Afturelding - 01.04.1987, Síða 27

honum eða jafnvel spyrði um
það stræti, sem hann byggi í. Svo
að þegar ég innritaði mig á
hótelið, var kort af borginni hið
fyrsta, sem ég spurði um.
„Því miður, herra. Við erum
uppiskroppa með þau sem
stendur. Þér getið spurt um kort
í bókabúðinni á horninu."
En það fékkst ekki heldur í
bókabúðinni. Ég fór aftur í
hótelið og spurði þjóninn, hvort
hann væri alveg viss um, að
hann hefði alls ekkert kort.
Hann leit tortryggnislega á mig.
„Hvers vegna þurfið þérsvona
nauðsynlega á korti að halda?“
spurði hann. „Útlendingar ættu
ekki að rápa um allt.“
„Ó, rétt til að geta ratað. Ég vil
ógjarnan villast og geta ekki tal-
að búlgörsku."
Maðurinn virtist ánægður
með þetta svar. „Allt sem við
höfum af slíku,“ sagði hann, „er
þetta litla kort hérna.“ Hann
benti á lítið handmálað kort af
strætunum í borginni, undir
gleri í skrifborði hans. Það gæti
ekki orðið mér að neinu liði. A
það voru aðeins letruð nöfn
stærstu breiðgatnanna. En ég
beygði mig yfir kortið til að
þóknast honum, og um leið sá ég
dálítið undravert. Teiknarinn
hafði vissulega aðeins skrifað
nöfn aðalgatnanna þó með einni
ákaflega mikilvægri undantekn-
ingu. Þarna var nafngreind lítil
gata rétt fáeinar húslengdir frá
hótelinu. Ég las nafnið á þessu
litla stræti og undraðist því að
þarna las ég nafn götunnar, sem
ég var að leita að. Ekki ein ein-
asta gata sömu lengdar á öllu
kortinu var nafngreind. Ég fann
aftur fyrir þeirri undraverðu til-
finningu, að þessi ferð hefði ver-
ið undirbúin fyrir mig löngu fyr-
irfram.
Snemma næsta morguns yfir-
gaf ég hótelið og lagði af stað
áleiðis til götunnar, sem Petroff
bjó í. Ég fann hana án nokkurrar
fyrirhafnar eftir tilvísuninni á
kortinu. Nú var ekki annað eftir
en að finna húsnúmerið. Þar
sem ég gekk á gangstéttinni, kom
maður niður strætið úr annarri
átt. Við urðum samsíða rétt í
þann mund, er ég kom að hús-
inu sem ég leitaði að. Þetta var
stórt margra hæða sambýlishús.
Ég sneri inn á gangstíginn upp
að því og hið saina gerði þessi
aðvífandi maður.
Þegar við nálguðumst fram-
dyrnar leit ég á broti úr sekúndu
framan í manninn, sem hafði
komið þarna að á sömu stundu
og ég. Og á þeirri stundu fékk ég
að reyna eitt algengt kraftaverk í
reynslu og lífi kristins manns.
Sálir okkar þekktu hvoraðra.
Án orða gengum við samsíða
upp stigana. Það bjuggu lleiri
Ijölskyldur í húsinu. Ef okkur
skjátlaðist, væri það mjög vand-
ræðalegt. Ókunni maðurinn var
kominn að íbúð sinni, hann tók
upp lyklana og opnaði dyrnar.
Án þess að hann byði mér, gekk
ég inn í hús hans. Hann flýtti sér
að loka á eftir okkur. Við stóð-
um og horfðum hvor á annan í
rökkrinu í þessu eina herbergi,
sem var heimili hans.
„Ég er Andrew frá Hollandi,"
sagði ég á ensku.
„Og ég,“ sagði Petroff. „Er
Petroff.“
Petroff og kona hans bjuggu í
þessu eina herbergi. Þau voru
bæði yfir sextíu og fimm ára
gömul og ellilaun þeirra frá rík-
inu nægðu til að greiða leiguna
af herberginu, fæði og einstaka
flík öðru hvoru. Við þrjú eydd-
um fyrstu samverustundinni
saman á hnjánum og þökkuðum
Guði fyrir að leiða okkur til
samfunda á svo dásamlegan hátt,
og að enginn tími hefði farið til
spillis og áhættan varð eins lítil
og orðið gat.
Þegar við fórum að tala sam-
an, sagði ég: „Ég hefi heyrt, að
bæði Búlgara og Rúmena vanti
átakanlega Biblíur. Er það rétt?“
Án þess að svara beinlínis, fór
Petroff með mig yfir að skrif-
borði sínu. Á því var gamaldags
ritvél með pappírsörk í og hjá
ritvélinni opin Biblía í annarri
Mósebók.
Fyrir þrem vikum var ég
ákaflega heppinn,“ sagði Petroff.
„Mér lókst að finna þessa
Biblíu.“ Hann sýndi mér annað
eintak, sem lá á hinu litla mat-
borði. „Ég fékk hana líka fyrir
gott verð, aðeins fyrir eins mán-
aðar ellilaun. Ástæðan fyrir því,
hvað hún var ódýr, var sú, að
tvær fyrstu Mósebækurnar og
Opinberunarbókin höfðu verið
skornar úr henni.“
„Hvers vegna?“ greip ég fram
í.
„Ekki gott að segja. Ef til vill
til að selja þær sér. Ef til vill til
að búa til sígarettur úr þessum
þunna pappír. En alla vega var
ég svo stálheppinn að finna hana
og hafa peninga til að geta keypt
hana. Nú þarf ég ekkert annað
að gera en fylla út þann hluta,
sem vantar, upp úr minni eigin
Biblíu, og þá er komin önnur
heil bók. Ég lýk við afritið á
næstu fjórum vikum.“
„Og hvað ætlarðu þá að gera
við þetta annað eintak af Biblí-
unni?“
„Ó, ég ætla að gefa það.“
„Já, lítilli kirkju í Plovtiv, sem
á enga Biblíu,“ sagði kona hans.
Ég var ekki viss um að ég hefði
skilið þau rétt. Engin Biblía hjá
heilum söfnuði.
„Jú, vissulega er því þannig
Frh. á bls. 31