Muninn - 01.05.1962, Blaðsíða 5

BRÉF TIL LILJU
Nú, þegar ég sit á rúmbálkinum mínum
í litla kvistherberginu og liorfi á frostrós-
irnar á gluggannm, l innst mér þetta allt svo
ofureðlilegt, já, nærri því sjálfsagt. En það
veit Guð, að ég átti erlitt með að sætta mig
við það í fyrstu. Eg veit ekki hvernig ég á
að lýsa því. Það varð eitthvað svo tómt innra
og þó svo þungt, þjakandi. Ég réði mér ekki.
Fæturnir og hendurnar lutu ekki valdi hug-
ans. Ég man ekki lengur, hvernig það byrj-
aði, en einhvers staðar fékk ég vín og drakk,
drakk til þess að losna við tómið og þyngsl-
in. Og það tókst, til hálfs. En þá kom treg-
inn. Þessi sári, djúpi tregi. Ég þoldi ekki
lengur við inni. Ég varð að fara út. Allt í
einu var ég kominn niður á bryggju og
borfði á grænar öldurnar sundrast við stólp-
ana. Þá greindist eitthvað í sundur, eitthvað
livítt skein gegnum myrkrið og tregann. Ég
fann lastan punkt, fann muninn á föstum
ltryggjustólpanum og tregagxænni öldunni,
sem fæddist til þess eins að deyja. Ég gekk
aftur heim og fór að hugsa uin ölduna og
stólpann, og þá fann ég, að þú áttir ekki sök
á þessn, lieldur ég. Það var allt mér að
kenna.
Lilja, manstu eftir litla rauða húsinu við
sjóinn. Lítið, rautt hús með grænu þaki.
Dálítið, dálítið skringilegt, já, skringilegt.
Þannig var það; skringilegt eins og allt okk-
ar samband. Ó, Lilja. Það hefði ekki þurft
að fara svona — og þó, kannske var Jrað bezt
þannig. En Lilja, manstu ekki, ltvað gerðist
í þessu litla skringilega húsi hjá gömlu hjón-
unum? Þau reistu sér þetta hús, Jregar þau
voru ung og ástfangin. Þau lifðu þarna ham-
ingjusöm frá fyrstu tíð. Við reistum okkur
líka svona hús, Lilja. Lítið og skringilegt.
En þar ríkti aldrei sarni andinn. Það hús var
byggt á sandi, og nú er Jrað hrunið. Það var
allt mér að kenna.
Lilja, manstu, að það var liaust, þegar við
hittumst fyrst. Kalt haust. Gul laufblöðin
feyktust stefnulaust fram og aftur fyrir nöpr-
um haustvindinum. Stefnulausar sálir í
hringsveipum lífsins. Það voraði eiginlega
aldrei hjá okkur. Blómin, sem skutu upp
kollunum, frusu altur í hretinu. Það var
kannske bezt þannig. Þau befðu aldrei dafn-
að reglulega vel, blómin okkar.
Það var í litla húsinu, sem við sáumst
fyrst. í litla húsinu hjá gömlu lijónunum.
Þú varst nýkomin hingað, utan úr sveit frá
foreldrum þínum. Þú Jrekktir engan hér
nema Jressi gömlu hjón. Allt var framandi
fyrir Jrér. Ég var líka svo til nýkonrinn hing-
að, utan úr sveit eins og þú, en var þó farinn
að kynnast staðnnm lítils háttar. Ég sýndi
þér bæinn, og þannig — þannig liófst Jrað,
sambandið okkar. Það var gaman að lifa
þann tíma, Lilja, Jró Jrað væri haust. Ég vildi
að ég gæti lifað Jrað aftur. Þá skyldi ég. . .
nei, Jrað verður víst aldrei.
Þú varst að koma til þess að fara í skóla.
Þú ætlaðir að læra mikið, helzt að verða
stúdent, lærð kona. Ég lneifst með af áhuga
þínum og fór að læra líka. Ég útvegaði mér
alls kyns bækur og las og las, bókstaflega lá
í bókunum, nrargs konar fræðiritum og
skólabókunr. En svo lrætti ég.
— Þú ert að verða svo undarlegur, sagðir
þú.
Og Jrað var satt. Ég var farinn að hugsa
miklu nreira en áður. Kryfja nrálin til nrergj-
ar. Ég drakk í nrig heinrspeki erlendra stór-
menna. Mér fannst ég konrast að því, að lífs-
ins skóli skipti nrestu nráli, nriklu nreira
máli en allir arasnfræðaskólar, menntaskólar
og háskólar. Ég reyndi líka að segja þér það,
en þú lrlustaðir ekki á nrig.
— Hvaða vitleysa er þetta í þér? sagðir
þú og hlóst.
MUNINN 77