Fróði - 01.02.1912, Blaðsíða 12

254
FRÓÐI
hvaðanmaður kom, hví maður kom néhvert maður fer,—þettaer það,
sem vér köllum hina bestu g’jöf foreldra vorra og tilverunnar, lífið —!
En svo liné ekki sarnræðan ávalt að þessum alvarlegu efnum
í “Salóninum” heldur og líka oft að ýmsu kátlegu. En það sýnir
samt sem áður live djúft er tekið til hugsunar í slfkum samræðum.
Enda var og við þvi að báast, þar sem kepst var um að segja frá
lilutunum sterkt, vel og sérkennilega. f eitt skifti deildu þeir
Grimm og LeRoy um reglur og liugvit livort væri betra', og gagn-
leera að hugsa, tala og framkvæma eftir föstum reglum eða gefa
ímyr.dunaraíiinu lausan taum- Grimm var á móti þessum föstu
vanans reglum. Vitnuðu þeir þá undir Galiani ábóta og svaraði
ábótinn, með því að segja þeim sögu af Gauknum og Næturgalan-
um er deildu um söng. Gaukurinn söng eftir föstum nótum,
liann kunni tvær nótur og aðeins tvœr, er móðir hans hafði kent
honum og engar aðrar. En Náttgalinn söng eftir þvf sem andinn
inngaf. Til þess að slíta þrætuna leituðu þeir að dómara er þeir
gætu borið þetta undir. Loks fundn þeir Asna, er var Asni
með afbrygðum, og eyrnalengri en nokkur annar asni í heim
inum. Verandi með svona stór eyru virtist hann því best
til fallinn að dæma um söng. Báðu þeir hann því að dæma
Lengi vel hirti hann ekki um bæn þeirra en liélt áfram að bfta.
Loks sagði hann þeim að fara til lækjar og skyldi hann þá hlusta
á þá meðan þeir syngju en liann sjálfur hvíldist, og melti fæðuna.
Tóku þeir þessu fegnir og hófu sönginn. Gaukurinn söng tvær
nóturnar aftur og aftur, en^Náttgalinn söng allar sfnar tilfinningar
Að lokum segir Asninn til Náttgalans. ‘Ég býst við að þú syngir
bæði vísindalega og mjög vel, en ég- hefi ekki fulla þekkingu á
því, né vit á því, En ég vil fylgja ákveðinni reglu og dæmi ég
því Gauknum sönginn”.
Eitt sinni þá er talað var um útlönd, sagði Baron Holbach frá
skoðun sinni og áliti á Englendingum. Hann hafði ferðast þang-
að. Hann var óánægður með landið, með þjóðina og alla þeirra
borgarbragi. “Með listigörðunum”, sagði liann, “reyna þeir að apa
fegurð og prýði náttúrunnar, en tcikst það, frámunalega. Inn
skrauthýsin hlaöa þeir því sem er fallegt, því sem er til prýðis, því
sem er til óprýðis, þvf sem er ógeðslegt, alt í graut. Allar þeirra
skemtanir eru uppsoðnar, messu athafnir þvættingur. Iljá karl-
mönnunum finst ekkert það í útliti þeirra er beri vott um, traust