Heimilisblaðið - 01.01.1920, Qupperneq 3

Reybjavík, í janúar 1920.
1. tbl.
Uýdrsbcen.
Lag: Lát den nya nádctlden.
Náðartíðin nýja veiti
ngja von og kraft frá þér,
gef eg ávalt liðs þíns leiti,
Ijúfi Guð, þilt barn eg er;
gef eg, herra, hugsa megi
hœrra upp frá þessum degi,
undirbúi eilífð þá,
að eg fái þig að sjá.
Eg vil mínu lifa lifi.
Ijúfi Guð, t von, i trú;
mínu lífi hönd þín hlífi,
hirðir trúr, mín sól ert þú.
Leið mig, að eg aldrei beygi
út af þínum lagða vegi.
Ljúfi Jesú, lít til mín,
leið þú hverja sál til þín.
B. J.
ffkap vort og heilsa.
t*að er góður siður, að vera glaður í bragði.
^Gleðin er þakkargjörð til Guðs«, segir gam-
enskur málskáttur.
Gleðin yngir og upplyftir, en istöðuieysið
Pjáir 0g þjakar. Hláturinn hefir ekki síður
a á lífið en tárin.
Géttúðin er aftur á móti skaplöstur, þrek-
leysi; léttúðgir menn rista ávalt grunt, en
bjartsýni og Iétt skap er eitt af beztu gæð-
um lífsins; það er eðli, sem oft er samfara
dýpsta og alvarlegasta skapi, eðli, er sýnir
bina sönnu andlegu yfirburði.
Og það er nokkuð það, sem hver og einn
getur tamið sér að meira eða minna leyti.
Þegar maður gætir vel skapsmuna sinna, get-
ur maður með öruggu og glöðu hjarta yfir-
bugað hinar þyngstu raunir. Sá, sem hefir
létta lund, tekur tilveruna á réttan hátt og
skoðar ákvörðun lífsins i réttu ljósi. Væri
lífið að eins hrygð og harmagrátur, mundum
vér alls ekki vera eins rótgrónir því, eins og
allfiestir af oss eru.
Oss ber að taka á móti góðu dögunum
með þakklæti, en það gleymist, því miður,
oft og einaft, og umbera mótlætið með þol-
gæði og bafa það jafnan hugfast, að eins
víst og það er, að mótlætið tekur fyr
eöa síðar enda, jafn víst er það, að mótlætið
tekur einnig enda. En glaðlyndið getur sem
bezt yfirbugað hin mestu vonbrigði, ef vér
að eins viljum það sjálfir.
Allir eiga að reyna að temja sér að líta
björtum augum á tilveruna, en ekki að horfa
stöðugt á skuggahliðarnar.
Það er mjög algengt, að konur og karlar
eru kátir og glaðværir í samkvæmum, en
aftur á móti önugir og uppstökkir, þung-
lyndir og óánægðir hversdagslega og beima
fyrir. En það er einmitt daglega lífið, sem
hefir þýðingu fyrir oss sjálfa og þá sem um-
gangast oss.
Margir menn eldast fyrir tímann; hörund-
ið verður hrukkótt og andlitsdrættir bitrir
og hörkulegir, Ef liffærin eru heilbrigð, þá
er orsökin venjulega sú, að hinar óumflýjan-
legu sorgir og áhyggjur lífsins, smáar sem