Afturelding - 01.08.1948, Page 9

AFTURELDING
Viðtal við Ólafíu Gundersen
Síðastliðið vor kom ísleiizk kona frá Noregi,
sem verið hefur lengi utanlands. Hún heitir Ólavía
Gundersen. Þetta er trúuð kona og stendur í Hvíta-
sunnusöfnuði í Noregi. Eftir að hún hafði verið
meðal okkar á sumarmótinu á Sauðárkróki, bað
maður frá lilaðinu hana um stutt samtal, sem hun
var fús að veita.
— Hvað liefur þú verið lengi erlendis?
— 25 ár, samfleytt.
— Þá hefur þú hlotið að vera ung, þegar þú fórst
út, því að þú sýnist vera enn ung.
— Ég var nítján ára, þegar ég fór af Íslandí. Er
fædd í Dýrafirði. Sem fimm ára barn, man ég svo
glöggt eftir því, hvað ég þráði það heitt, að finna
pabba minn, sem mér var sagt að væri einhvers
staðar úti í löndum.
— Var faðir þinn ekki íslenzkur?
— Jú, en atvikin fléttast alla vega í þessum heimi,
og faðir minn dvaldi nú í útlöndum. Ég þráði
ákaflega að finna föður minn, og hugsaði mér, á
meðan ég var enn lítið barn, að leggja allt í sölurn-
ar til þess, þegar ég yrði stór. Ég skrifaði honum,
en svör við bréfum mínum komu engin, og hryggð-
in skar mit,t unga barnshjarta. Loks kom svar við
bréfi, sem ég skrifaði, þegar ég var níu ára göm-
ul, eftir 8 ár. Þá var ég orðin 17 ára. í því bréfi
býður pabbi mér að koma til Noregs og finna sig
þar. Ég gladdist ósegjanlega. Ýmsra ástæðna vegna,
gat jietta þó ekki orðið fyrr en eftir 2 ár, eða þegar
ég var 19 ára. Eftir 2 ár í Norgei dó faðir minn.
Eigi að síður réði ég Jaað við mig að vera kyrr í
Noregi, enda kunni ég vel við mig |:>ar í landi að
öllu leyti.
— Kynntustu fljótlega trúarlífi í Noregi?
— Nei, fyrstu 8 árin þar, kynntist ég kristilegu
starfi ekki neitt. En eftir þann tíma, þá var það
eitt sinn, að vinstúlka mín bauð mér á samkomu
til Hvítasunnufólks. Og það eftirtektarverða var,
að um leið og hún fór j^ess á leit við mig, greip
mig einhver létt gleðikennd í sambandi við Jjetta,
áður en við fórum af stað. Á Jjessari fyrstu sam-
komu frelsaðist ég. Orðið, sem prédikað var, grei])
lijarta mitt svo alvarlega, að það var eins sjálfsagt
Ölafía Gundersen.
og eðlilegt fyrir mig að ganga fram og leita frelsis
þennan dag og nokkuð gat verið.
— Hefur þú staðið síðan með Hvítasunnumönn-
um í Noregi?
— Já, J)ví að strax og ég var búin að átta mig á
niðurdýfingarskírninni, tók ég hana og gekk inn
í söfnuðinn, enda elska ég safnaðarlífið. Það er
yndislegt.
— Og Jjú hefur fengið skírn Heilags Anda. —
Það leyndi sér ekki, þegar ég heyrði Jjig biðja í
fyrsta skipti.
— Já, Guði sé lof fyrir það! Drottinn hefur skírt
mig í sínum Heilaga Anda og verið trúfastur við
mig í öllum fyrirheitum sínum, eins og Hann er
gagnvart öllum, sem elska hann og hlýða Honum.
— Hvar býrðu annars í Noregi?
— í Mjöndalen. Það er að nokkru leyti verk-
smiðjubær frá Drammen.
— Er sérstakur Hvítasunnusöfnuður í Mjöndal-
en?
— Já-
— Og hvað stór?
— Söfnuðurinn er um 200 meðlimir. í Drammen
er aftur miklu stærri söfnuður. Annars er blómlegt
starf í báðum Jjessum söfnuðum.
— Hvernig finnst þér svo bragðið að andlega
lífinu hér hjá okkur, nú eftir að Jjú ert búin að
vera hér á sumarmótinu?
— Hér hefur mér liðið vel. Ég finn að jiað er
frjáls andi og kærleiksríkur á meðal ykkar. Og
svo er annað, að íslendingseðlið finnur sig svo vel
heima meðal íslendinga. Ég er Guði óendanlega
þakklát, að hafa mátt kynnast Hvítasunnustafirnu
57