Fróði - 01.02.1912, Blaðsíða 25

FRÓÐI
251
spurning Hamiltons. Þótt fangavistin vœri honurn ekki geð-
feld, þá var ást hans á Alice svo mikil, að hann gat ekki geflð
svarið, sem heimtað var af honum. Hann hóstaði, stamaði
og sagðiloks.
“Ég fullvissa yður um- að ég veit það ekki—ég leit
þangaö ekki — ég sá ekki - - það var of fjarri til — ég var
ekki með sjálfum mér — ég — .”
“Farið með hann. Hafið hann i sterkum böndum,’’
sagði Hamilton. Gætið hans vel. Við skulum reyna, að
skerpa minni hans. Við skulum kreysta stóra vindbelg-
inn. “
Meðan á þessu óblíöa samtali stóð, var fáni Stórbreta-
lands dreginn upp á virkinu, og fylgdi því verki fagnaðaróp
sigurvegaranna,
Hamilton sýndi Helm og Beverley hinn gamla drengskap.
Hann var sannur hermaður, að sönnu haröur í horn að taka,
— jafnval grimmur stundum — en hann gat ekki annað, en
dáðst að hugrekki þessara tvegga manna, er höfðu neitt út
ur honum hina bestu uppgjafar-skilmála. Hann gaf þeim fult
frelsi, en þeir lögðu aftur drengskap sinn við, að reyna ekki
að strjúka, eða veita mótstöðumönnum hans nokkra aðstoð
meðan þeir væru fangar.
Brátt urðu þeir mestu mátar, Helm og Hamilton; spil-
uðu “vist, “ blönduðu sér ýmsa áfenga drykki, sögðu hvor
öðrum sögur og föru jafnan á dýraveiðar út í skóg.
Hamilton leyfði ekki rauðskinnuðu bandamönnunum sín-
um ingöngu inn í bæinn. Hann lét frönsku íbúana þegar
sverja sér hollastU'eiða, er allir gerðu fúslega nema Roussillon,
er var í ströngu varðhaldi setn glæpamaður. Hann hamaðist
þar sem Ijön í búri og sagðist líða píslarvætti. Varðhaldið var
lít.ill bjálkakofi í einu liorni virkisins, opinn fyrir veðri og
vindi. Útsyni fremur harðneskjulegt: Snjör og Vabash-fljótið
bólgið og ísi þakið. Heltn reyndi að fá Roussillon lausann, því
að þeim var orðið vel til vina, en í því ináli var Hamilton ó-
fáanlegur til vægðar; áleit að Roussillon hefði farið með fláttskap,
er ekki hlýddi að uinbuna. Nei, ég ætla að gefa honum tóm til