Afturelding - 01.01.1981, Blaðsíða 25

2
með fögnuði. Ég gaut augunum út undan mér. Jake
Woods hafði snúið sér við og starði á mig agndofa,
eins og hann vildi segja: „Hvað ertu eiginlega að
tala um mig?“ Þetta kom við hann, því hann hafði
spottað boðberann sem tilkynnti honum að faðir
hans lægi fyrir dauðanum, og grátbændi hann að
snúa heim.
Ég féll á kné og reyndi að ná með annarri hendi
til Jake Woods, en hann varof langt í burtu. Ég bað:
„Ó, Guð, ég kom hingað nær dauða en lífi í gær-
kveldi og þessi maður og hans góða kona hjúkruðu
mér og björguðu lífi mínu, og nú vilja þau ekkert
þiggja fyrir góðmennsku sína. En Jesús Kristur
hefur staðið með blæðandi hendur og þyrnum-
krýnda brá, við hjartadyr þeirra og þau hafa skellt
hurðinni á andlit hans. Hjálpaðu Jake Woods að
segja Jesú Kristi að koma inn í dag.“
Þegar ég stóð upp sat Woods á gólfinu og ein-
blíndi til dyra. Ég fylgdist með augnaráði hans en sá
ekkert nema opnar dyr með sólskini og snjó. Að
stundu liðinni talaði hann til einhvers í dyragætt-
inni: „Komdu inn.“ Síðan sneri hann sér að mér og
bætti við: „Hann kom inn.“
Þegar ég hélt frá kofanum fylgdi hann mér að
hliðinu. „Doc,“ sagði hann: „Áttu aðra litla bók
eins og þá sem þú last úr áðan? Pabbi var vanur að
lesa um þennan strák og ég hef líklega verið eins og
hann. Ef þú lánaðir mér hana og merktir við gæti ég
kannski fundið einhvern til að lesa fyrir mig úr
henni.“ Ég gaf honum bókina og er hann sneri við
með hana, hafði hann á orði að „gamla konan“
kynni að koma á samkomu þegar ég predikaði næst
í skólahúsinu.
Þegar ég kom að skólahúsinu í næstu predik-
unarferð var þar mikil mannþröng fyrir, sem aldrei
fyrr. Fyrsti maður sem heilsaði mér var Jake
Woods, og svo hressilega að ég var næstum því
rokinn af baki.
„Doc, ég smalaði þeim,“ var kveðja hans. Það
hafði hann sannarlega gert. í skólahúsinu sat Nancy
Woods, í fyrsta sinn í kirkju í meira en 20 ár. „Doc,“
sagði hún. „Það er eitthvað athugavert við Jake.“
„Eins og hvað?“ spurði ég.
„Ég veit það ekki, en hann er ekki sami maður
síðan þú varst hér síðast. Hann hefur verið svo
góður við mig.“
Ég táraðist er ég gekk að ræðupallinum og lagði
frá mér söðultöskuna. Jake Woods hafði eitt sinn
gengið að þessari konu næstum dauðri, fyrir að gefa
trúboða smá skilding. Ótal sinnum hafði hann rekið
hana á dyr út í storm og illviðri. í drykkjuæði hafði
hann kastað henni á eld. Nú hafði hún verið í
himninum í heilar þrjár vikur.
Ég predikaði eins og dauðvona maður og fann
andans kraft yfir mér. Þegar ég var að því kominn
að enda og hugðist kalla syndara til fyrirbænar,
spratt Jake Woods á fætur og sagði með þrumandi
rödd sem yfirgnæfði mína: „Menn og konur, kom-
ið! Doc, hefur rétt að mæla, því að ég sá þennan
Mann þegar hann bað í húsi mínu. Þegar ég lauk
upp augunum stóð Hann með útréttar hendur í
dyrunum, á þeim voru göt sem blóð draup úr. Ég sá
líka þyrna á höfði hans. Ég sagði honum að koma
inn og hann gerði það, og frá þeirri stundu hef ég
ekki verið samur maður.“
Fólkið streymdi fram og svo virtist sem allir ætl-
uðu að koma. Jake Woods hélt áfram að hvetja
ntenn að leita á fund Frelsarans og á þeim tveim
árum er hann átti eftir ólifað náði hann til fleiri af
sínu sauðahúsi, heldur en ég hefði getað náð á heilli
mannsævi.
Þýtt úr bókinni — Visions of Jesus