Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1923, Síða 47

ALMANAK.
35
iö annaíS en skinin beinin, rneð gikt í öllum limum. Og
kirkjan, sem þó var aöeins hálfa mílu vegar í burtu,
fanst henni svo fjarlæg — svo fjarlæg — eins og hún
væri i öörum heimi. —•
Hér lá hún ein í myrkrinu, en á sömu stundu var
kirkjan full meS ljós — meS líf og yl.
En varla myndi nokkur finnast þar sem myndi eft-
ir henni á því augnabliki. Já, henni fanst næstum aS
guS hefSi hlotiS aS gleyma sér — henni, sem ekki fór til
kirkjunnar.
Hún ætlaSi aS fara á fætur; afklæSa sig og hátta
almenlega. • En hún var of máttfarin til þess, þess
vegna lagSi hún sig út af aftur, og hagræddi sér eftir
föngum. —•
Jæja, því er ef til vill svona fariS, hugsaSi hún.
—; Ef til vill átti hún aS liggja hér og deyja. — Ein-
mana — yfirgefin af öllum — líka Drottni. — En hún
átti fráleitt betra skiliS. ÞaS var einungis réttlátt.
Þegar hún fór nú aS hugsa um þaS, þá var hún sjálf-
sagt stórsyndug. Hversu mikiS hafSi hún ekki syndg-
aS, einungis í dag. Jú, frá því fyrst um morguninn
hafSi hún veriS i svo óttalega slæmu og syndsamlegu
skapi, — þetta var þó helgur dagur. — Reyndar var
hún nú komin í betra skap, áSur en dagurinn “varS
helgur”. En þaS var nú sama. Strax í morgun,
þegar hún fann aS hún hafSi svo mikinn svima yfir
höfSinu, aS hún ætlaSi varla aS geta staSiS upp, var
hún komin í slæmt skap. ÞaS var nú samt í fyrsta
skifti á hennar löngu æfi, aS hún hafSi veriS óánægS.
(Svo mikil var þó þolinmœði hennarj. Svo þolinmóS
var hún þó!
HvaS ætli þeir mættu segja, sem árum saman,
neira aS segja kanske alla æfi, eru sjúkir og vanheilir.
Nei, hún vissi sannarlega ekki hve mikiS hún hafSi aS
þakka — hún, sem aS GuS hafSi gefiS þessa sérstöku
heilsu. En henni hafSi fundist, aS einmitt i dag, þeg-
ar hún hafSi svo mikiS aS gera, væri ekki timi til aS
vera veikur. — Svo var hún orSin þess vör, aS öll