Afturelding - 01.06.1972, Side 11

7. Sá sora biðnr: „Komi rflti
oc eelur ekki hlntfallslega,
sem honum ber al tekjnm sínum,
til þess að efla Gnðsrfki, er vit-
andi eða öafvitandi hræsnari.
E. E. Clark.
8. öll tfnnd landsins heyrir
Drottni. Að afhenda Drottni ekkl
Það sem hans er, er að rœna frá
honum. Slfkt er öruggnr vegnr
til þcss að fá vanblessun Guðs yfir
sig í cinhvcrri mynd
Balley.
9. Kristnir menn eiga að álfta
pcningana, sem eitthvað, er þeim
er trúað fyrir. I’oir eiga að vera
þjónar Krists með allt, sem þeir
eiga, og þcir ciga að sjá mynd og
undirskrift Krists á hverjnm pen-
ingi, sem þcir eignast.
A. J. Gordon.
10. I*egar Gyðingar spurðu Jes-
úm, hvort rétt vœri að greiða
keisaranum skatt eður eigi, svar-
aði hann af bragði: „Gjaldið
keisaranum það sem keisarans er,
og Guði það sem Guðs er“ (Matt
22, 17—22). l»að sem Jcsús segir
hér, er cinfaldlcga þetta: Eins og
það er siðfcrðislcga rétt að greiða
keisaranum hans skatt, vegna þcss
að liann var æðsta jarðneskt vald
yfir þcim, sbr. „sérhver maður
sé yfirboðnum valdstéttum hlýð-
inn“ (Bóm. 13,1), þá var það
bæði siðferðislcga og trúarlega
rétt af Guðs Þjóð, og það sögðust
Gyðingar vcra, að greiða Guði,
konungi þeirra, tfundina, sem
licyrði lionum frá upphafl vcga
(1. Mós. 14, 18—20; 3 .Mós. 27,
30—34; Mal. 3, 6—12). Gyðingarn-
ir, scm spurðu Jesúm, skildu fljótt
að hann átti við þetta mcð svari
sfnu, því að svo segir um við-
brögð þcirra: „Og er þeir heyrðu
þetta, undruðust þcir og yfirgáfu
hann og gengu burt.“ Undir þenn-
an tfunda punkt, getum vfð því
mcð góðum rétti skrifað nafnið,
sem æðst er f heimi og gerum
það líka.
Jesús, Konungur konunga.
LEWI PETHRUS:
Ihinii* frá syndiimi
Oft mœtir mdSur því orSatiltæki, dS dauðinn sé tilveruleysi og enda-
'lok alls.
Líkamlegur dauði er ekki endalok alls. Ekkert af mannverunni verð-
ur að engu við dauðann. Væri svo, 'þá Iþyrfti ekki jarðarför. Holdið
'hverfur aftur til jarðarinnar, sem það áður var, en andinn til Guðs er
gaf hann, segir hinn vísi pnédikari Ritningarinnar, í hók sinni 12. kap.
og versinu nr. 7. Þó svo líkaminn rotni, þá verður ihann ekki að engu
með því. Vísindin fræða okkur á því að hann umbreytist í önnur efni,
þó svo að hann sé brenndur, þá verður eitthvað eftir, eyðist ekki.
Dauð'i þýðir hvergi tilveruíeysi, heldur aðskilnaður. Þegar um er að
ræða kenningu Ritningarinnar „dánir með Kristi", þá þýðir það ein-
faldlega aðskilnaður, frá gamla lífinu. Dánir syndinni þýðir afstöðu
til gamla syndalífsins, þar sem snúið er baki við því, svo aðskilnaður
verður fyrir þann sem lifir „dáinn“ með Kristi.
'Hver og einn sem frelsast, finnur glögglega að honum ber að skilja
á milli þess sem áður hélt honum bundnum í synd og nýja lífsins með
Kristi. Þeir sem áður fifðu i vantrú á Rkninguna, drykkjuskap, eitur-
nautnum, stóryrðum og blótsyrðum, snéru frá þessu, aðskilnaður var
gerður, nýtt kom inn. Þetta er það sem Ritningin á við, „dánir frá synd-
inni“.
Maður, sem finnur dauða sinn nálgast, ráðstafar húsi sínu, gerir erfða-
skrá og nauðsynlegar ráðstafanir. Hann vill deyja eðlilega, sáttur við
Guð og menn.
Sá sem deyr með Kristi, gerir upp sitt gamla líf, greiðir skuldir sínar,
leiðréttir og fjarlægir misgjörðir, heggur á gömlu syndatengslin „deyr
frá því gamla“. Þar með er maðurinn kominn í nýjan heim, frelsaður
frá því gamla.
Stundum mætir maður þeim skilningi að dauði frá syndinni, sé
þroska þrep, sem maður nær einhvern tíma i framtíðinni. Allir verða
að samþykkja að jarðarför fer ekki fram fyrr en dauði hefur átt sér
etað. Þegar Páll í Róm. 6. kap. setur fram skirnina sem greftrun, þá
þýðir það að dauðinn með Kristi, verður að vera reynsla, sem varð á
undan skírninni, greftruninni með Honum. Þetta sýnir að postulinn
álítur dauða frá synd, vera samlliliða upplifun frelsisins. Það er því
ekki rétt að álíta dauða frá synd, háa og Jielga reynslu, ókunna fyrir
hinum nýfrelsaða, sem einhverntima seinna kemur með helguðu og
grandvöru líferni. Aðskifnaður frá synd, — dáinn syndinni, er reynsla
hins frelsaða. Það er náðargjöf Guðs. „Þannig skirluð þér álíta yður
sjálfa vera dána syndinni, en lifandi Guði fyrir samfélagið við Krist
Jesúm“. Róm. 6, 11. Dagen 22/7 1972.
11