Almanak um/fyrir árið 1900-1905 - 01.01.1904, Blaðsíða 60

vlðskifti okkar fara. En það kom við mig, titringurínn
sem var á vörum hennar þegar ég fór.
Ég skal fara á klúbbinn og sýaa þannig sjálfstæði
mitt, hug-saði ög. Svo gjörði ég það, og þar sagði ég
vin mínum—gömlum piparsveini, hversu komið var.
„Svo hún ætlar ekki að tala við þig? Ha, ha, ha’
Jæja Frank. Tveir geta teflt þetta tafl. Borgaðu það
í sömu mynd, drengur minn,“ var ráðið sem hann gaf
inö r.
Þetta ráð var einmitt við skap mitt. Þegar ög kom
heitn urn kvöldið var María prúðbúin. Augnaráð henn-
ar var ískalt. Ilún ávarpaði mig ekki, né heldur ég
hana. María lék vel. Iíún rauf þögnina með því að
raula fyrir munni sér síðustu leikhúslögin.
Svo kom kvöldverðurinn, hann var, ef nokkuð, þá
öllu betri en vanalega. Það er hálf öþægilegt fyrirtvær
persónur ;.ð sitja við sama borð stein-þegjandi, þegar
þjónustustúlkan liorflr á mann, en Maríu tókst það vel.
Stór og fallegur, svartur köttur. kallaður láv. Salis-
bury, sat í stól við hlið hennar. ílún ávarpaði kött-
inn á þessa leið:
„Viilt þú sósuð nýru, láv. Salisbury?“
Eg skildi strax hvað hún för og sagði því: „Eg
hefi sama smekk og þú, láv. Salisbury, égætla að borða
sósuð nýru.“
María sagði þjónustustúlkunni að húsbóndinn ætl
aði að borða sósuð nýru. Og stúlkan færði mér réttinn
en ekki kettinum.
Meðan á borðhaldinu stóð, sagði hún kettinum allt
sem fyrir hafði komið um daginn í fjarveru minni. Síð-
arihluta dagsins hafði hún verið hjá frú Deane Moselý
—konu, sem mér var térlega lítið um gefið — einmitt
jögnnarefni okkar utn morguninn. Konu, sem satkir
fyrirlestra um kvennréttindi og þess háttar dótl! Allt
þetta sagði hún láv. Salisbury. Eg tók sáma ráð'til að
segja henni hversú vel mör hefði iiðið á klúbbnum mín-