Afturelding - 01.08.1948, Blaðsíða 15

AFTURELDING
Ég birti hér í þýðingu síðustu kveðjuna, sem
ungur, dauðadæmclur maður sendi mér:
,,Ég er ungur — aðeins 19 ára gamall. Kalifornía
er ættland mitt. Foreldrar mínir voru mjög fátæk-
ir o<r faðir minn, sem var mikið eldri en móðir
mín, kunni hvorki að lesa né skrifa. Hann var
þræll áfengra drykkja, og þegar hann var ölvaður,
kom hann heim og misþyrmdi inömmu og okkur
börnunum.
Heima hjá mér fengum við aldrei leyfi til að
fara í sunnudagaskóla, og Biblían, Guðs orð, var
aldrei lesin hjá okkur. Við báðum aldrei til Guðs
og sunnudagurinn, Drottins dagur, var hjá okkur
sem liver annar dagur. Við lifðum í myrkri, án
þesss að vita um, eða gera okkur grein fyrir, að
einnig við vorum kölluð af elskandi Frelsara, sem
vildi bera byrðar okkar og gefa okkur hvild og frið.
Aldrei Iieyrði ég talað um kraft. hans til að frelsa.
— Ég hcyrði heldur aldrei sagt frá blóðinu, sem
Iireinsar af allri synd. Ég vissi ekkert um upp-
risuna né kraft frá Guði eða eilíft líf.
f syndinni lifði ég og fyrsta bílnum stal ég, þeg-
ar ég var tólf ára gamall.
í kvöld sit ég í dauðaklefanum, ásamt bróður
Öhrnell, og eftir fjórar klukkustundir geng ég síð-
ustu skrefin, þangað sem aldrei verður snúið frá
aftur. Lögin krefjast lífs míns.
Það var dýrðlegur dagur á minni ungu ævi fyrir
tíu mánuðum síðan, þegar bróðir Öhrnell kom inn
til mín og fór að tala við mig og gaf mér Nýja
testamenti. Hann bað mig um að lesa það með at-
hygli og lofaði að korna aftur eftir tíu daga.
í Nýja testamentinu mínu las ég um Jesúrn Krist,
sem dó fyrir syndugt mannkyn, — og hvernig Guð
sendi hann í heiminn, ekki til að dæma hann,
heldur til þess að heimurinn skvldi frelsast gegn-
um hann.
Þegar bróðir Öhrnell og prédikari frá þeim
stað, sem ég var áður í sem fangi, komu inn til mín
og hjálpuðu mér til að lesa og biðja og viðurkenna
syndir mínar fyrir Drottni, þá tók ég á móti Jesú
sem persónulegum Frelsara mínum og fékk fyrir-
gefningu á öllum syndum mínum. - Ég hafði stol-
ið þrem bílum sínum úr hverjum stað, og hafði ég
viðurkennt það, ásamt þjófnaði á 28 hjólbörðum
í Portland Oregon. Þar að auki hafði ég, vopn-
aður skammbyssu, rænt mann.
Ég viðurkenndi allt, og dásamleg hvíld og ró
komu yfir mig.
Eg elskaði að lesa Biblíu mína, og síðan óskaði
ég eftir að skírast.
Það var dýrðlegur dagur þegar ég skírðist. Ég
var skírður í baðkeri, því að um annan möguleika
var ekki að ræða. En það var samt nógu stórt til
þesss að hægt væri að dýfa mér í vatnið. Dýrð sé
Guði um alla eilífðl Þegar heimurinn vildi ekki
lengur neitt með mig hafa — þá tók Jesús mig í
faðm sinn.
í sál minni leynist alls enginn ótti við dauðann.
Þótt ég gangi gegnum dauðans dal, óttast ég ekk-
ert illt, því að Drottinn er minn hirðir urn tíma
og eilífð.
Vonir mínar eru ekki lengur bundnar við þenn-
an heim, en ég trúi og veit, að bráðum fæ ég að
verða einn í skaranum mikla, sem fóhannes sá
— og enginn gat talið. Opb. 7,9. — Aldirnar út
mun ég vegsama Lambið, sem bar syndir mínar
og gerði mig hvítari en snjó. Dýrð sé Lambinu fyr-
ir kraftinn sem Jjað gefur!
Guð blessi ykkur öll, vinir. Lyftið blóðstökkta
fánanum og gefið Lambinu dýrðina, því sem gat
opnað innsigli bókarinnar.
Hinzta kærleikskveðja frá dauðadæmdum bróð-
ur ykkar í dauðaklefanum.
Roy Wright.
Hugljúf minning,
— Olaf Sundstedt segir svo fra:
Fyrir hugskotssjónum mínum, stendur alltaf skýr og hrein
minning um aldraðan, trúaðan mann í Vastergötland. Hann lét
Biblíuna sína liggja á eldhúsborðinu, þar sem hann var vanur
að sitja við máltiðir. Á hverjum morgni, áður en hann gekk til
verka sinna, las hann í Biblíunni og styrkti anda sinn. Við
miðdagsverðinn fletti hann upp á ný og hélt ihugun sinni áfram,
og sagði af og lil upphátt sæt og ljúfleg lofgerðarorð um Jesúm,
fyrir náð hans og gæzku við sig. Þegar kvöldverðurinn kom,
var Orðinu enn lokið upp, og þyrstur andi hans drakk af lind-
um þess.
Þessi trúaði maður var ávallt hamingjusamur og sæll, og átti
ferskt og auðugt bænalif. Hann var grundvallaður og fastur í
trúnni eins og bezt mátti verða. Daglega endurnýjaði liann lif
sitt frá Ritningunum, neytti brauðs lífsins við allar ruáltíðir. Því
var og, að þegar hann bað á samkomum, var sem bæinr hans
opnuðu himininn yfir söfnuðinum.
63