Muninn - 01.03.1965, Page 12

Bernskuheimilið
Sólríkan sumardag eftir hádegi stígur mið-
aldra mðaur út úr bifreið neðan við bæ
framan til í dalnum og gengur livatlega upp
tröðina. Hann gerir ekki vart við sig, held-
ur tekur stefnu til austurs, upp brúnina, þar
sem uppblásturinn hefur nær útrýmt öllum
gróðri. Brátt er grár melurinn að baki, og
maðurinn þræðir götuslóðann, er liggur
inn á heiðina.
Hann er léttur í spori, enda þótt 62 ævi-
ár séu að baki, og hugurinn er fullur af
gleði. Loksins eftir hálfrar aldar útlegð, 50
ár, sem eytt hefur verið í dansinn kringum
gullkálfinn til þess að geta framfleytt sér
og síðan fjcilskyldu sinni, gefst honum tóm
til að líta bernskuheimili sitt aftur.
Þetta yndæla litla lieiðarbýli, er geymir
allar ljúfustu endurminningar hans um
gleði og sorg æskuáranna.
Hann strýkur svitann af andliti sínu,
greikkar sporið, og það er engu líkara en
tilhlökkunin hafi yngt hann um rnörg
ár.
Þegar hann kemur að landamörkunum,
nemur hann staðar til þess að kasta mæð-
inni, sezt á götubarminn og nýtur hins tæra
fjallalofts.
Til hægri handar er lágvaxið birkikjarr,
þar sem lítill fugl situr á grein og flytur
maka sínum, sem eflaust liggur á eggjum
skammt frá, lofsöng sinn.
Hugur hans hvarflar til atburðar, er hafði
tengt þennan runna órjúfanlega við æsku-
minningar hans.
Þarna hafði hann fundið hreiður í fyrsta
sinn. Fjögur lítil módröfnótt egg, sem lágu
falin milli greinanna. Seinna hafði hann
ætlað að sjá hreiðrið aftur, en þá tókst svo
illa til, að hann steig ofan í það og braut
öll eggin.
Þessi atburður hafði fært honum nokkr
ar andvökunætur fullar af samvizkubiti.
Hann brosir, þegar hann minnist þessa
atburðar, rís á fætur og gengur upp ásinn,
er liggur milli hans og bernskuheimilisins.
Þegar það blasir við augum hans, er eins og
komi hik á hann. Allt virðist einhvern veg-
inn öðruvísi en hann liafði ímyndað sér,
lækurinn, túnið, liúsin og allt umhverfið
sýnist honum nú minna en í endurminning-
unni, en samt sem áður þekkir hann þetta
allt.
Hann flýtir sér heim að bænum, knúinn
áfram af einhverjum geig, sem hann veit
ekki, hvernig á stendur.
Byggingarnar bera það með sér, að síð-
ustu ár hefur enginn mannleg hönd rétt
þeim hjálparhönd gegn eyðingarmætti tím-
ans. Þekjurnar eru hálffallnar, og víða er
hrunið úr vegghleðslunni. Dimm göngin
eru saggafull, og innst í þeirn er enn óbráð-
inn klaki frá síðasta vetri.
Maðurinn litast um nokkra hríð og geng-
ur síðan til baka sömu leið og hann hafði
komið. Hann er álútur og lítur aldrei um
öxl.
Það er liðið að kvöldi, er hann kemur
fram á dalbrúnina.
Þar nemur hann staðar, sezt á stein og
horfir yfir dalinn, sem liggur fyrir neðan,
baðaður í geislum kvöldsólarinnar. Það
glampar á hvíta veggi, rauð og græn þök,
iðgræn tún, og allir litir virðast skærari en
um daginn. Áin liðast líkt og silfurband
eftir dalnum. Samt er eins og maðurinn
taki ekki eftir fegurð náttúrunnar. Hugur
hans reikar heldur ekki til þess tíma, er
hann í fyrsta sinn stóð á þessari brún og
horfði yfir dalinn, fullur lotningar á stærð
og margbreytileika heimsins.
80 MUNINN