Valsblaðið - 24.12.1960, Blaðsíða 21

VALSBLAÐIÐ
17
Séra FriSrik Friðriksson:
KEPPINAIJTAR
Úr rcebu Mc Fairland
„Háttvirtu áheyrendur, aldrei hef-
ur mig dreymt um að eiga eftir að
standa í þessurn sporum, og ber ég
lielzt kvíðboga fyrir því, að mér tak-
ist ekki að gjöra menn ánægða, því
að vissu leyti er æfi mín ekki svo
markverð, að liún geti verið verðugt
efni í fyrirlestur fyrir ókunnugum
mönnum, en samt lief ég látið til
leiðast að ráðast í þetta, vegna þeirr-
ar þakklætisskuldar, sem ég er í við
þá ógleymanlegu vini, sem Guð hef-
ur gefið mér í þessum bæ, ef svo
mætti verða, að saga mín fengi ein-
hverjum að gagni komið eða orðið
til uppörvunar eða þá öllu lieklur
til viðvörunar á hættubraut lífs og
listar.
Ég er fæddur í Edínaborg á Skot-
landi. Foreldrar mínir veiltu mér
gott uppeldi. Faðir minn var kirkju-
þjónn við eina af aðalkirkjunum í
bænum og var vandaður og trúræk-
inn maður. Móðir mín var mjög
guðhrædd kona og hélt mér að Guðs
orði og góðurn siðum. Þau voru allvel
efnunt búin, og var ég einbirni
þeirra. Ég var látinn ganga á ágætan
skóla, en hugur minn var oftast frem-
ur á leikvellinum en í kennarastof-
unni. Mitt mesta yndi var það að fá
að liorfa á knattspyrnuleikina, sem
liáðir voru á liverjum laugardegi
síðdegis. Ég lagði fyrir hvern eyri,
sem ég eignaðist, og leyfði mér aldrei
að kaupa sælgæti eða þess háttar til
þess að hafa nógan inngöngueyrir á
leikvölliim. Ég fylgdi með óskertri
athygli leiknum, brögðum og atlerli
leikendanna, svo tók ég æfingar í
brögðum þeirra, er ég hafði séð og
dáðist mest að; ég átti mér lítinn
knött og fór oft með hann út á
flesjurnar utan borgar. Ég sá í þá
tíð marga hina frægustu knatt-
spyrnumanna og óskaði einskis frek-
ar en ég mætti líkjast þeim, er ég
vrði stór. Gibson, Walker og Bloomer
voru þá stærstu stjörnurnar á knatt-
spyrnusvæðum hins sameinaða kon-
ungsríkis. Þeir voru áttavitar mínir
og fyrirmyndir. Dróst að þessu allur
liugur minn, og þótti ég snemma
skara frant úr í knattspymufélagi
skólans. Ég var fyrst lengi framherji
og æfði mig í öllum brögðum og
skyldum, er þeirri stöðu fylgia í
leiknum. Kom mér það að góðu lialdi
síðar, þegar aðalviðfangsefni mitt
var orðið að vera framvörður. Því
átti ég liægt með að sjá við brögðum
framherjanna meðal keppinauta
minna. Ég vil beina því til allra, sem
ætla sér að verða góðir framverðir.
að æfa sig fyrst í því að vera góðir
framherjar. Þeir standa þá miklu
betur að vígi en ella. Eftir langa og
mikla æfingu sem framherji, og ég
liafði þá ekki hugsað mér að verða
annað, bar svo við eitt sinn, að valdir
voru sveinar úr skóla vorurn til þess
að lieyja kappleik við pilta úr öðr-
um skóla í borginni. Ég var einn at
þeim útvöldu, og varð ég ekki lítið
hreykinn af þeirri upphefð. Þetta
var opinbert mót, og voru viðsladdar
margar þúsundir manna. Leikmenn
voru á aldrinum 15—17 ára, og má
nærri geta, livílíkur liefði verið á-
hugi hjá oss ungum sveinum að sýna
nú yfirburði skóla vors og gjöra lion-
um sæmd. Leikurinn byrjaði, en
mjög snennna í leiknum fatlaðist
vinstri framvörður í voru liði. Yér
tókum þá varamann. Hann var sett-
ur á minn stað, en mér var skipað
í stað hins fatlaða. Þetta hafði mikil
áhrif á leikslokin og ekki síður á
alla framtíð mína. Ég kunni þá betur
til áhlaups en vamar og fylgdi fram-
herjalínunni svo fast, að öll vörnin
varð hinum megin. Þegar útherji
óvinanna mín megin kom þeysandi
með knöttinn, vissi ég fyrirfram eða
gat mér til af eigin reynslu, hvað
hann mundi ætla sér, og gat því hvað
eftir annað tekið af honurn knött-
inn. Margoft var mér klappað lof í
lófa og oft lieyrði ég nafn mitt
nefnt og kallað upp af skólabræðrum
mínum meðal áhorfenda. Steig mér
allt þetta til höfuðs, og varð ég eins
og ölvaður og gjörði allt, sem ég
hafði orku til; ég náði þrisvar sinn-
um að koma knettinum í mark og
átti þannig drjúgan þátt í þeim mikla
sigri, er vor skóli vann á keppinaut-
um vorum. Eftir leikinn þyrptust
allir að mér og voru að samfagna
mér, og rektor skólans klappaði mér
á öxlina og sagði: „Þú hefur unnið
skólanum stóran heiður í dag, ég
þori að segja, að þii verður góður
með tímamun“. Blöð, sem minntust
á þennan kappleik, töluðu um hið
ágæta framvarðarefni, og ég fékk
svo mikið hrós, að ég er forviða á,
að það skyldi ekki gjörspilla mér
strax. Ég hef dvalið svona lengi við
þennan atburð, af því að ltann bar
í sér komandi frægð mína og óham-
ingju um leið . . . .“
---------ooOoo------------
Hœtlir í síSari háljleik!
Dönsk blöð sögðu frá því í sumar að
Knut Lundberg, hinn frægi knattspyrnu-
maður, sem brátt er 40 ára gamall æfi
af miklu kappi. Eitt sinn um daginn
spurði áborfandi, sem dáðist að Lundberg,
bvenær hann eiginlega hætti að leika knatt-
spyrnu.
— Undantekningarlaust í miðjum síð'ari
bálfleik, þegar úthaldið er búið, svaraði
Lundberg.
SilfriS gaf áhorfendapalla.
Við heimkomuna fengu hinir dönsku
knattspyrnumenn konunglegar móttökur
þegar þeir komu heim frá Olympíuleikunum
í Róm. Frá Arósuin voru þrír leikmenn og
var tekið á móti þeirn í ráðhúsi borgar-
innar og þar var tilkynnt að borgarstjórnin
hefði ákveðið þá um morguninn að verja
1 milljón danskra króna til þess að reisa
yfirbyggð áhorfendasvæði á iþróttavelli
Arósa-borgar.