Fróði - 01.02.1912, Side 40

282
FRÓÐI
Neyðín og nííttúrnlögmálið spyr ekkert mn það, hvort hitc
eður Iretta er manni geðfelt eða ekki, nei, skipunin kveður við
Iiörð og ströng: breyttu til eða sji þú fyrir sjálfur. En það þýðir
með öðruin orðum: hafðu þig burtu úr heiminum með allri
þinní fjölskyldu og gef'ðu öðrum rúm, sem betur kunna að
liaga sðr.
En nvi skal vikið að aðal efninu, sem er: Hfið í nœringar-
efr.unum 0g hvernig líkami mannsins fer að nærast.
t>(5 að því hafi lítið verið á Jofti halrlið, þi má telja það
með hínum mestu uppgötvunum hinnar 19. aldar, er efnu- og
náttúrufræðingar g&tu orðið þess vísari, að næringaiefnin þyrftu
nð vera lifandi, sem ættu að byggja upp og halda við líkauni
mannsins. Menn mega þó ekki misskilja þetta, því að liér er
Att við smángnir fæðunnar, en ekki við dýrið sjdft sem mað-
ur hefir til fæðu eða jurtina.
Allir líffræðingar vita það sem stundað hafa vefjafræði dýr-
anna, að þegar kompan smáögnin, setn dýra likaminn er gerður
nf, er hituð, þá sést móta fyrir lífi og hieyfingum í þessum
örsmáa kjarna frumlunnar — en verði hitinn mikill og sjóði fruml-
an, þá hreyflst hún ekki framar, hún er þá dáin. Þannig tör
maður það, að smáagnir dýraiíkamanna geta lifað, þó að dýrið
: é dautt og brytjað í sundur.
Eins vita allir Iíffræðingar það, að málmar og sölt þnu, sem
plöntnrnar draga S sig úr jörðunni og dýrin neyta svo úr plöntu-
fæðunni, — þau verða að söltum og málmum aftur, þegar kjöt
dýranna er hitað yfir 200 gráður og geta þá ekki samlagast
líkama mannsíns.
En þó að menn hafi vítaö þetta um f.íma Jiekknrn, þá er
setn menn hafl ekkí getið þvf gauin að mikill hluti af Bjúkdóra-
uni og kvillnin og atskonar ellilasleíkí siafar eimnítt af því, að
mcrin eru að sperrast við að fæða líkama sinn með dauðu dýra-
rusti, regluregum hræjuin, éf svö raá að t>rði komast.
Þegar inenn uiðu þess vísari, þá fengu margir svo mikíe.
óbeít á dýrafæðu. að þeir tóku upp á því að étn allan mat
iiráan, sem þeir átu. Aftur voru aðrír svo Inæddír við siná-
pöctdur (bakteríurj í fæðvimn, að þeii heimtuðu að bán yrðii
»oðin þangað tít siltar baktGríur vseru dauöar, bá kom og h.ve»‘