Afturelding - 01.01.1981, Blaðsíða 26

Wilhelm Busch:
MERKILEG GREFTRUN
Síminn hringir: „Herra prestur; eins og þér ef til
vill vitið, er hringleikahús Sarrasinis á lóð safnaðar
yðar. í gær dó amerísk kona, er starfaði í hring-
leikahúsinu og þér verðið að taka að yður jarðar-
förina."
Stund og staður var ákveðin og næsta dag var ég
til staðar í kapellunni. Ameríski fáninn var breiddur
yfir kistuna. Starfsmaður frá jarðarfararnefndinni
kom til mín og spurði: „Vitið þér að þetta er indí-
ánakona, sem þér eigið að jarða? Hún bjó í tjaldi í
tjaldbúðunum, en það kom upp eldur og hún dó af
brunasárum.“
Indíánakona! Skyldi hún hafa verið skírð?
Hversu margslungnir vegir skyldu það hafa verið,
sem leiddu hana frá steppunum í Norður-Ameríku
til okkar? Áður en ég gat talað nokkuð, heyrði ég
hljóðfæraslátt fyrir utan. Ég fór út, undarleg sjón
blasti við mér. Allir í hringleikahúsinu komu í hóp-
göngu. Þrír marglitir hljóðfæraleikarar leiddu
skrúðgönguna. Á eftir þeim kom forstjórinn og síð-
an indíánarnir. í fararbroddi fyrir þeim gekk stór
höfðingi og á eftir kom ættflokkurinn, karlar og
konur með marglituðu og miklu fjaðraskrauti. Þar á
eftir komu, að því er virtist, endalaus lest: kósakkar,
tatarar, Kínverjar, Japanir, kabýlar, kúrekar, negrar
og svo danslið leikhússins. Augu mín stönsuðu
aðallega við hóp ungra reiðlistarmanna og kvenna,
og voru þeir málaðir og farðaðir svo að engin tak-
mörk voru sett. Þetta undarlega fylgdarlið fyllti
kapelluna og þrengslin voru mjög mikil. Ég sá, að
reiðlistarfólkið tók sér stöðu aftast til þess að fá
betra yfirlit yfir það sem var að gerast. Ég gekk til
forstjórans og indíánahöfðingjans. Þetta var í sann-
leika sjaldgæf mynd. Prestur í prestsskrúða, sem
heilsar indíánahöfðingja með stríðsmálningu við
jarðarför.
Ræðan, sem ég hafði hugsað mér að halda, lá
þungt á hjarta mínu, því að slíkri jarðarför hafði ég
aldrei tekið þátt í áður. Ef mér mætti aðeins
heppnast að segja þeim frá hinni stuttu lífsgöngu
annars vegar og svo eilífðina hins vegar. En var það
yfir höfuð mögulegt? Hugsandi sneri ég mér að
hringleikahússstjóranum. „Skilja allir hér þýsku?“
„Sussu nei! Fáeinir skilja aðeins ensku og flestir
einungis móðurmál sitt og skilja mig einungis í
gegnum túlk. Talið þér bara eitthvað. Það skilur það
enginn hvort sem er.“
Ég var í laglegri klípu. Þetta virtist þýðingarlaust.
Jæja, ég varð að tala til þeirra, sem skildu mig,
forstjórans og þýskumælandi skrifstofufólks. Þeir
höfðu augsýnilega ekki komið í kirkju í langan tíma,
svo að ég vildi reyna að segja þeim frá eilífðarmál-
unum. Ég las Guðs Orð og byrjaði að tala. Söfnuð-
urinn var ákaflega órólegur. Stúlkurnar sátu þarna
uppteknar við að púðra sig, sminka og spegla. Það
hlýtur reyndar að vera ákaflega leiðinlegt, þegar
skilningur á tungumálinu, sem talað er, er ekki fyrir
hendi.
Ég talaði til þeirra um hin erfiðu ár indíánakon-
unnar, sem nú var lögð í gröf í ókunnu landi.
„Einnig þið, sem komið frá hinum ýmsu löndum,
eruð heimilislaus. Þess vegna vil ég gjarnan segja
ykkur, að hin eilífu heimkynni eru komin til ykkar.
Sál okkar er heima, þegar hún er hjá Jesú.“
Þá skeði dálítið undarlegt. í sama bili og ég
nefndi nafn Jesú fór eins og bylgja eða hreyfing um
allt fólkið. Þetta var orð, sem þeir skildu. Við
hljóminn af nafni Jesú, hlustaði það. En ég merkti,
að það var ekki aðeins, að þeir þekktu nafnið. Nei,
sjálft nafnið hafði á sinn eigin hátt vald yfir þeim.
Indíánarnir hneigðu sig. Austurálfufólkið, sem
hafði verið mjög órólegt, varð nú kyrrlátt og Rúss-
arnir litu á mig stórum augum. þarna hafði ég
jarðarfararræðuna. Hún var bara þetta orð. Þetta
rnikla nafn, Jesús. í hvert sinn, sem ég nefndi Jesú
nafn hneigðu indíánarnir sig og allt fólkið sat graf-
kyrrt. Mér varð litið til kvennanna. Allir varalitir og
speglar voru horfnir; ein grét og önnur sat og draup
höfði í höndum sér. Liðu hugsanir þeirra aftur í
tímann til hreinna og hamingjusamra bernskuára,
þar sem þær í fyrsta skipti heyrðu Jesú nafn? Ég
boðaði Jesú og allt þetta mismunandi fólk, þessi
misliti hópur frá hinum ýmsu stöðum á jörð okkar,
var þögult fyrir honum. Það var eins og ég upplifði í
smæstu atriðum það sem við öll fáum að reyna við
endalokin miklu, þegar allir menn í himninum, á
jörðinni og undir jörðinni, munu beygja kné sín
fyrir Jesú.
Þýtt Garðar Loftsson