Valsblaðið - 24.12.1960, Blaðsíða 28

24
VALSBLAÐIÐ
Það er ekki algengt að menn komi
og biðjist inngöngu í knattspymu-
félag, til þess eins að taka á sig störf,
eða réttara sagt taka á sig svo og
svo mikið af striti því sem þarf að
framkvæma, til þess að félagið geti
lifað og dafnað, án þess að bafa not-
ið einhvers. Það er algengt að menn
fá fyrst að reyna leikinn, skemmtun-
ina sem hann veitir, og æfingarnar,
fái að njóta einhvers sem almennt
er kallað skemmtun, sem h'ka getur
verið í utanferðum, og öðrum slíku
lokkandi sem í er kringum leikinn
og það sem Iians er. Við athugun
kemur ‘líka í ljós að það eru raunar
sárafáir, sem nenna að taka á sig strit
þótt þeir hafi notið alls þess skemmti-
lega sem leikurinn —- knattspyrnan
— hefur upp á að bjóða. Þeir liverfa
Argentína — Túnis 2:1
Danmörk — Túnis 3:1
Argentína — Pólland 2:0
Hópur 4
Frakkland — Perú 2:1
Ungverjaland — Indland 2:1
Frakkland — Indland 1:1
Ungverjaland — Perú 6:2
Ungverjaland — Frakkland 7:0
Perú — Indland 3:1
I undanúrslitum léku Júgóslavar og
ítalir 1:1 eftir framlengingn. Varpað
var hlutkesti og kom hlutur Júgó-
slavíu upp, sem fóru í úrslit.
Danmörk og Ungverjaland 2:0
tírslit: Júgóslavía ■— Danmörk 3:1.
Júgóslavar léku með 10 manns í 55
mínútur. Leikmaður rekin úlaf vegna
mótmæla við dómara.
-— í náð — þegar þeir eru hættir
að þiggja.
Andres Bergmann er dæmi um
það óvenjulega. Hann kemst aldrei
á æskuárum sínum í kynni við knatt-
spyrnuleikinn fyrir atbeina Vals. Á
þeim árum veit hann rétt að Valur
er til. A þeirn árum slítur hann
skóm sínum á Eyrarbakka, og leik-
völlur hans er sendin og skerjótt fjar-
an þar sem úfið og ólgandi hafið
ógnar af og til. Það var h'ka skemmti-
legt.
Knattspyrnan var þó ekki alveg
óþekkt fyrirbæri þar austurfrá um
það leiti, því þar tók Andrés þátt í
þeim eina knattspyrnukappleik, sem
hann liefur keppt í. Það var á sjálfan
þjóðhátíðardaginn 17. júní 1922, og
stóð baráttan rnilli Eyrarbakka og
Stokkseyrar. Skoruðu hvorir á aðra
og skyldi ekkert til spara. Æft var af
kappi um skeið og er til keppninnar
kom mátti ekki á milli sjá, og lauk
leiknum með jafntefli 1:1. Fjöldi á-
horfenda hafði komið til leiksins og
var metnaður á báða bóga. En það
mun fyrsti og síðasti kappleikur milli
staðanna og sömuleiðis fyrir Berg-
mann!
Til Reykjavíkur fhittist Bergmann
1927 og tók hann þegar að stunda
kappleiki, og varð „fastur“ gestur
á öllum leikjum. Hann hefur ein-
hverntíma sagt að það hafi fljótt
komist í hug sinn að Valur væri
aðgengilegastur til þess að blanda
geði við. Það mun liafa verið 1933
sem hann gerist félagi í Val og liefur
síðan komið ótrúlega mikið við sögu
þar. Þegar á fyrstu árunum var hann
kjörinn í stjórn félagsins, og átti
liann sæti í henni lengi. Þegar lireif-
ing kom á skíðamál Vals varð liann
sjálfkjörinn einn af aðahnönnum þar
og formaður skíðanefndarinnar í uni
10 ár. Hann var ef svo mætti segja
,,yfirsmiðtir“ skíðaskála Vals, og
teiknaði liann, og var starfsemi skál-
ans til mikillar fyrirmyndar undir
stjórn hans. Hann hefur verið mjög
virkur í sambandi við liinar rniklu
framkvæmdir á Hlíðarenda og í
þeirri nefnd í fjölda mörg ár, sem
þar hefir liaft forystu. Og fáir munu
þar oftar sjást í vinnufötum og að
verki, en hann.
Bergmann er raunsær og glöggur
í liverju því máli, sem hann ræðir
um og það er mála sannast að honum
er ekkert óviðkomandi, er að fram-
gangi Vals lýtur.
Hann er glaður og reifur í lund
og er gæddur miklum félagsþroska.
Hann hefur óbilandi trú á því, að
íþróttir og félagsstarf í sambandi
við þær sé æskumönnum lioll tóm-
stundaiðja.
Þó allvel sé gengið á sjöunda tug-
inn, liafa árin ekki megnað að drepa
starfsorku lians og elju, enda hafa
athafnir lians og störf einkennst af
því alla tíð.
Bergmann liefur um 9 ára skeið
verið fulltrúi Vals í IBR og þetta
tímabil hefur liann einnig setið í
framkvæmdastjórn Bandalagsins, og
sýnir það m. a. þá tiltrú, sem liann
nýtur útá við.
Andrés er kvæntur Guðmundu Guð-
mundsdóltir, hinni ágætustu konu,
og liafa þau átt 4 börn, sem öll eru
gift. Þess má geta að Karl sonur
Andrésar lék lengi í kappliði Fram.
F. H.
Ég skal koma í þinn staö.
Það skcði í leik í dönsku keppninni (1.
deild) að tveir leikmenn skullu saman, og
meiddi annar sig á fæti, en hinn fékk sár
á munninn.
Eftir leikinu liitlust þeir og voru sam-
mála um að þelta hefði verið óviljandi.
Maðurinn með munnsárið sagði að lok-
mn: Það er verst með mig, hvað heldtir þú
að konan mín segi?
Hinn svarar: Símaðu til mín góði, þá
skul ég koma í þinn stað!