Muninn - 14.12.1988, Page 26

Formáli
Ég ákvað eftir miklar
vangaveltur að skrifa þessa sögu
og senda í Munin. Þessi saga
varð til í Laugarvatnsferðinni og
með þeim hætti að óstýrilátir
unglingar gátu ekki sofnað og
báðu (grátbáðu) mig að segja sér
sögu svo þeir gætu sofnað.
Sagan varð svo góð að þau so...
(til þess var hún gerð)! Kannski
hefði hún orðið ennþá betri ef
hlustendur hefðu ekki alltaf
verið að grípa fram í.
Jólasveinninn
Einu sinni voru (ég
ákvað að byrja á mjög sjaldséðri
byrjun) karl og kerling sem áttu
heima í höll (hér byrjaði einn
hlustandinn að rífa sig og eftir
miklar deilur breytti ég
karlinum í kóng og kerlingunni í
drottningu). Þau áttu einn son
sem var þá prins (hér gall við í
einum hlustanda: Höfum
prinsessu!, en ég vildi það ekki
og eftir langan tíma fékk ég
mínu framgengt) eins og allir
sem eiga kóng og drottningu
fyrir mömmu og pabba (hér
ákvað ég að hafa jafnrétti í þessu
og láta mömmu á undan pabba).
Einu sinni þegar prinsinn var á
gangi um miðjan júlí í garðinum
umhverfis höllina hitti hann
jólasvein og garlanorn (hérna
breytti ég sögunni frá uppruna-
lega forminu að því að jólin em
að nálgast, þetta átti bara að vera
garlanorn. Einn hlustandinn
vildi endilega hafa krókódíl en
ég sagði sko nei). Þau gáfu
prinsinum garlastein, því þau
voru góð. Þessi steinn var þeim
görlum gæddur að eiga þrjár
óskir handa þeim er ætti hann,
hverjar svo sem þær væru.
Prinsinn varð mjög glaður og
ákvaðaðnýtaþærvel. Alltíeinu
glumdi í matarbjöllunni.
Prinsinn hljóp inn (hljóp inn?!
Neeeeei! prinsar hlaupa ekki,
þeir ganga virðulega inn)
prinsinn gekk virðulega inn og
settist við matarborðið. Þá sá
hann sér til hrellingar (hér kom
smá innskot frá hlustanda: Það
vantaði grænu baunirnar! Afþví
að ég var ekki búin að ákveða
neitt sérstakt annað samþykkti
ég það) að það vantaði grænu
baunirnar. Hannspurðimömmu
sína hvar þær væm og hún sagði:
Þær eru ekki til elsku
mömmudrengur. Prinsinn varð
ævareiður og öskraði á mömmu
sína (prinsar og mömmudrengir
gera það stundum líka) að hann
vildi fá grænar baunir og ef hann
fengi þær ekki mætti mamma
hans fara norður og niður. Ovart,
alveg óvart, var hann með
garlasteininn í hendinni (hérna
var fólkið farið að geispa og
hætti ekki þó ég reyndi að gera
söguna spennandi) og aumingja
mamma hans fór norður og
niður (auminginn, auuuuming-
inn, já, ég biðst afsökunar, ég
varð fyrir mjög sterkum áhrifum
af sögunni). í fyrstu váfð hann
mjög ánægður en síðan sá hann
eftir þessu, því eins og allir
unglingar þótd honum vænt um
mömmu sína. Því varð hann að
eyða annarri ósk til að fá hana til
baka.
Eftirmáli
Mér þykir fyrir því að
sagan varð ekki lengri og endir-
inn snubbóttur en allt í einu gerði
ég mér grein fyrir því að allir
voru sofnaðir í kringum mig og
ég var að segja mér sjálfri
söguna. Annarserég vissumað
stólar, borð, dýnur og
svefnpokar hlustuðu með
athygli þó að krakkarnir gerðu
það ekki.
Laugarvatnsferðalangur
Muninn 26