Almanak um/fyrir árið 1900-1905 - 01.01.1904, Blaðsíða 61

um og' að ég' ætlaði þangað í kvold. Þá sagði Maiia við
köttinn: „Eg er hrædd urn að þér leiðist. í kvöld, þvi
ég ætla á samkomu með frú Mosely, bíddu ekki eftir
mér, láv. Salisbury, ég liefi lykilinn minn með mér.“
Svo för hún, og mér fanrist hún hafa haft betur að
þessu. Það var svo gróflega smeliið af henni, að tala
við mig gegnum köttinn.
•*■ * *
Næsta morgun var allt við sama, María lék við
hvern fingur og hélt uppi einhiiða samtali við köttinn.
Hún las honum kafia úr bréfum, sagði horium af sam*
komunni kvöldið ; ður, og hversu vel frú fifosely hefði
sagst um kvennfrelsi og allskonar óþverra, sem allt var
of nýmóðins fyrir mig' Mig sárlangaði líkatil að segja
henni það, en orðin dóu á vörum mínum, svo ég eagði
lávarði Salisbury, aðkonurnú á dögum væru ókvenn*
legar skepnur.
Vikan leið svo, að við töluðum ekki orð saman,
nema í gegnum köttinn. Vinur minn, piparsveinninn
segir að ög nmni sigra, en ég sé ekkert mót á því enn
þá. Hún er þver og stíf, auðvitað ekki eins og ög, með
mína drengilegu, karlmannlegu stífni eða þrautseigju.
Heldur þenna kvennlega, heimskulega þverhausaskap,
sem allra hluta mest reynir á þolinmæði og trúmennsku
ástríkra eiginmanna.
Það er svo sem auðséð að við getum ekki komist
þannig af alla okkar æíi, aö tala aldrei saman nema í
gegnum svarta köttinn. Svo í örvænting' minni sneri
ég mör ti! vinar míns, piparsveinsins.
„Dreptu greíils köttinn á eitri,“ sagði hann, „og
sjáðu hvorthún fær þá eklti málið.“
Einn eða, tvo daga liikaði ég. Það var eins og
þræjlinn hefði eitthvert ónáttúrlegt vald yfir konunni
minni. Þarna sat hann malandi og deplaði óaflátanlega
gul-grænu augunum sínum, María talar við hann og
gefur mer f smáskömtum skens-pillur sínar. Hún hefir