Heimilisblaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 22

52
HEIMILISBL AÐIÐ
I san>a vetfang-i small eitthvað í klett-
inn rétt við hliðina á þeim og endurkast-
aðist yfir í klettinn hinum meg'in. Pað var
blýkúla, sem small í klettinn. Caverley
starði gegnum reykjarmekkina, og grilti
rétt að eins dálítinn hóp manna á stall-
brún hjnum megin. Hinir re.yksvörtu og
sviðnu Bedúínar höfðu klöngrast dálítið
upp í klettastallana og sendu nú þaðan
síðustu gremjuþrungna kveðju sína.
Caverley gat ekki láð þeim það, að þeir
gerðu þessa tilraun að lokum. Þeir hlutu
að verða. alveg, trylti]- af bræði við það
að sjá bráð þeirra sleppa úr greipum sér,
eftir svo langan og effiðan eltingatkik. En
það var ekkert vit í því að standa hér graf-
kyr og láta Arabana hafa sig að skotspæni.
önnur kúla kom skoprandi eftir steinun-
um skamt frá, og svo sú þriðja. I þessari
fjarlægð og með alla reykjarbræluna á
milli sín voru ekki miklar líkur tii þess,
að Arabarnir myndu hitta. En samt sem
áður — ef að hann eða Bó yrðu fyrir ein-
hverju slysi núna — rétt núna.
»Komið þér, Bó, við skulum færa okkur
dálítið —=----.«
En hann gleymdi að færa sig. Hann
stóð grafkyr og starði eins og steingerfing-
ur -—- með hálfopinn munninn, starði inn í
reykjarbólstrana. Bó stóð líka sem steini
lostin og starði, alveg frá sér af skelfingu.
Ot úr eldhafinu og; eiturgasinu kom eitt-
hvað skríðandi — kolsvart cg ægilegt á að
líta,
»Guð minn góður —« orðin frusu á vör-
u.m Caverley.
Þessi skaðbrenda skepna vai' maður —
lifandi m.aður, sem öðru hvoru gat staulast
ð fótunum og kom nú ráfandj eins og i
blindni.
Kúlurnar smullu í sífellu í klettaskarð-
inu, en þessa stundina gaf enginn þeim
minsta gaum — ekki fyr en þau heyrðu
kúlu nema staðar með deyfðu hljóði, sem
Skáldsaga eftir Albert M. Treynor.
sagði til sín að hún hefði hitt mannslíkama.
Maðurinn lá á grúfu á jörðinni. En hann
var ekki dauður. Hann ski-eið — hann
reyndi að skríða.
Þetta var ógurleg sjón, sem fylti hjarta
Caverley með meðaumkun. Hann hafði
þekt — hann þekti aftur þennan gilda
svíra, breiðu herðarhar, grófgert ryksvart
og sviðið andlitið. Þetta var Lontzen
Carl Lontzen.
»Bó — Bó — Rainy - Rainy Caverley
— hvar eruð þið?«
Caverley laut niðiu' yfir hann.
»Ég er hérna, Carl.«
Hann tók utan um þennan máttfarna
og örþrota líkama, sem einu sinni hafði
verið borginmannlegur og hraustur maður.
»Rainy - - ert það þú?« Röddin heyrðist
svo fjarlæg-, eins og sá sem talaði, væri
alveg að sofna. - »Ég hefði getað sloppið
út úr þessu, eins og' hinir. En' ég reið áf i'am
— ég vildj komast hingað yfrum — til
minna. eigin landa---------.«
Caverley hafði lyft manninum upp og
staulaðist nú upp eftir skarðinu með þ?ssa
ömurlegu byrði sína. Bó kom á eftir alveg
utan við sig. Hún mælti ekki órð af munni
og feldi ekki tár. Það var eins og hún væri
algerlega svift því að geta fundið til.
Loksins komu þau upp á hjallann, þa.r
sem þau voru utan við skotmál. Caverley
kraup á kné og lagði frá sér byrði sína,
sem var orðin honum of þung. Úlfaldarnij'
höfðu lötrað á eftir þeim og lögðust nú
skamt frá þeim. örlitla stund var másið í
þeim einasta hljóðið, sem heyrðist gegnuan
sprengingarnar i olíuhverunum. Skothríðin
hinum megin frá var hætt. Arabarnir
höfðu gefist upp. Nú gátu þeir haldið sömu
leiðina. heimleiðis. Einhversstaðar inni á
eyðimörkinni myndu þeir mæta félögum
sínum — tómhentir myndu þeir mæta
þeimi.
Lontzep lá á bakinu og starði upp í loft-