAFUR SIGURÐSSON
Minningarorð
Vinur minn og félagi, Ólafur Sigurðsson, andaðist hér
í bæ aðfaranótt laugardagsins 27. okt. 1960.
Engill dauðans vitjaði hans í svefni og svæfði hann
svefninum langa með einum kossi.
Með Ólafi er hniginn til foldar drengur góður, sér-
stæður persónuleiki og hvers manns hugljúfi. Er hans
sárt saknað af öllum, er hann þekktu, og mest af þeim,
er þekktu hann bezt.
Hjá félagi okkar, Val, er skarð fyrir skildi við hið
snögglega fráfall eins þess bezta sonar. Valsmenn drúpa
höfði í þögulli sorg við missi góðs vinar og félaga.
Sú staðreynd fylgir efri árum hvers manns að þurfa
að sjá á bak fleiri og fleiri samferðamanna sinna yfir
í landið ókunna. Sumir hverfa langt um aldur fram.
Þannig virtist manni Ólafur vera burtu kallaður í blóma
lífsins aðeins 52 ára að aldri.
Ólafur var fæddur 17. des. 1907 í Reykjavík. For-
eldrar hans voru Sigurður, f. 1878, d. 1909, trésmiður
Jónssonar bónda á Fjöllum í Kelduhverfi Jónssonar og
kona hans Margrét, f. 1878 d. 1960, Guðmundsdóttir
bónda að Urriðafossi í Flóa, síðar veitingamanns í Rvík,
Ámundasonar. Eru báðar ættir Ólafs kunnar að gáfum
og atgervi.
Ólafur var yngstur þriggja sona Sigurðar og Mar-
grétar, en bræður hans eru dr. med. Jón borgarlæknir
og Ámundi verksmiðjueigandi, báðir valinkunnir sæmd-
ar- og dugnaðarmenn. Ungir að árum misstu þeir bræð-
ur föður sinn og kom þá í hlut móður þeirra að sjá þeim
farborða í mikilli fátækt en auðugri að þreki og vilja til
að koma þeim upp til þroska og manndóms og með guð
og móðurást í stafni tókst hinni ungu ekkju að sigra
alla erfiðleika og koma hinum ungu sonum sínum til
manndóms og mennta.
Að barnaskólanámi loknu settist Ólafur í 1. bekk
Menntaskólans i Reykjavík og lauk gagnfræðaprófi þaðan
árið 1924. Eigi var kostur á frekari menntun að sinni,
því nú varð hann að fara að vinna fyrir sér og létta
undir með móður sinni.
Á næstu árum lagði Ólafur á margt gjörfa hönd. Fyrst
gerðist hann verzlunarmaður hjá Á Einarsson & Funk
og var þar nokkurn tíma. Því næst fór hann í byggingar-
vinnu, bifreiðaakstur, gerðist lögregluþjónn 1933, en
1934 réðist hann til Reykjavíkurbæjar sem framfærslu-
fulltrúi og starfaði þar í vandasömu starfi við góðan
orðstí til ársins 1943 eða þar til hann byrjaði sjálfstæða
kaupmennsku með stofnun „Kápunnar", „Tízkunnar" og
síðast „Herrabúðarinnar". Rak hann þessar verzlanir um
hríð, en búnaðist illa og hætti rekstri þeirra fátækur af
þessa heims auði, en ríkur af dýrt keyptri reynslu.
Hóf hann nú að reka vinnustofu þá er hann starfaði
að til dauðadags og nefndi Listprent. Var það ný aðferð
við prentun á alls konar efni, jafnt málma sem tau eða
pappír. Varð hann að lesa sig til um aðferðir allar og
prófa sig áfram, þar til hann hafði öðlast þá reynslu
er nægði til sjálfstæðs reksturs. Varð hann hinn fyrsti
hér á landi, er hóf þessa iðju, en síðar hafa nokkrir
bætzt við og flestir þeirra ef ekki allir lært af Ólafi.
Tel ég að hér hafi Ólafur loks verið kominn í atvinnu-
grein er hentaði honum mjög vel. Hér naut sín til fulls
hans mikla hugkvæmni, óvenju þroskaður listasmekkur
og listrænt auga fyrir uppbyggingu mynda.
Efast ég ekki um, að hann hefði náð mjög langt í
þessari listiðn ef skuldir kaupmennskutímabilsins hefðu
ekki verið honum fjötur um fót.
Ólafur kvæntist árið 1935 Láru, f. 1910, d. 1957 Hann-
esdóttur sjómanns Jónssonar og konu hans Þorbjörgu
Guðlaugsdóttur, skipasmiðs Torfasonar hér í bæ. Ólst
Lára upp hjá afa sínum, Guðlaugi og konu hans, Sigríði.
Lára var ágætlega gefin kona, hæglát, hjartahlý og
virðuleg í allri framkomu. Heimili þeirra bar svip hús-
bænda. Yfir því hvíldi blær látleysis, en um leið inni-
legrar alúðar og hlýju. Þangað var gott að koma og
dvelja, því bæði voru þau svo gestrisin og þægileg í
allri umgengni.
Ólafur var mikill og góður heimilisfaðir og unni hann
sinni góðu konu og börnum þeirra tveim, Sigfried og
Margréti, af hjartans einlægni og föðurlegri blíðu.
Lára reyndist eiginmanni sínum traustur og góður lífs-