Afturelding - 01.08.1948, Blaðsíða 11

AFTURELDING
cfrá dauda til lí/s
VITNISBURÐUR.
Ég loia Drottin minn og Frelsara fyrir það, að
hann hefur gelið mér lifandi trú í stað dauðrar
trúar, og iifandi orð í stað bundins bókstafs.
Fyrir sextán árum eignaðist ég afturhvarfsreynslu
mína. Þá fæddist ég inn í Guðs ríki.
Eg var oi'ðin móðir og átti indæla litla stúlku.
En þegar hún var misseris gömul, veiktist hún af
fungnabólgu. Læknis var vitjað, og minnist ég þess
enn, þegar hann var að ldusta hana. Hún lá á kodd-
um í kjöitu minni, og mér fannst ég heyra skó-
hljóð dauðans í herberginu lijá mér. Læknirinn
lagði frá sér hfustunartækið, tók upp meðalaglas
úr vasa sínum og sagði: „Það má reyna að gefa
henni þetta.“ Setning þessi var sögð af samúð og
kærfeika, enda hef ég afdrei gleymt henni.
Fimm sólarhringa sat ég með iitla, veika barnið
mitt og þá feið sál þess til Guðs, en lítið og kalt
líkið lá enn í kjöltu minni. Nokkur stund leið,
áður en mér fyndist ég geta lagt það frá mér. En
þegar ég fékk mig til þess, og var að hagræða því,
eins og það væri hluti af sjálfri mér, var sem þessari
sjmrningu væri ýtt inn í lijarta mitt: Ef þú lægir
nú lík, hvar væri þá sáf þín? Um barnssálina var
ekki að efa/:t, hún var komin til Guðs — en þín?
Ég skildi það seinna, að það var rödd Guðs, sem
talaði þarna í hjarta mínu. Nú komst hún að sál
minni, af því að lijartað var gljúpt af sorginni.
En syndin, sem er broddur dauðans, þrýsti í líf,
er grafizt hafði í þyrnum og þistlum heimshyggju
og sjálfselsku. Og þetta líf, sem Guð var nú að
grafa eftir og leita að, særðist af syndinni. Hún
stóð á milli mín og Guðs. Ég hafði enn ekki kom-
ið með skuldabréf sálar minnar og beðið Jesúm
að má j^að út með blóði sínu. í stað þess að beygja
þarna strax kné mín og biðja Guð að fyrirgefa
mér afbrot mín, með föstum ásetningi um, að
hverfa ekki til míns gamla lífs aftur, reyndi ég að
standa áfram í veikum, ímynduðum sjálfsmætti.
Ó, hefði ég þá verið nógu auðmjúk og viljað leita
huggunar á réttum stað, jjá hefði ég ekki staðið eins
einmana í sorginni og raun var.
En samt sem áður fann ég það ljóslega, þegar
frá leið, að hér liafði Guð brotið blað í minn and-
lega dauða. Guðs Andi hafði snert hjarta mitt og
sannfært mig um synd, réttlæti og dóm. Og enda
jjótt árin liðu, án þess að ég gerði alvöru úr því
að ákveða mig fyrir Krist, þá fór ég samt að hugsa
meir og meir um eilífðarmálin, og las Guðs orð að
jafnaði. Svo var jaað eitt sinn, eftir að ég var orðin
mikið vakin af Guðs Anda, að ég las Mark. 16, 16
og tók jjessi orð algerlega til mín: ,,Sá, sem trúir
og verður skírður, mun iiólpinn verða, en sá, sem
ekki trúir, mun fyrirdæmdur verða.“ Nú sá ég
svo skýrt, sem mest mátti vera, að trúin varð að
ganga á undan öllu, trúin var byrjunin, hlvðnin
áframhaldið. Og fyrsta skrefið á braut hlýðninn-
ar var skírnin. Hin sáluhjálplega trú var komin
inn í hjarta mitt, ég sá að ég var endurleyst fyrir
dauða Jesú Krists. Hann var orðinn minn persónu-
legi Frelsari. Síðan sá ég skírnina, sem fyrstu fram-
kvæmd mína á þesssum blessaða lífsins vegi. Oft
var ég búin að halda börnum undir ,,skírn“, en
aldrei hugsaði ég um það, hvort þessi athöfn ætti
sér stað í Guðs orði eða ekki. En nú fór ég að
rannsaka þetta af kostgæfni. Ég las og las, en fann
hvergi neinn stað, sem gaf átyllu fyrir „barnaskírn-
ina“. En Jsvert á móti sá ég hitt svo skýrt, sem verða
mátti, að trúin varð alls staðar að vera fyrir hendi,
þegar skírnin var framkvæmd. Ómálga barn á auð-
vitað enga trú, það skilja allir, þegar þeir hugsa
um jjað. Jesús gaf fyrirmyndina, og hann bauð
lærisveinum sínum að vera eftirbreytendur sínir.
Það er látið heita svo, að þegar barnið „fermist",
jjá staðfesti það „barnaskírnina". Ég man vel ferm-
ingardaginn minn. Mér fannst allt rísa gegn því í
sjálfri mér að vinna }oað heit, sem mér var upp á
lagt. Og það var vegna þess, að ég var alveg viss
um það, að ég gæti ekki efnt það sem ég var þving-
uð til að heita. Ég liafði ekki þrek til að rísa gegn
Joessari siðvenju, þó að mig langaði til þess, svo að
ég var alveg niður brotin andlega allan fermingar-
daginn minn, yfir því að hafa gert lieit um það,
sem ég fyrirfram vissi að ég mundi brjóta. Þarna
leið barnatrú mín skipbrot sitt. Og ég man það
alltaf, hvernig samvizkubitið af því að hafa gert
þetta heit, smá dofnaði og ég varð sljórri og sljórri
fyrir eilífðarmálunum, allt til þeirrar stundar, er
Guðs Andi snerti við mér, við banabeð barnsins
míns. En joegar ég var komin til trúar, og tók
skirnina, eftir að ég var orðin fullviss um fyrirgefn-
ing synda niinna, joá var ekki hryggð fyrir að fara
í hjarta mínu. Þann dag fékk ég að reyna það,
59