Heimilisblaðið - 01.03.1936, Blaðsíða 29

HEIMILISBL AÐIÐ
59
En nýr maður gæti vel harfa skotið upp
höfðinu, Að minsta kosti var það eitthvað,
sem hún dró dulur á.
Plummer stakk skammbyssunni aftur í
hylkið og gekk inn í setustofuna. Á eftir
honum kornu hinir þrír ungu menn, þeir
Harry Lang, Jess Shermann og Chuck
Parker, þrír af áköfustu aðdáendum
Sylvíu. Þeir höfðu tekið þátt í síðustu. leit-
inni að Skugganum og höfðu fylg't Plumm-
er heim til þess að ræða atburðina og ef
til vill til þess að fá að sjá hinni útvöldu
hjarta síns. bregða, fyrir.
Plummer barði úr pípunni sinni á rönd-
mni' á tómum arninum og bjó sig til þess
að láta í hana aftur, þegar ha.nn leit alt
í einu upp og hlustaði. Hófdynur heyrðist
á mjúkri jörðinni fyrir utan,
»Það er Benn,« sagði hann. »Hann er
eitthvað að flýta sér.«
Hann hafði varla slept orðinu, þegar úti-
dyrahurðinni var hrundið upp, og augna-
bliki síðar stóð hinn ungi Benn Plummer
a Þröskuldinum, lafmóður og í æstu skapi.
>:>Eg hef séð h,ann!« sagði hann óðamála.
»Eg
sá hann ríða hérna fyrir skógarran-
ann. Það leit einna helzt út fyrir, að hann
vseri að koma hérna frá húsinu,«
i þrjá daga, hafði ekki verið talað um
annað né aðra en Skuggann. Það gat þess
vegna enginn vafi leikið á því, við hvern
Benn Plummer ætti.
Þegar ungu mennirnir í herberginu
fengu þessa fregn, þutu þeir undis eins s
fætur, en Plummer gamli stöðvaði þá með
einni handarhreyfingu.
»Bíðið þið!« sagði hann, og þeir hlýddu
ósjálfrátt. Uppeldisfaðir Sylvíu hafði sér-
stakt vald yfir ungu mönnunum í hérað-
mu. »Það er til einskis í kvöld, Láttu hest-
mn þinn inn, Benn,« bætti hann við og
sneri sér að syninum.
Benn Plummer hikaði andartak áður en
hann hlýddi. Það var mikil freisting að
vita af þessum fífldjarfa glæpamanni svo
skammt undan, en á hinn bóginn skildist
honum, að vonlaust væri að eltast við hann.
Skugginn átti hest, sem enginn annar hest-
ur komst í hálfkvisti við, og hann mundi
vera horfinn út í myrkrið löngu áður en
þeir kæmuÆt í skotfæri.
Þegar dyrnar höfðu lokazt á eftir svn-
inum, gaf Plummer ungu mönnunum merki
u,m að koma til sín.
»Parkér — Lang — Sherman —« sagði
hann hátíðlega, »hittið mig fyrri partinn
á morgun á hótelinu uppi í borginni. Ég
þarf að segja ykkur dálítið. En minnizt
ekki einu orði á það við Benn. Ég vil alls
ekki, að honum verði blandað inn í þetta
máh«
Ungu mennirnir litu spyrjandi á hann.
»Þa.ð er viðvíkjándi Skugganum,« sagöi
Plummer og kinkaði kolli. »Ég gizka á, aö
nú sé sú stund upprunnin, að hægt verði
að hafa hendur í hári hansx<
»Hvernig?« sagði Harry Lang. »Segðu
okkur ráðagerð þína.«
»Á morgun,« sagði Plummer. »Þesskonar
villidýr er aðeins hægt að veiða á einn hátt.
Með agni!« bætti hann við og leit upp í
loftið.
I herberginu fyrir ofan heyrðist létt fóta-
tak Sylvíu.
»Sylvía?« sögðu-þeir allir einum rómi.
Plummer kinkaði kolli. Hann þurfti ekki
annað en líta á afskræmdu andlitin fyrir
framan sig til þess að ganga úr skugga
um, að hefði Skugginn ekki átt óvini áður,
þá átti hann nú þrjá, sem ekki mundu hika
við að ríða gegnum eldtungur helvitis tii
þess að ná sér niðri á honum.
★
Herbergi Sylvíu var í endanum á hús-
inu, og það var ekki erfitt verk fyrir hana
kvöldið eftír að renna sér eftir kaðli niður
á jörðina. Fósturforeldrarnir voru fyrir
löngu gengnir til hvíldar, og húsið var þög-
ult og draugalegt.
Hún áræddi ekki að fara. þvert yfir opna
svæðið fyrir framan húsið, heldur lædd-