Afturelding - 01.08.1948, Blaðsíða 7

AFTURELDING
Kuua a auuurlandi heiur t>ugi peim, sem þetta ritar, írá því
hvernig GuÖ hjó hana, á einkennilegan hátt, undir sorglegan
atburð í iífi hennar, og íer frásagan hér á eftir:
Kvöld eitt var hún að keppazt við að spinna, húu var sveita-
koma. Sækir þá svo mikill svefn að henni, að hún hnigur hvað
eftir annað fram á rokkinn. Svona fyrirhæri þekkti hún ekki,
því að venja hennar var, að vinna fram á nótt, enda hafði hún
góöa heilsu og vinnugleði mikla. Hún ætlaði sér því að standa
gegn þessum áhrifum. En þá veitir maöur hennar því athygli,
hve erfitt hún á með það að halda sér vakandi, og bidur hann
hana, að gera það fyrir sig, að hætta i kvöld, en vinna það þá
heldur upp á morgun. Hún gerir að ósk hans, og er ekki löggst
út af fyrr en hún solnar vært. Strax dreymir hana, að rödd talar til
hennar þessum oröum: Ólöf, — það var nafn hennar — þú skalt
athuga sálminn, nr. 339 í sálmabókinni. Hún vaknar við þessi
orö, enda var þá allur svefn frá lienni tekinn og flettir upp á
sálminum:
Góður engill Guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og strið,
léttir byrðir, angist eyðir,
engill sá er vonin blíð.
Þó að lokist aumum aftur
allar dyr á jörðu þrátt,
helgrar vonar himinkraftur
hjálparlausum eykur inátt.
Þá er hjartabenjar hlæða,
bregzt hver jarðnesk stoð og lilíí,
inegnar sollin sár og græða
'signuð von um eilíft líf.
Þá er jarðnesk bresta böndin,
blítt við hjörtu, sorgum þjáð,
vonin segir: Heilög höndin
hnýtir aftur slitinn þráð.
Blessuð von, í brjósti minu
bú þú meðan hér ég dvel,
lát mig sjá í ljósi þinu
ljómann dýrðar bak við Hel.
Kæri vinur!
Ganga okkar gegnum fatabúr Guðs barna hefur nú leitt okkur
fram að hinu hátignarfyllsta augnabliki í sögu safnaðar Guðs,
já, í sögu heimsins. Þrjú voldug „Hallelúja" hafa endurómað
gegnum himnana, og hið fjórða hljómar eins og niður margra
vatna og sem rödd frá sterkum þrumum, og þá kemur tilkynn-
ingin um
BRÚÐKAUP LAMBSINS.
Við þurfum ekki að vera i vafa um, hver er Lambið. Það er
hinn sami, sem Jóhannes skírari sá við Jórdan, þegar hann kall-
aði: „Sjá Guðslambið, er ber synd heimsins." (Jóh. 1, 29.) Lambið
er Jesús.
Og biblían gefur greinilegar bendingar um, hver brúðurin er,
Við skulum athuga orð Páls til safnaðarins í (II. Kor. 11, 2.):
„Þvi að ég hef fastnað yður einum manni, til þess að geta leitt
fram fyrir Krist hreina mey.“
Meyjan, sem Kristi er föstnuð, er söfnuður Guðs. sem verður
brúður Krists á brúðkaupsdegi lians. Hver er þá söfnuðurinn?
Það er ekki aðeins söfnuðurinn i Korintu. Ekki lieldur hefur nokk-
ur einstakur söfnuður eða nokkuð sérstakt kristnifélag einkarétt
á því að vera brúðurin. Nei, það er „söfnður liinna frumgetnu,
sem á himnum eru skráðir", sem hér er um að ræða. (Hebr. 12,
23.). Sá, sem hefur nafn sitt innritað á himnum og væntir brúð-
gumans, hann verður með brúðarskaranum.
En nú skulum við atliuga það, sem skrifað er um klæðnað
lirúðarinnar, sem hefur búið sig fyrir brúðkaupið. „Og veitt
var henni að skrýðast dýru lini, skínandi og hreinu, því að dýra
h'nið er réttlætisverk heilagra."
Hruöarskruöinn cr ojinn úr réttlœtisverkunum.
Þessi hugsun gerir mann næstum undrandi. Getur það verið,
að verk okkar á lífsleiðinni hér, geti dag einn orðið efnið í
hinum hreina, skínandi skrúöa, sem við eigum að skrýðast við
brúðkaup LambsinsV
Einhver mun ef til vill vilja segja, að það standi skrifað, að
Guð frelsaði okkur, „ekki vegna réttlætisverkanna, sem vér höfðum
unnið, lieldur samkvæmt miskunn sinni fyrir laug endurfæðing-
arinnar." (Tít. 3, 5.). Og við erum sammála. Pið jrelsurnst ekki
vegna verkanna, heldur til þess aö vinna verkin.. Það er, þau verk,
sem eru eðlileg afleiðing frelsisins, þegar maðiir gengur fram í
hlýðni eftir orði Guðs.
Nokkru seinna dó maður liennar, og hún stóð eftir með 7
börn og ófrísk að því 8. Á þenna sérstaka hátt, telur liún, að
Guð hafi í miskunn sinni búið hana undir þenna sorglega at-
burð, enda var hún við honum búin, þegar liann kom. En síðar
meir varð þetta, ásamt fleiru, til þess að leiða hana til þekkingar
á náð Guðs og hjálpræðinu í Jesú Kristi. Það varð þó ekki fyrr
en eftir mörg ár og margar raunir. En undiirsamleg trúfesti
Guðs stóð svo fast með lienni öll þau ár, að hún kom börnunum
öllurn upp, án sveitarstyrks. — Nú vitnar hún hólpin og ham-
ingjusöm á efri áruin sínum oft til fyrirheita Guðs í Orði hans,
og segir, að von sín á Drottin liafi aldrei orðið til skammar.
Þegar hún fer með orðin, sem standa í Sálmi Davíðs, 56, 9, er eins
og sætleiki Guðs drjúpi af þcim orðum á vörum hennar. Maður
finnur, að það er margra ára, dýrrnæt reynsla hennar um óbrigðul-
leika Drottins, sem gefur orðunum þann sætleika, að hverjum
verður ljúft á að lilýða. Orðin ldjóða svona, sem henni er svo
tamt að fara með: tárum mínum er safnað í sjóð þinn,
já, rituð í bók þína.“ En þegar hún sagði mér sögu sína, nam
hun ekki staðar við tárin, heldur mælti fram að endingu orð frá
Sálmi 68, 5.—6.: „Syngið fyrir Guði, vegsamið nafn hans, leggið
braut fyrir hann, er ekur gegnum öræfin, Drottinn heitir hann,
fagnið fyrir augliti hans, sem er Faðir föðurlausra. Vörður ekkn-
anna.“
55