Heimilisblaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 15

HEIMILISBLAÐIÐ
45
Manninum í legubekknum fanst her-
berg-ið fyllast léttri þokumóðu, og hann
kunni því vel, honum fanst alt umhverfið
verða vistlegra. Honum fanst sem sér
hefði alclrei liðið svona, vel fyrri. Brosandi
helti iiann því, sem eftir var af víninu, í
glasið, studdi olnbogunum fram á borðið,
hélt höndunum undir vanga sér og horfði
votrgljáandi augunum fram undan sér.«
»Vínið er guðdómlegt,« varð honum að
orði.
»Pað gerir mig aftur ungan og glaðan,
eins og ég var í gamla daga. Mér finst ég
ekki vera nema tvítugur, eða tæplega þao
------—- það er sumar----------- — ég er i
heimsókn í litla bænum, út við sjóinn
------.«
Hann rétti úr sér í sætinu, stakk hencl-
inni inn á brjóst sér og bar höfuðið hátt.
»Litli bærinn við sjóinn.«
»Ég geng eftir götunum, með Pétri
frænda, Ha, h,a, ha, ... í hverjum glugga
eru andlit á gægjum ... blessaðar litlu
dúfurnar. Pað bar víst ekki fyrir augu
þeirra á hverjum degi svona hvítt háls-
lín, svona snyrtileg- yfirhöfn, eða svona
gljáandi hattur.
• . . Dansleikur í skóginum, bjarta su,m-
arnótt.
Dansinn stendur sem hæst. Hljóðfæra-
slátturinn ómai’, og mislitir lampar lýsa
upp lundinn. Ég geng inn á svæðið og er
kyntur hinum tignustu meyjum. Ég dans
og' skrafa ... og mér verður litið á þig.«
Hann stóð upp og breiddi út faðminn.
»Henríetta mín . .. perlan meðal kvenn-
anna. Eg varð þræll þinn um leið og ég
leit þig í fyrsta sinn. — Manstu eftir þvi,
þegar við gengum saman í skóginum, í
i'ökkurhúminu. - - Pú horfðir til jarðar og
steigst með varkárni hvert skref, til þess
að óhreinka ekki skóna með svörtu kross-
böndunum. Ég spurði þig, hvernig á þvi
stæði, að þú værir svona hljóö, Pú svar-
uðir mér ekki. Við héldumst í hendur.
• • • Ég kipti þér að mér og spurði þig aft-
ur. Þú leizt upp og mæltir, — og röddin
var svo undur fögur og hljómar enn í
eyrum mér. Vitið þér ekki, að það eruð
þér, sem eigið að halda uppi samræðun-
um, þegar þér eruð með stúlku? .. . Litla
tóan þín!«
»Henríetta------þú varðst mín. I ellefu
löng ár beiðstu. eftir ástvininum þínum.
I ellefu löng ár sazt þú við að sauma til
búsins, •— sazt við gluggann og söngst,
og hirtir um fuglinn, sem ég gaf j>ér.«
Hann greip glasið, sem var barmafult,
og lyfti því hátt.
»Þín skál, Henríetta. . . . Þú '■raldir mig,
óverðugan, . . . en konungssonur hefði hæft
þér.«
Hann hikaði við, þegar hann ætlaði aö
fara að bera glasið að vörum sér, og horfði
fram undan sér.
»Júnkarinn á Liljenfeldt hafði litið til
þín hýrurn augum. Þú áttir kost á því að
verða kona aðalsmanns, ef þú hefðir vilj-
að. Þú hefðir getað verið frú Liljenfeldt
núna.«
Hann setti frá sér giasið, ýtti borðinu
til hþðar, svo að vínið skvettist úr glas-
inu, og fór að ganga um gólf, með kross-
lagðar hendurnar á brjóstinu.
»Þú gætir verið aðalsfrú. Og hvað erf
þú nú? Að hverju hefi ég gert þig, — ég,
sem stend hér í þessari stofu?
Er ég tiginn? Er ég ríkur?«
Iiann lét fallast niður á stól, byrg'ði and-
litið í höndum sér og fór að há-gráta.
»Henríetta mín! Hvernig hefir mér far-
ist við þig? Ég fór með þig burt úr litla
bænum við sjóinn, — frá henni móður
þinni góðu og hinum tigna biðli. Ég leiddi
þig í sorgir og fátækt, — ég eyðilagði
æsku þína og gerði þig’ óhaming’jusama.«
Hann reis upp, grátmóður, greip glasið
og tæmdi það.
»Hvernig gat ég dirfst að líta þangað,
sem þú varst? Ég er úrþvætti, á ekki skil-
ið brauðið sem ég et. Eg er morðingi þinn,
Henríetta.«