Afturelding - 01.04.1987, Qupperneq 2

„Amma,
hvenær er
stund?”
Viðtal við
Magneu Sigurðardóttur
Ég hafði umsjón með barnaheimilinu á Kotmúla í
Fljótshlíð í u.þ.b. fimm ár, og þar átti ég margar bestu
stundir lífs míns. Ég þakka Jesú fyrir að hafa fengið að
leggja hönd á plóginn, og kœrleikur Guðs komfljótt í Ijós
í starfinu. Orð Jesú voru undirstrikuð: ,,Leyfið börnunum
að koma til mín og bannið þeim það ekki. “
Ég frelsaðist á Sauðárkróki
1957. Ég var þá nýflutt þangað
og Hvítasunnumenn voru að
halda mót. Ég fór stundum á
samkomurnar, vegna þess að
þær voru haldnar í næsta húsi og
að viku liðinni hafði orð Guðs
opnast mikið fyrir mér. En þegar
síðasta samkoma mótsins var
haldin, varð ég að vera heima og
passa börnin. Þá fannst mér eins
og ég væri að missa af tækifæri.
Mér hafði skilist að ég þyrfti að
frelsast.
Um kvöldið þegar ég var orð-
in ein, fór ég að tala við Guð og
sagði: „Ef þetta er sannleikur að
ég þurfi að frelsast, frelsaðu mig
þá núna!“ Þá gerðist eitthvað,
það var eins og þytur færi um
herbergið, og yfir mig steyptist
svo mikill friður, gleði og fögn-
uður að ég hafði aldrei kynnst
öðru eins.
Þess má geta að ég hafði reykt
mikið. Daginn eftir veitti ég
athygli sígarettupakkanum, sem
lá á borðinu. Ég tók eftir því að
ég hafði ekki notað sígaretturall-
an morguninn, andstætt því sem
venjulegt var. Þetta þótti mér
ótækt, og kveikti mér því í síga-
rettu. En þá brá svo við að mér
þótti hún vond í munni. Ég hélt
að það stafaði af því að sígarett-
an hefði lent í raka, eða væri
eitthvað skemmd, svo ég tók
aðra. En hún bragðaðist alveg
jafnilla. Ég vöðlaði saman pakk-
anum, ileygði honum og fór að
velta þessu fyrir mér og spyrja
Guð hvort ég ætti e.t.v. ekki að
reykja. Þá opnuðust augu mín
fyrir því hvað reykingar væru
ókvenlegar, vondar og óhollar.
Jesús tók alla löngun í síga-
rettur í burtu. Ég hef ekki snert
þæreftir þetta.
Næsta dag fór ég á samkomu.
Þá settist óvinurinn við hliðina á
mér og fór að hella yfir mig efa-
semdum. Hann fór að spyrja mig
hvað ég væri eiginlega að fara út
í. Þetta myndi eyðileggja fyrir
mér vinnuna, sem ég hafði á
kvöldin á dansstað, og hafa lleiri
ófyrirsjáanlegar afleiðingar. En
þetta endaði með því að ég hent-
ist fram á fremsta bekk og grét.
Þá leystist ég frá öllum efasemd-
um og Jesús frelsaði mig algjör-
lega. Seinna fór ég til Reykjavík-
ur og tók skírn í Fíladelfíu.
Eftir þetta fékk ég vinnu í
fiski, og það var ágætt. Ég fór
ekki heim í hádeginu eins og
vinnufélagar mínir, og lljótlega
fór Drottinn að tala til mín og
segja mér að ég gæti gert eitthvað
þarfara en að sofa í hádeginu. Þá
fór ég að leggja leið mína niður í
fjöru, og tala við Drottin þar. Ég
gerði mér það að reglu að fara á
hverjum degi niður í fjöru og
biðja í klukkustund.
Vinnufélagar mínir spiluðu
mikið á spil í kaffitímum, og
stundum var ég að horfa á og
fylgjast með. En smám saman
vaknaði hjá mér andúð á þessari
iðju. Ég greip til þess ráðs að
hafa Bilíuna mína með mér í
vinnuna og lesa í henni í stað
þess að fylgjast með spila-
mennskunni. Það varð til mikill-
ar blessunar. Mér gafst tækifæri
til að segja fólkinu frá orði Guðs,
og fólkið hætti að spila í vinnu-
nni! Þetta þakka ég bænum mín-
um á daginn.