Afturelding - 01.08.1948, Blaðsíða 8

AFTUKELDING
Þegar um frelsi frá synd er að ræSa, þá koma mjög greinilega
tvær hliSar í ljós:
ÞaS er hliS GuSs og hliS mannanna. í 1. Jóh. 1, 7. er sagt:
„Bló'ð Jesú, sonar hans, hreinsar oss af allri syni/.“ En í 3. kap.
3. versi segir hann: „Og hver sem hefur þessa von til hans, hreins-
ar sjálfan sig, eins og hann er hreinn."
í þessu er engin mótsögn. GuS hefur séS fyrir hreinsunar-
meSalinu. ViS verSum aS notfæra okkur þaS. EitthvaS svipað
kemur fram, þegar um l>ráSarskrú8ann er aS ræSa. Hún hefur
búiS sig. Hvernig? Ifenni ver veitt aS skrýSast dýrn líni, skínandi
og hreinu, því aS dýra líniS eru réttlætisverk heilagra. Og þessi
verk eru ekki gerð jyrir frumkvœði hcnnar sjálfrar, ekki heldur
í hennar eigin krafti né til hennar eigin dýrðar. BrúSurin er
sköpuS í Kristi Jesú til góSra verka, sem GuS hefur áSur fyrir-
búið, til þess aS viS skyldum leggja stund á þau. (Ef. 2, 10.).
Og þaS er einmitt þaS, sem brúSurin hefur gert!
Er ég var aS skrifa þetta, var þaS ein spurning, sem gagntók
mig:
..Getur nokkur veriS brúSarsál, sem ekki hefur brúSarskrúSann?
ÞaS stendur í Opinb. 19, 9.: „Sælir eru þeir, sem boSnir eru í
brúSkaupsveizlu Lambsins. Og hann segir viS mig: „Þettn eru
hin sönnu orS GuSs.“
Ég hef oft undrast yfir þessari setningu. Ekki getur þetta átt
viS brúSurina, því aS viS brúSkaup er bæSi brúSur og svo þeir
sem boSnir eru. En hver er mismunurinn? ÞaS er í hinu ytra:
BrúSarskrúSinn og hiS innra: afstaSan gagnvart BrúSgumanum,
Er þá til tvenns konar fólk á meSal hinna kristnu? GuSs orS
segir þaS.
„Því aS annan grundvöll getur enginn lagt cn þann sem lagSur
er, sem er Jesús Kristur. En ef einhver byggir ofan á grund-
völlinn gull, sílfur, dýra steina, tré, hey, hálm, þá mun verk
hvers um sig verSa augljóst, því aS dagurinn mun leiSa þaS í
ljós, af því aS hann opinberast meS eldi; og hvílikt verk hvers
eins er, þaS mun eldurinn prófa. En ef verk einhvers fær staSizt,
þaS er hann byggSi ofan á, rnun hann taka laun. Ef verk ein-
hvers brennur upp, mun hann bíSa tjón, en sjálfur mun hann
frelsaSur verSa, en þó eins og úr eldi.“ (I. Kor. 3, 11.—15.).
Hér stendur skýrum orSum, aS ef verk cinhvers fær staSizt,
þá fær hinn sami laun. En ef verk einhvers brennur upp, þá
mun hann bíSa tjón, en sjálfur mun hann frelsast eins og úr
eldi. Hér sjáum viS, aS þaS eru tveir flokkar. Þetta bendir eitt-
livaS í þá átt, sem viS vorum aS benda á áSan.
ViS þurfum ekki aS fara langt til aS sjá aS til eru tvenns konar
kristnir: Latir og iSnir. Hinir lötu gera ekki neitt. Þeir fara á
samkomur, ef þaS á viS þá, sitja kyrrir þangaS til samkoman tekur
enda og fara þá heim. Ekki gefa þeir mikiS í fórnarbaukinn og
ekki hafa þeir mikinn áhuga fyrir frelsi sálna né aS hjálpa
bágstöddum nágrönnum. SjónarmiS þeirra er aS gera ekki neitt,
en þaS er óralangt frá því sjónarmiSi, sem Jesús setti okkur:
„Þannig lýsi Ijós yðar mönnunum, til þess að þeir sjái góð-
verk yðar og vegsami F’öSur yðar sem er í himnunum." (Matt.
5, 16.).
Þeir trúa á Krist og hafa hann fyrir grundvöll að hvíla á, en
þeir byggja ofan á með forgengilegu efni: tré, heyi og hálmi. Efni
þetta bendir til eS þeir hafa hugann viS hið nærverandi: hvaS
þeir eiga að eta og hvernig þeir eiga að klæðast, en hugsa
ekkert um hið komandi. Ljós þeirra lýsir þeim ekki, sem í húsinu
eru. Þeir fá engin laun, en mnnu þó frelsast eins og úr eldi.
Þeir verSa ekki brúðurin, aðeins meðal hinna boðnu, sem einnig
eru sælir. Þeir ná ekki upp til l.i jSarstöðunnar, af þvi að þeir
56
liafa engan brúSarskrúð'a, ongin réttlætisverk heilagra.
Ilinir kostgæfnu kristnu eru allt annars eSlis. Þeir sjá hlutverkin,
sem biða eftir kröftum þeirra og gefa sig þess vegna af öllum
Iniga í starfið. Engin fórn er of mikil. Ef þeir eiga einhver efni,
gera þeir eins og konurnar í I.úk. 8, 3., sem þjónuðu Jesú og
lærisveinum hans með fjármunum sinum.
Hafi þeir einhverja hæfileika leggja þeir þá fram til starfsins
i riki Guðs, eftir því sem Guð kallar þá til. Og — það sem er
enn meira í augum GuSs — þeir eru trúir í hinu hulda. Þeir
sjást ekki alltaf á ræðupallinum, en líf þeirru er samfelld rœða,
þar sem Heilagur Andi hefur tækifæri til aS tala sínu ómótstæSi-
lega máli.
En það eru ekki aðeins verkin, sem gera mismuninn. Nei, þaS er
eitthvað dýpra. Það er hjartaþelið gagnvart BrúSgumanum. Þeim
finnst ekkert markvert í því, sem þeir gera. Þeir finna til líkrar
tilfinningar og Páll, er hann segir: „Vei mér, ef ég lioða ekki
fagnaSarerindið."
Það er innri kraftur, sem knýr þá.
Eins og þegar ung kona er aS búa til brúSkaupsklæðin og
brúðkaupsdagurinn nálgast. Kærleikurinn knýr þá. Þeir lifa ekki
lengur fyrir sjálfa sig, heldur fyrir Krist, sem fyrir þá er dáinn
og upprisinn. (II. Kor. 5,14.—15.) Fyrir þessar sálir er Jesús
vinurinn mjallahvíti og rauSi, sem ber af tíþúsundum. (Ljóð.
5, 10.)
MeSal þessara kostgæfnu eru þeir, sem hungra mest eftir að
skírast í Heilögum Anda. Og ef þeir hafa öðlazt Andaskírnina,
vilja þeir stöðugt hafa meira af Jesú. Þeim finnst þeir þurfa
meiri kraft til að sigra syndina, kraft til að líða fyrir Jesú nafns
sakir. Kraft til að þjóna Jesú og börnum GuSs. Kraft til að
vera auðmjúkir og undirgefnir. Og kraftlindin er Heilagur Andi.
Því að kærleika Guðs er úthellt í hjörtu þeirra fyrir Heilagan
Anda, sem setur innsigli sitt á réttlætisverk hinna heilögu.
Nú minnist ég lítillar stofu viS fjörð einn í Noregi. Þar bjó
gömul kona fyrir löngu. Hún var farin að sjá illa og hendur
hennar voru skjálfandi. En hjarta átti hún, sem fáir áttu. ÞaS
brann af kærleika til GuSs verks. ViS og við sezt gamla konan
niður til að skrifa trúboSum bréf og þá skrifar hún um mál
hjarta sins, uppörfunnarrik huggunnarorð. Gamla konan stritar
}iar einsömul á jarðarskika sínum og sér svo um hænsnin sín.
En af þessu litla, sem hún vinnur sér inn, sendir hún við og við
tíu krónur. Það er fórn hennar til kristniboðsins. Hún er beygS
af þreytu og dregur þungt andann, þegar hún gengur upp brekkuna
til litla heimilisins. En dag nokkurn mun litli bærinn standa
tómur, og konan farin heim til Drottins, sem hún elskaði af öllu
hjarta.
„Já, segir Andinn, þeir skulu fá hvíld frá erfiði sínu, því að verk
þeirra fylgja þeim.“ (Opinb. 14, 13.)
Hvers vegna fylgja verkin þeim? Af því að þau eru hreina líniS
í hinum hvíta skrúða.
Og hver af annarri af hinum brennandi brúSarsálum verSur
kölluð burt og bráðum kcmur Brúðguminn og kallar alla sína
heim. Þá mun hver hrúðarsál fara úr ferSafötunum og íklæSast
hinni skínandi brúðkaupsskikkju.
Þá hefst brúðkaup Lambsins.
Kæri vinur mætumst við þar?
Bróðir þinn og vinur,
Vilhjálmur.
Þetta er nú síðasta bréfiS úr bókinni f fatahári Konungsins
og vona ég, aS margir liafi fengið hvatning til dýpri helgunar
við að lesa þau. E. E.
J