Afturelding - 01.04.1976, Blaðsíða 21

föðurlandi þeirra Eftir þessa kröftugu bænastund föðm-
uðu þau mig að sér. Þeirra síðasta hjartfólgna orð við
mig, á meðan tárin runnu niðar kinnar þeirra, voru:
,,Kæri bróðir, Lindahl, yfirgefðu Svíþjóð. Við vir-
unt og höfum séð hvernig kommúnistar fara með
unga predikara. Muridum að við höfum sagt: Yfir-
gefðu Svíþjóð.
Svo kvöddum við hina margreyndu fjölskvldu, sem
nú var orðin svo illa farin á taugum af öllu því sem
hún hafði gengið í gegnum.
Nú, hvernig fór svo með bréfið? Kom það til skila?
Fékk flóttafólkið vinnu — og húsnæði?
]á, fólkið fékk góða lausn á málum sínum.
í bréfi, sem ég fékk nokkru seinna frá fjölskvld-
unni, segir, að þegar þau á sunnudegi komu til borgar-
innar, stefndu þau för sinni til Hvítasunnukirkjunnar.
Samkoman var byrjuð, þegar þau komu. Forstöðu-
maðurinn, sem sat uppi við ræðustólinn með opna
Biblíuna fyrir framan sig, hafði geymt bréfið mitt í
Biblíunni. Fegar hann kom auga á gestina, þekkti
hann þau urn Ieið. Eftir samkomuna gekk hann til
Símonar og fjölskyldu hans og bauð þau velkomin til
landsins, borgarinnar og safnaðarins. Hann sagði þeim,
að strax með næsta degi gætu þeir feðgar byrjað að
vinna hjá byggingarmeistara, sem tilheyrði söfnuðin-
um og að hann hefði einnig húsnæði handa allri fjöl-
skyldunni.
Að gleði þeirra og fögnuður hafi orðið stórkostleg-
ur er óþarfi að segja. En þannig gerir hinn alvaldi
Guð enn í dag. Þegar hann grípur inn í hlutina breyt-
ist biturleikinn í sattleika og myrkur í ljós. Pá rætist
orðið — allt samverkar þeim til góðs sem Guð elska.
Eitt í þessu samhengi, er þó dásamlegra öllu öðru
á jörðinni og það er samfélag kristinna manna. Það
samfélag nær um allan heim.
í gegnum þetta samfélag verður hið ómögulega mögu-
legt. Hafa hinir kristnu gert sér grein fyrir blessun
og krafti þessa samfélags og þeim möguleikum, sem
það opnar fyrir öllum, sent vilja njóta þess? Án þess
hefðu þessir sérstöku atburðir, sem ég hef sagt frá
hér, aldrei getað gerzt.
Við skulurn virða og varðveita þetta alheims sam-
félag, sem ekki takmarkast við þetta jarðneska líf,
heldur varir til eilífðar.
„Þannig getur Drottinn frelsað hinn guðhrædda úr
þrengingum hans,“ skrifar postulinn Pétur. Og Páll
segir:.......að þeirn sem Guð elska samverkar allt
til góós.“
F.ndir.
SKÍRN
GAMLA
KENNARANS
Um átjándu aldamótin kom ungur kennari
með fjölskyldu sína í Smálandshérað eitt, til
að taka við starfi þar. Áður en hjónin giftust
höfðu þau helgað Guði líf sitt, og börnin ólust
því upp í andrúmslofti sanninda, Guðsótta og
réttlætis. Margar innilegar bænir stigu upp
fyrir náðarstól Drottins fyrir börnunum, sem
þau stöðugt reyndu að leiða veginn til Frelsar-
ans. Viðleitni þeirra heppnaðist einnig. Hvert
barnið á fætur öðru frelsaðist, til að lifa í
blessuðu samfélagi við Drottin. Þó hafði
foreldrunum ekki dottið í hug, að þau mundu
þroskast á þann hátt, sem raun varð á. Því
hvert af öðru lér skírast eftir afturhvarfið.
Foreldrarnir gátu þó þolað þetta með þau af
börnunum, sem voru fjarvistum, en verra var
það með börnin sem heima voru. Faðirinn var
jú kennari og í nánu sambandi við presta-
stéttina og ávallt reiðubúinn að verja ,,barna-
skírnina." Yngsta drengnum, sem hét Þórir,
var stranglega bannað að ganga þessa leið.
En það hjálpaði ekki. Guðs orð sagði: Framar
ber að niýða Guði en mönnum. Ef börnin
fengu iækifæri, reyndu þau að vitna um
skírnina fyrir foreldrum sínum. Þaú vonuðu að
Guðs orð mundi sannfæra foreldrana, en allt
virtist árangurslaust. Sérstaklega faðirinn
varði afstöðu sína ákveðið. Börnin lögðu þá
áherzlu á að biðja og flutti hann burt úr
sveitinni. Brátt þar á eftir fékk Þórir köllun til
að fara út með náðarboðskapinn. Með
hrærðu hjarta talaði hann um þetta við föður
sinn, og fann þá, að Drottinn hafði verkað á
hjarta hans náðarsamlega.
21