Fróði - 01.02.1912, Blaðsíða 14

256
FRÓÐI
um sfnum um “Tlie Salon in America”. Mirmist hún £>ar íí fundi,
par sem saman voru komnir menn einsog Edward Everett, Higg-
inson, Canning, Emerson, Wendell Philipps og fleiri. Klúbbar
þessir komu þó saman 1 heimahúsum, og úttu oft fundi hjá lienni’
Samræðurnar voru einsog meðal Prakka, ekki fast bundnar við
neitt ákveðið efni, heldur pað sem liverjum lá á hjarta.
'I*
Vér liöfum oft séð og heyrt mikið látið af liinu misjafna sem
sagt er vera í fari félagslffsins. Er rnargt af þvf satt. Eu samt
sem áður athuga það fæstir að þrátt fyrir gallana er félagslífið
nauðsynlegt, og þar sem eskert félagslff er, þar er lfka mjög lftið
andlegt líf, Andinn vakir ekki yfir sér einum, Sálarlífinu
hnignar, snirtimenskunni fer aftur. Pramgangsmátinn verður
ýmist klaufalegur, vandræðalegur eða tilgerðarlegur. Smekk-
næmið hverfur. Það ersama hversu látið er fara flfkum utan á þeim
sem enga sjá og enginn sér, og heldur sig í felum. Það er svo sem
satna livert menn eru þvegnir og kemdir eða ekki. Dómgreind-
inni hallar, sést yfir að þekkja það sem er virkilegt frá hinu sem er
meir til að sýnast, hvort heldur það er í andlegum eða líkamlegum
efnum. Skrælingar hengja utan á sig talna hringi og alskonar
hégóma, það er þeim skart búningur. Svipaður er surnur skart
búningur þeirra, er forðast alt félagslff. Hann verður að ógeðs-
legu tildri.
Vér liöfum séð hversu “Salóninn” eða samkvæmissalurinn
er í byrjun f fornöld, hvaða stakkaskiftum liann tekur undir
stjórn frönsku þjóðarinnar, og hversu honum má til ltaga eftir því
sem þartír þjóðfélagsins útheimta, Víða er liann enn einsog
liann var upphaflega f fornöld.
Meðal vor er ekki hægt að tala uin samkvíemislff. En ég er
með þvf, að ef meðal vor geti verið ögn meira af því en er, Þá væri
það stór ávinningur. Þar sem um samkvæmislff vor á meðal er
að ræða, er það næsta mjög á fornaldarstigi, og þá líkast þeirri
einu mynd þess, einsog þaðgerðistf höll Magnúsar konungs. Höfuð
leikurinn sá, að láta smárakka hlaupa yfir liáar stengur.
Þá sjaldan að nokkrir koma saman í lieimahúsum — og í mesta
fjöldaaf liúsum kemur aldrei nokkur maður nema f brýnustu lífs-
nauðsyn, -hnegist talið mest að vorri óheilla ættarfylgju, Sundrung
unni. Sundrungunni f pólitfskum efnum, sundrungunni íkirkju-
legum efnum, sundrungunni manna á millum, milli blaðanna, inn-