Fróði - 01.02.1912, Blaðsíða 21

FRÓÐI
247
Helm varS steinhissa, er hann heyröi þessi suöggu sinna-
skifti Hamiltons. Og þau eru líka eius dœmi í sögunni,
Um leiö og Hamilton mœlti þannig, leit hann eölilega
þangað, sem ‘‘Alice-Roussillon-fáninn” sveiflaðist fyrir vind-
inum. Þaö stóö einhver á þakinu hjá fánanum og var aö
draga hann niður. AðstoSarmaður hans, Farnsworth liðsfor-
ingi, sá þetta Og hjarta hans tók að slá ákaft. Þetta var
stúlka, í stúlku pilsi, með loðhúfu á höfðinu; andlitið var
töfrandi fagurt, umgirt rnjúku, dökkgiltu hári. Farnsworth var
of ungur til þess að vera gjarn á útásetninga og of gamall til
þess, að láta augun draga sig á tálar. Hver hluti myndar-
innar, þar sem hana bar við stálblá skýin, gróf sig í huga
hans, Óafvitandi tok hann hattinn sinn ofan.
Alice hafði farið inn um bakdyr. Hún komst upp á
þakiö án þess að nokkur sœi og hélt til fánans, einmitt í
þeirri svipan, er Holin, er var hjartanlega glaður yfir því, að
komast svo léttilega úr kröggum sínum, bað Jazon frœnda, að
draga fánann niður.
Beverley var að hegsa um Alice, og þegar hann leit upp
og sá hana, gat h^nn ekki trúað augum sínum. En ástœðan
var ljós, er hún tók fánann niður, því nú mundi hann
líka eftir því, hvaö hún hafði sagt í ‘‘húsinu viö ána”. Hann
sá að Alice brosti gamla hrekkjalega brosinu sínu, og þá er
hún hafði losað fánann frá stönginni, hóf hún hann hátt og
sveiflaði honum ögrandi einu sinni, tvisvar, já, mörgum sinn-
um móti breska hernum. Síðan þaut hún niður lélega þakið
með fánann — hvarf. Eftir þessari sýn mundi Beverley til
dauðadags.
Bretar héldu, að fáninn voeri tekinn niður sem merki um
úppgjöf og undirgefni. Þeir tóku því til að hrópa, öskra og
syngja, Það var sigurfögnuður þeirra,
Jazon frœndi skildi þegar, hvað Alice bjó í brjósti, því
hann þekti vel skapsmuni hennar og gat lesið andlitið hennar
mun betur en bækur. Blóöiö svall af fögnuöi í œðum hans.
“Lifi George Washington, lifi Alice-Roussillon-fán-