Muninn - 01.12.1956, Qupperneq 2

2
MUNINN
LJOS
Eldur. Orðið leiðir lmg minn yfir mörg
ár og ströng og nemur staðar á heiðskíru
kveldi fyrir tólf árum. Það er annríki í
þorpinu. Jólin nálgast. Búðirnar við Aðal-
götu ljóma eins og búðir í litlum fiskiþorp-
um framast mega. Götuljósin varpa birtu á
mjúkan, bláleitan feld snævarins. Dúðaðir
menn og konur ösla í mjöllinni. Það marrar
í snjónum undir fótum fólksins. Það er
frost, og þúsundir stjörnuaugna horfa ofan
af hvelfingunni og fylgjast með öllu, sem
gerist í litla bænum. Þeir hafa reist jólatré
á eina torginu í bænum. Perurnar eru rauð-
ar og bláar og gular og sumar bara hvítar.
Við götustrákarnir köstum steinum í per-
urnar, þegar fáfarið gerist á götum og bær-
inn sofnar. Þá blossa þær upp í skærum,
dularfullum bjarma, sem deyr á örskammri
stundu. Það gerir okkur dapra að sjá ljósið
blossa upp og deyja síðan aftur í myrkrið.
Uggur vaknar í brjóstum okkar. Svona dó
Siggi, sonur rakarans, þegar hann var átta
ára. Hann hvarf líka skyndilega út í myrkr-
ið, sem hann átti upphaf sitt í, og skildi
eftir spurningu í hugum okkar. Og svona
mundum við deyja, — við og allir aðrir —,
úr myrkri í myrkur, eins og ljósið frá per-
stig, og er sálmurinn „Heims um ból“ er
sunginn, eru allir með. Þessi frægi og fallegi
jólasálmur, sem hljómar hvarvetna, á mörg-
um tungum, tengir alla saman í eitt. Megi
svo verða einnig um þessi jól. Við biðjum
þess að öllum þeim, sem ofsækja aðra, verði
sýnt, hve ill verk þeirra eru, og friður ríki
hvarvetna.
GLEDILEG JÓL!
Bjöm Pétursson.
unum. Við hættum að kasta og fórum heim.
Ég bjó á þeim árum í sambyggingu,
verkamannabústað. Stórt, hraunað hús með
steyptum garði. Við horn garðsins stóð
gamall ljósastaur, teinréttur og bar sig vel
þrátt fyrir aldurinn. Efstu geislarnir frá
ljósi hans beygðu sig inn í húsagarðinn.
Við buðum hvor öðrurn góða nótt á hverju
kveldi. Honum þótti vænt um mig, þó að
ég bryti fyrir honum perur á stundum. í
stormi söng hann hástöfum, gamli staur-
inn.
Þegar ég kom lieim þetta kvöld, voru
gleðitíðindi uppi meðal krakkanna í hús-
inu. Nágranni okkar einn hafði nýfengna
litla grísi. Þetta var undarlegur maður,
mannfælinn, en dýrelskur. Hann átti alltaf
einhver dýr: hænur, endur, gæsir, refi, kan-
ínur eða tamdar mýs. Feðrum okkar var
meinilla við þetta ,,dýrasafn“ hans, sem þeir
nefndu svo. Okkur þótti vænt um hann og
dýrin. Og nú hafði hann fengna grísi. —
Við hópuðumst saman í kjallara hússins, —
sjö börn í dimmurn kjallara, og héldumst í
hendur. í Jressum hópi var lítil stúlka, sem
hét Vera. Pabbi hennar var bílstjóri, sem
bjó uppi á lofti. Hún var með mikið, ljóst
hár, og við vorum kærustupar. í grísa-
geymslunni var ekkert ljós, og við gengum
inn í lilýtt hrímandi myrkrið. Mér var feng-
ið kerti, og skyldi ég lýsa hópnurn. Aldrei
gleymi ég Jrví kerti. Grænt, lítið jólakerti í
barnshendi. Ég hóf kertið á loft, og sjá: í
stórum trékassa í horni herbergisins voru
ótal hvítar verur. Bros færðist um andlit
okkar, og allir þustu að kassanum.' Við
komu okkar skelfdust grísirnir, þustu fram
og aftur um kassann og ultu hver um annan
þveran. Við skellililógum. Allir teygðu sig
til J^ess að sjá sem mest af felmtri grísanna.
Skyndilega kvað við angistaróp, óp sem
greypti sig í sál mína. Bjartir lokkar Veru
loguðu. hár hennar var sem eldhaf. Andlit
hennar var afmyndað skelfingu og kvöl. Ég
stóð þarna og sá, hvernig slökkt var í hári