Fróði - 01.12.1911, Blaðsíða 2

148
FRÓÐI
leynt afl og jafnvel spádómar, er síöar rætast. Franska blóöið,
er rann í æöum Roussillons, steig til heilans. Tungutakiö hafði
náö haldi á takmarkalausri mælsku Hann stækkaöi og hækk-
aöi meir og meir. Orðin féllu hunangi sætari frá vörum hans.
Tilburðirnir voru stói-fengilegir og hrífandi. Öll framkoma
glæsimannleg. AÖ endingu sagði hann:
“Frakkar! landar! Aineríka er Eden heimsins, og mun, á
sínum tíma stjórna honum, eins og Rómaborg gerði eridur fyiir
löngu. Þar, sem að frelsið tekursér aöseturs-
stað, þar er miðstöö valdsins og aflsin s”.
Þessi fundur var haldinn í lítilli bjálkakirkju er stóö á hæð.
og var útsýni þaðan yfir óræktuöu sléttnflæuiin. Til vesturs lágu
á tvö þúsund mílna svæði sléttur, skógar, fjöll og mýrar alt vest-
ur að Kyrrahafi. I suðurátt lágu öldumynduð landflæmi, um
þúsund mílur suður bö ströndunum viö Gólfstrauminn. I norður
til noröurheimskautsins og í austurátt til hinnar litlu bygðu ræmu
hinu megin við fjöllin sást ekki mannabygö. Alt var autt og
ónumið.
Ef lesarinn skyldi eiga Ieið í dag um Vincennes og ganga
suður eftir “öðru stræti” þar til að það liggur yfir “kirkjustræt-
ið”, þá væri að líkindum blettur sá, er hann þá hefði undir fót-
um, hér um bil sá sami staður og Roussilíon stóö á, er hann
flutti hina djarfmannlegu tölu sína. Að vísu gerir höfundur
þessarar sögu ekki kröfu til, að vita nákvæmlega á hvaða d e p 1 i
gamla “Saint Xavier-kirkjan stóð, en mjög nálægt því. Ef slíkt
yrði staðhæft við vissu, ætti að reisa þar ómáanlegan varða úr
■‘Indíána-steini”.
Þá er Roussillon hafði lokið tölu sinni og áheyrendur voru
orðnir uppgefnir af fagnaðarlátum, þá kallaði séra Gibault hvern
mann til sín, og let þá sverja málstað Ameríkumanna hollustu-
eiða. Enginn skoraöist undan því.
Meðan á þessu stóð, vann kona ein fullkomlega að sínum
hluta að því, að breyta Vincennesvirkinu úr fransk-ensku smá-
þorpi í ameriskan bæ. Þegar húsfrú Godére vissi hvað var á
ferðuin, tók hún til starfa; hún réðst í að búa til fána í líking
merkis þess, er Washington lét bera fyrir sér og liði sínu. Það