Heimilisblaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 10

40
HEIMILJSBLAÐIÐ
menn, menn vel mentaða og árvakra í
starfi sínu það er lífsnauðsyn fyrir kristn-
ina í landinu og' þar með mest varðandi
hluta hins andjeg'a lífs þjóðarinnar, að
prestar og prestsefni fái tækifæri til að
fá sem bezta mentun og kynningu af því
bezta, sem til er í nágrannalöndum vor-
um á sviði kristindóms og kirkjumála. Allir
þjónandi prestar þurfa að ferðast við og
við, ekki aðeins innan lands, heldur og ut-
anlands til þess með eigin augum að geta
séð, hvernig háttað er safnaðarlífi og kenni-
mannastarfi, þar sem slíkt starf er rekið
með lífi og krafti. Af slíkum ferðalögum
mætti mikillar blessunar vænta.
Einar Sigurfinnsson.
Minni Islands.
Hjartkær fold! vor fanna og elda
fegurst land í norðurhöf um.
Enn, oér minnumst æsku kvelda
eins og morgna. Er sumargjöfum
Drottinn sjálfur skraut Jntt skrýddi,
skrúði’ blóma og jurtum prýddi.
1 dag er Ijúft þitt mál að mœla
minning þína í lijörtum geijma.
Trygð við land og lýð, er sæla,
Ijóselsk börn þér aldrei gleyma.
Dýrmætast í drauma rúnum
var dáð og vit frá föðwrtúnum.
Ot lijá heimsins yztu skautum,
óhult stendur þú á verði.
Miðstöð flugs — á, farmanns brautum,
flugskipum er Vínland gerði.
Seinna muntu sjálf þau byggja
sonum þínum menning tryggja.
Árrisul til verks, með viti
Vökudís! í list og fræðum.
Blandaðu saman lífsins Uti
í Ijóðum þínum, söng og ræðum.
Samstilt skapa hjarta og hendur
heilsteypt verk í blóma lendur.
Þér hafa Island! þúsimd tungur,
þúsund. ára lofgjörð sungið
— eins þó krepti að kiddi og liungnr
á kýlunum hafa Jœknar stungið.
Það voru stórskáld þinnar tíðar,
Joeirra áttu að minnast síðar.
Heglu-drotning! himinbjarta,
lierra lifsins tign Jng krýni,
óskum vér í hug og lijarta
hamingjunnar sól þér skíni.
Guð þig blessi um eilífð alla
út með sjó, til dala og fjalla!
Pórður Kr. Kristjánsson.
VÍN
Eftir Carl Edwald.
Maðurinn, sem sagan getur uro, var
ekki stærri vexti en alment gerist, — og
ekki mikið minni heldur.
Hárið var ljóst og gljáalaust, og augun
föl-blá. Ennið var eins og á barni, munn-
urinn stór og jafnan ofurlítið opinn, nema
þegar manninum var þungt í skapi. En
það' var sjaldan, nema þá uro nýársleytið,
— og svo þegar einhver vina hans hækk-
aði í embættistign.
Hann var orðfár, en tók sjaldan aftur
það, sem hann hafði sagt. Hann gerði ekk-
ert þras út af gangstéttarrétti sínum, en
lét ógjarnan troða á tær sér tvisvar í senn.
Yfirleitt mátti segja, að hann væri eins
og fólk er flest. Heiðraði Guð og kónginn,
og borgaði skattinn sinn daginn áður en
von var á skattheimtumanninum með fó-
getann.
Hann stundaði atvinnu, sero faðir hans
hafði komið honum að, áður en hann var
kominn til vits og ára, og tekjur hans
nægðu til þess, að hann og fólk hans þurfti )
aldrei að svelta. En það leið heldur enginn