Valsblaðið - 24.12.1960, Blaðsíða 32

28
VALSBLAÐIÐ
Maður fer venjulega á knatts-
pyrnuleik til þess að sjá lið sitt sigra.
Fyrir mörgum er allur sunnudagur-
inn glataður ef lið þeirra leikur illa
eða tapar, og greiða fyrir það.
Það er list að vera góður knatt-
spvrnuáliorfandi, list sem flestir ættu
að iðka, sjálfra sín vegna. Auð-
vitað er það dásamlegt að sjá spenn-
andi leik þar sem sigurinn lendir
réttu megin, en það getur ekki lient
hverju sinni. Til allrar liamingju eru
það yfirleitt jafnmargir sem tapa og
vinna.
Einnig á meðal áhorfendanna -—
ef maður kemur aðeins til þess að sjá
sína nienn draga til sín bæði stigin.
Hlutlausir áhorfendur cru ekki
skemmtilegir.
Þetta er engin prédikun. Það væri
freistandi sem leikmaður að biðja
um hlutleysi. Að sjálfsögðu væri það
skemmtilegt ef áhorfendur í Esbjerg
— eða á íþróttaleikvanginum í Kaup-
mannahöfn klöppuðu með sömu
hrifningu þegar AB skorar mark, eins
og þegar Esberg gerir það. Svo langt
getum við aldrei náð, ég er ekki svo
barnalegur að Iialda það. Ef áborf-
endur væru aðeins hlutlausir, þá
væru ekki margir viðstaddir. Það
mundi sennilega ekki vera sérlega
gaman að vera leikmaður bjá ó-
hlutdrægnum áborfendum. Hrópin
mundu aldrei verða eins hávær, geð-
brigðin á leikvanginum mundu
aldrei ná suðupunkti, við nmndum,
í fáum orðum sagt, aldrei komast
í kynni við það taugaæsandi andrúms-
loft sem er svo þýðingarmikið fyrir
leikinn og liraðann.
Við skulum gleðjast yfir því, að
við eigum allir ofstækisfulla aðdáend-
ur á áhorfendapöllum. Það eru þeir
sem gefa leiknum lit. Við, sem minn-
umst leikja stríðsáranna, þar sem á-
horfendurna vantaði, getum talað um
þetta af reynslu.
Maður getur veðjað á knattspyrnu-
leik á þúsund vegu. Ef menn eru
ósammála um það liver muni eiga
mest í leiknum, getur maður veðjað
um það, og látið fjölda liomsparka
skera úr. Maður getur veðjað um það
livor markmaðurinn, snerti knöttinn
oftar. Hér hefur leikstvrkur mót-
herjans sín áhrif.
Ég tapaði 30 dönskum krónum á
leik, vegna þess að Blacli Jensen
bakvörður bjá KB. liafði leiðan á-
vana. Hann kunni vel við sig í tnið-
hringnum, þegar mótlierjinn var í
sókn, og í hvert sinn sem bann kom
þangað kostaði það mig eina krónu.
MaSur kynnist mörgu sérstœöu.
Eðlilega getur maður ekki alltaf
veðjað, það er liægt að nota „fifty-
fifty“.
Álíti maður t. d. bakvörð spyrna oft
útaf, ginnir maður næsta mann til að
veðja tveimur á móti einum.
Á þennan lxátt veitir maður vmsum
sérkennilegum atvikum og atriðum
athvgli sem maður liefur ekki áður
tekið eftir. Með þessu getur maður
bætt enn einu skemmtilegu við það
að vera áliorfandi.
En maður getur kafað dýpra í at-
hugunum sínum, og þannig farið
að fá áliuga fvrir leikmönnum, og
þá sérstaklega þeini ungu, og efnilegu
með því að veita þeim sérstaka at-
hygli á vellinum.
Flestir áhorfendur fylgja knettin-
um aðeins. Þeir sjá aðeins þann leik-
manninn sem af tilviljun er í nánd
við knöttinn. Nú eru þeir líka leik-
menn sem ekki liafa knöttinn, já, og
ekki svo þýðingarlitlir í knattspyrnu.
Þess vegna getur maður ekki metið
ungan efnilegan leikmann og fram-
tíðarmöguleika lians, með því einu
að fylgja ltonum eftir, aðeins þegar
hann er með knöttinn.
Fæstir áhorfenda eru tilleiðanlegir
til að staðsetja sig það liátt uppi á
áhorfendapöllunum. að þeir hafi yf-
irlit yfir allan völlinn í einu Þeir
vilja lielzt lialda til við hliðar-
línuna, sem næst keppendunum, þar
sem þeir sjá hvað verst. Skemmtunin
við að fylgjast með í liljóðum buga
hinu mikla efni, sjá live langt liann
nær fylgast með þroska lians frá leik
til leiks, og ræða það við sessunaut-
inn, sem betur fer er ekki alltaf á
sama máli, þá ánægju liefur maður
ókeypis sem áhorfandi.
Það eru bara alltof margir sem
gera sér ekki grein fyrir þessu.
Svo er það áliorfandinn sem eyði-
leggur alla skemmtunina fyrir sjálf-
um sér, með því að sjá aðeins það
neikvæða.
Það er hann sem sunnudag eftir
sunnudag segir að leikurinn liafi ver-
ið hundleiðinlegur, og að nú á tínium
geti menn ekki leikið knattspyrnu.