Fróði - 01.12.1911, Blaðsíða 29

FRÓÐI.
'75
‘'llana nú”, niælti hún. “Þarna (er seinasti maöurinn úr
vagninum”.
“Já!” hrópaöi hann og s'ettist upp. “Nú er tækifæriö. Vilj-
iö þér láta mig rejma? —”
“Já, meö mestu ánægju”, rnælti hún skyndilega, “en teljiö'
þér nú einn, tveir, þrír”.
Hann taldi, og .fram undan pilsfaldinum gægðist ofurlítill
kvenlegur fótur, og meö honurn færðist stóiú fóturinn hans.
Hann bej'gði sig niöur og varö rauöur sem blóöstykki í frarnan.
“Kannske ég geti gert þaö”, mælti hún og tók um leið af
sér glófana og beygöi sig niöur, en einhver laus og viltur lokkur
úr hári hennar straukst viö kinnina á honum, því nærri lá aö
höfuö þeirra snertu hvort annaö.
“En hvaö þessi hnútur er haröur, hamingjan hjálpi mér”.
Og lrtlu fallegu fingurnir toguöu og toguöu í hnútinn. En ilm-
urinn úr hári hennar og glófum geröi hann hálfringlaöann. Hann
hann horföi á andlit hennar, hún var nú kafrjóö, og á fíngeröu
hendurnar og fallega, netta fótinn.
“Við skulum vera róleg, ég hlýt aö geta ieyst hnútinn”.
“En ef ekki —?”
“Þaö nær engri átt. En veriö þér kyrrir. Dirfist ekki aö
hreyfa fótinn”.
“Viö erum rétt komin aö biöstöö. Á ég ekki aö skera
hann?” spuröi hann.
“Nei, bíðiö. Þarna!” hrópaöi hún og hlóvið. “Nú erum
viö laus”.
Lestin nam staöar og þau flýttu sér út í skínandi tunglsljós-
iö, og þótti honum hún enn þá fegurri viö tunglsbirtuna en inni
í vagninum, svo aö hann haföi aldrei séö hennar líka.
“Þaö ætti aö koma hér vagnlest bráöum”, mælti hann og
var furöu hress.
Hún svaraði engu.
■ “Má ég ekki tala viö yður nú, þegar------
“Við erurn laus orðin”, bætti hún viö og hló um leiö. “Því
ekki þaö, hvað ætti ég að bæra mig nú, þegar ég er búin aö ferö-
ast á lestinni bundin saman viö mann sem ég hefi aldrei séö”.