Muninn - 01.05.1962, Blaðsíða 7

Með stuttu millibili missir hann fóta og
fellur í götuna, en hann stendur jafnharð-
an upp aftur. Það blæðir úr höndum hans
ogandliti. En slíkt er ekki nmtalsvert. Hon-
nm líður ljómandi vel, og hann hefur eng-
ar áhyggjur, livorki af einu né neinu.
Að vísu er einhver skollans suða fyrir
eyrunum og ekki laust við að þungi sé að
leggjast á höfuðið. hað er víst vegna þessa
kynlega þunga, sem hann er alltaf að sting-
ast á hausinn.
Við hverja byltu hlær hann með sjálfum
sér, — þetta er svo skemmtilega skoplegt
ástand, svo framandi. En samt sem áður er
brosið, sem leikur um varir hans, bjána-
legra og svipurinn fjarrænni í hvert skipti,
er liann stendur upp á ný. Mundi liann
ekki stöðugri á fótunum, ef liann sypi vel
á flöskunni?
Hún er ennþá tiltæk í vasanum, og henni
mátti treysta, svo lengi sem nokkur dropi
\æri eftir. Bakkus léti sig ekki muna um að
höggva á þær viðjar, sem tengja mann við
tilgangsleysi þess hversdagslega. Með hans
hjálp lifði maður óháður umhverfi og
skyldum — já, svo sannarlega. Hann hefur
lífið í hærra veldi, og undir áhrifum hans
óskar maður blátt áfram eftir því að mæta
erfiðleikum, til þess eins að yfirstíga þá og
sýna mátt sinn. Með hann að förunaut er
lífið enginn táradalur. Þannig hugsar pilt-
urinn ókunni og heldur áfram sinni rykkj-
óttu helgöngu eftir mannlausum götunum.
Veðrið hefur færzt í aukana með vaxandi
snjókomu. Tunglið er næstum horfið bak
við kólgubakkann, sem teygir sig æ lengra
upp á himininn.
Flöktandi götuljósin drukkna í hríðar-
kófinu, og það er engu líkara en þau séu
lífverur, sem berjist fyrir tilveru sinni þessa
grimmu vetrarnótt.
Ungi maðurinn hefur numið staðar við
aðalgötu bæjarins og styður baki að einu
húsinu til að verjast falli.
Á einhvern hátt finnst honum sem dregið
liafi ský fyrir gleðisólina.
Honum blæða nasir, og hann sér drop-
ana sem snöggvast mynda rauða depla í
snjónum, áður en þeir hverfa nndir ný-
snævið.
Með varúð beygir hann sig áfram, stend-
ur gleitt og spyrnir við fótum. Hann teknr
snjó í lólann og ber upp að nefinu. En
snjórinn verður brátt að rauðu krapi, sem
litar hendur lians og klæðnað.
Ef til vill vottar fyrir áhyggjum, jafnvel
ótta, í barnslegu andlitinu, en rúnir þess
ern torræðar á þessu augnabliki.
Gat það verið, að nndirvitundin skynjaði
blekkinguna miklu, þrátt fyrir allt? Ein-
kennilegur hrollur sækir að honum, þarna
sem liann stendur upp við liúsið, áveðurs
og vanbúinn klæðum. Höfuðið gerist þungt
og leitar ofan í bringuna. Sælukenndin dá-
samlega er að fjara út .
Kuldinn gerist áleitinn, og suðan fyrir
eyrunum eykst, en þrjózkan og æskuþrekið
vill ekki viðurkenna undanhald eða ósigur.
Gleðin getur ekki verið svona skammæ og
brigðul. Hægt og hikandi lyftir hann flösk-
unni og losar um tappann.
Hann hristir hana nokkrum sinnum, og
með ánægju hlustar hann á skvamphljóðið,
sem gefur til kynna, að drjrxgur slurkur sé
eftir.
Síðan lier hann hana snöggt að vörum og
bergir drjúgum.
Enn á ný hefur Bakkus liorið skynsemina
ofurliði. Sýnilega ætlar hann sér aðalhlut-
verkið í þeim harmleik, sem hér er háður.
Sem snöggvast lyftir ungi maðurinn
Iiöfði og svipurinn lýsir nú spurn og efa.
Sturluð hugsunin leitar svars við vandamál-
um, sem henni er um megn að ráða. Hún
neitar staðieyndinn, afneitar sannleikanum
og tekur því rangar og neikvæðar ákvarð-
anir. — Hann ber flöskuna að vörum á ný,
en þar kennir senn grunns. Með ugg hugs-
ar Iiann til þess, að þá fyrst sé hann raun-
MUNINN 79