Heimilisblaðið - 01.05.1939, Blaðsíða 17
HEIMILISBLAÐIÐ
89
mínum á aðra braut en þá, sem þær höfóu
dvalið á nú um stund.
Þegar Emma. kom inn aftur, var hún al-
veg forviða á því, að við skyldum sitja
kyrrir á sama stað; og við flýttum okkur
nú eins og' við gátum, að búa okkur. Prest-
konan vildi ekki verða samferða; bað hún
okkur að fara varlega og fara ekki út á
ísinn á firðinum, og lofuðum við því öll
m.jög hátíðlega.
Hríðina hafði stytt upp fyrir tveimur
klukkutímum; loftið var milt og hressandi.
Við héldum fyrst upp eftir þorpinu. Gamli
leiddi Emmu og ég gekk við hina hliðina á
henni. Eg fór ósjálfrátt að bera þessa síð-
degisferð saman við árdegisförina til Hró-
arskeldu. Þá liöfðum við verið þrjú saman,
en þá vorum við öll þögul, utan við okkur,
og í slæmu skapi. Núna vorum við líka þrjú
saman, en samræður okkar féllu óþvingað-
ar og innilegar. Og eins og ég í Hróars-
keldu hafði kennt Andreu Margréti um hið
leiða samkomulag okkar á milli, eins gat
ég ekki að því gert, að ég þakkaði Emmu
það, að við vorum öll sátt og sammála. núna.
Það var eins og friður og eindrægnisandi
fylgdi. Emmu, hvar sem hún ýar, og þessi
andi umkringdi allt og alla, sem voru í
nánd við hana, Og jafnvel þótt samræð-
urnar félli niður stund og stund, og við
héldum leiðar okkar þegjandi, þá fannst
mér þó eins og .hugsanir okkar mættust á
miðri leið, svo sa.mræmið olvkar á milli fór
aldrei út. um þúfur. Sál mín. fylltist friði og
rósemi, og ,mér fa,n,nst, kyrrlát lífsgleði
st-reyma um mig allan, og þegar mér varð
litið yfir snævi þakin húsin og mjallklæddu
hólana á bak við þau, og gráa himininn,
sem hvelfdist yfir það allt, saman — þá
fann ég til slíks friðar og slíks sam-
ræmis hins ytra og hins innra, að ég hneigöi
höfuð mitt, í auðmýkt. hjartans, og þakk-
aði g'óðum Guði fyrir öll þau gæði, s,em ég
hafði af honum þegið, á hinu hverfandi ári;
en innilegast þakkaði ég honum þó fyrir
það, að ég hafði fengið að kynnast Emmu.
Allir, sem við mættum á göngu okkar
um þorpið — karlar og konur, ungir og
gamlir — allir þurftu að heilsa Emmu;
og hún ávarpaði hvern og einn einasta
nokkrum orðum. En það, sem undraði mig
mest., var að það var engu, líkara, en að
öllu þessu fólki þætti jafn vænt, um Emmu.
Það heilsuðu allir Gamla og allir ávörpuðu
hann líka. Margi.r spurðu, hvort, hann kæmi
ekki bráðum til að messa fyrir þá. eins og
hann, hefði lofað þeim. Og ég varð nauðug-
ur viljugur að samsinna því, sem Emrna
hafði staðhæft við mig, fyrir fáum dögum,
að Gamli ætti víðar heima en í sínum eigin
draumaheimi: hann hafði meira saman við
veruleikann að sælda, en mér hafði áður tii
hugar komið.
Og mér var alveg óskiljanlegt, hvernig
Ga.mli fór að muna, hvað allir smástrák-
arnir hétu, sem mættu okkur; en þeir voru
óteljandi, virtist mér. Þeir voru í stórhóp-
um úti fyrir hverju húsi — og þeir komu
stökkvandi til okkar, til þess að heilsa okk-
ur með hanclabandi; sumir staðnæmdust
skammt frá okkur, og toguðu í hárið á sér
í kveðjuskyni, af því að engin var húfan
til að taka ofan.
»En síðan hvenær þekkir þú alla þessa
krakka-anga, Kristófer?« spurði ég.
»Em,ma kenndi mér nöfnin á þeim öllum
saman, þegar ég var hérna, í sumar sem
leið«.
»Og hvernig farið þér að muna, hvað þau
heita öll saman?« spurði ég Emmu. »Mér
sýnist, þau öll vera eins: ljósgult hár og
blá augu — blá augu og ljósgult hár; eirii
munurinn, ,sem ég sé á þeim er sá, að sum
eru ofurlítið óhreinni en sum«.
»Menn þekkja, ætíð það, sem menn uiina
og þykir vænt um«, syaraði Emma.
»En allan þenna urmul«, sagði ég; —
»nú, og það eru þá líka fleiri en tóm börn
— þeir fullorðnu koma líka til greina. —
Og svo eru líka nöfnin eins á þeim öllum!
Ekkert- nema, Jón Pétursson og Pétur Jóms-
son, Magnús Eiríksson og Eiríkur Magnús-
son. Það er ómögulegt að fá botn eða er.da
á slíku«.