Fróði - 01.12.1911, Blaðsíða 23

FRÓÐI.
169
iö. Um klukkan 11 aö kvöldinu sáu þeir ljós og þá hætti líka
skriðið á jökunum. Fljótiö var frosið, þakið einni íshellu.
VII.
I þrjá daga voru þeir Kit og Shorty aö bera farangurinn
upp í loggakofann, sem þeir Sprague og Stine höfðu keypt. Að
því loknu kallaði Sprague á Kit. Þá var kuldinn orðinn 65 stig
fyrir neðan Zero.
“Mánuður þinn er ekki úti enn þá, Smoke”, mælti Sprague,
“en hérna læt ég þig fá fulla borgun. Ég óska þér til ham-
ingju”.
“En hvað líður þá samningunum milli okkar? Hér er sult-
ur mikill af matarleysi. Menn geta ekki fengið vinnu í námun-
um nema að menn geti fætt sig sjálfir. Við sömdum um ...”
“Ég veit ekki af neinum samning okkar á milli. Veist þú
nokkuð um það Stine? Við réðum ykkur upp á mánuð og hér
er nú borgunin. Viltu gefa mér skriflegt vottorð fyrir gjaldinu.
Kit krefti hnefana svo að hnúarnir hvítnuðu og hrukku þeir
félagarnir frá honum. Það var auðséð, að hann langaði til að
berja Sprague.
En Shorty sá einnig hvað fram fór, og greip frarn i: “Bíddu
nú við Smoke”, mælti hann. “Ég sé ég get ekki lengur verið
hjá þeim, þessum mönnum. En við skulum halda saman. Taktu
dótið þitt og bíddu mín hjá Elkhorn hótelinu. Ég skal jafna
reikningana. Ég er ekki mikill sjómaður, en nú erum við á
þurru landi, og þú skalt sjá hvort það getur ekki rokið hjá mér.
Hálfri stundu seinna kom Shorty til hans. Voru þá hnúar
hans blóðugir og rispa nokkur eða fletta á öðru kinnbeininu, og
var það ljóst, að hann hafði í skærum verið.
“Þú hefðir átt aö sjá kofann þeirra”, sagði hann ískrandi af
hlátri. Það var farið að kastast til í honum hitt og þetta, og
ég þori að veðja um það, að hvorugur þeirra lætur sjá sig á al-
mannafæri í heila viku.
“En svo er ég búinn að leggja það alt niður fyrir okkur.
Matvælin kosta dollar og hálfan pundið, og músdýraket er tvo