Muninn - 01.05.1962, Síða 6

AÐ GEFNU TILEFNI
Út við yzta haf rikir skammdegisnóttin,
helköld og nöpur. Hátt í lofti treður glott-
andi máni marvaðann í kófguskýjum og
gerir skírnu næturinnar draugalegri en
myrkrið sjálft.
Allt er kyrrlátt nema norðanstormurinn,
sem þyrlar á undan sér snjókófinu um
freðna jörð og livæsir uggvænlega í hverju
húsasundi. Hann hvín í reiða skipanna,
sem vagga á undiröldunni og toga í festar,
lriðlaus og óhemjuleg. Seinni liluta dagsins
hefur hafáttin hrannað upp sjóum úti fyr-
ir, og þegar illviðrisskýin rekur frá tungl-
Mér gramdist við þig. Þú skildir ekki líf-
ið. Þú varst of önnum kafin til þess að hugsa.
Þú varst að flýta þér að læra, verða stúdent
sem allra allra fyrst, og máttir ekki vera að
því að hugsa. Ég vorkenndi þér mikið vegna
þessa tilgangslausa lífs. Ég ákvað þá, að fyrr
skyldi ég hverfa, þurrkast út, en lifa svona
tilgangslausu fífi. Það er betra en að sundr-
ast eins og aldan, sem fæðist til þess eins að
sundrast, vera aðeins innantómt löður,
froða.
En nú er ég kominn langt frá efninu.
Ég fór bara að liugsa um, hve þetta væri
allt skrítið. Og svo fór ég að horfa á glugg-
ann minn. Það vaxa frostrósir á honum.
Hvítar rósir. Þær taka sífelldum breyting-
um. Ég næstum sé þær iða. Þér þótti svo
vænt unt hvít blóm, Lilja. Þessar rósir
minna mig á þig. Hvít saklaus blóm.
Ég skrifa þetta til þess að kveðja. Þegar
þú færð þetta bréf, verð ég farinn. Ég er
að leggja upp í langt ferðalag. Langt og erf-
itt. Ég verð að fara einn, aleinn. En það
vaxa rósir á leiðinni, Lilja. Litlar, hvítar
rósir, sem minna á þig. . . .
Kristinn Jóhannesson.
inu, sér í hvítfextar öldur, sem leggur inn
fyrir tangann.
A leiðinni inn höfnina fer ris þeirra
lækkandi, unz þær enda för við svartan
sandinn með þungu soghljóði.
Það er komið fram yfir lágnætti og ljós
slokknuð í flestum gluggum borgarinnar.
Síðasti bíllinn er horfinn af „rúntinum“,
og jafnvel þjónar réttvísinnar eru komnir
í húsaskjól eins og annað fólk, enda ekkert
sérstakt unt að vera.
Að vísu var dansleikur í „Skálanum“
með nokkru ölteiti og tilheyrandi ærslum,
en sökum kuldans og hríðarinnar varð
minna um eftirköst en mátt hefði ætla.
Það var engu líkara en fólkið gufaði upp,
svo lnaðan hafði það á að komast heim í
ylinn.
Og eftir örskamma stund er gatan mann-
laus, að því er virðist. En svo er þó ekki.
Þarna á dansleiknum var ungur maður ut-
an af landi. Eerð hans var heitið til ver-
stöðvanna fyrir sunnan — í fyrsta sinni.
Hann kom í bæinn að áliðnum degi o>>
hugðist kveðja heimalningsháttinn með því
að fá sér duglega í staupinu, enda mátti það
teljast skylda við tíðarandann.
Hann lét farangur sinn og skjólföt eftir
á afgreiðslunni og gætti þess ekki að tryggja
sér næturstað.
Að dansleiknunt loknum var hann orð-
inn nijög ölvaður, enda óvanur drykkju.
Og þannig á sig kominn heldur hann út á
mannlausa götuna, reikull í spori, stefnu-
laus og einmana.
Hér þekkti hann engan, en Bakkus kon-
ungur bauð honum ljúfa fylgd. Karl sá er
flestum ötulli og telur ekki eftir sér ómökin.
Ungi maðurinn treystir forsjá hans og
lætur sér annað í léttu rúmi liggja, enda
sér þess fljótt merkin.
78 MUNINN