Heimilisblaðið - 01.09.1947, Blaðsíða 14

170
HEIMILISBLAÐlP
lieppnast. Það skrjáfaði í bankaávísuninni
á milli fingra lians í vasanum. Nú var hann
ekki lengur í neinni bættu staddur.
Og það var það, sem gerði liann allt í einu
óstyrkan. Það var enginn, sem grunaði hann.
Æsingin var horfin. Hann var þjófur, sem
liafði liaft heppnina með sér. Svikin liöfðu
ekki orðið uppvís. Hann nam staðar á þrep-
inu fyrir framan dyrnar og skalf og titraði
allur. I nákvæmlega sama ástandi mundi
innbrotsþjófurinn vera, þegar innbrotið væri
afstaðið, og allt væri kyrrt og hljótt í liúsinu.
Maður af Coulins-ættinni sem innbrots-
þjófur!
Honum varð liugsað til Ester, og herti sig
upp. Hann bugsaði um óhagganlegt traust
hennar á honum, og meðfædda sómatilfinn-
ingu hennar, sem var svo viðkvæm og göfug.
Hann hugsaði um fyrirlitningu hennar.
Hann komst að þeirri niðurstöðu, að liún
þyrfti aldrei að fá neina vitneskju um það,
oa; liann gekk liægt niður stigann.
Aftur nam hann staðar hikandi. Hurð var
opnuð fyrir neðan hann. Sir Henry kom
út í auddyrið. Robert hörfaði til baka.
Stundarkorni síðar gekk liann niður eftir
veginum. Frú Lausdowne, sem liorfði á liann
úr glugganum, hringdi.
— Viljið þér biðja sir Henry að koma
inn til mín, sagði hún við stúlkuna.
— Hvað viltu, vina mín? sagði liann, þeg-
ar liann kom inn.
— Henry, mælti hún, um leið og hún sneri
sér frá glugganum að lionum. Þú hafðir á
jétt að standa, — að nokkru leyti á réttu
að standa.
— Með tilliti til hvers? spurði liann.
— Herra Coulins. Það var, þegar þú tor-
tryggðir hann, og liann skýrði okkur frá,
liver væri faðir hans. Ég ferðaðist liingað í
sama járnbrautarklefa og sir Jolni. Ég
sat andspænis honum. Það er ekki liægt að
villast á lionum. Ég tók ekki eftir því, hver
var með lionum. En það var auðvitað sonur
lians. Hann viðurkennir það sjálfur. Ég man
eftir því, að ég tók upp peningabudduna mína
til að borga burðarmanninum á Waterloo-
slöðinni drykkjupeninga. Svo tók ég upp far-
miðann minn og var svo bjánaleg, að láta
peningabudduna liggja við hliðina á mér,
á meðan ég tók vasaklútinn minn upp iír
töskunni. Ég get ekkert munað um það, llV°rt
ég tók budduna aftur. Ég er viss, alveg
um, að ég tók bana ekki aftur. Ég gleyn'11
henni í klefanum.
— Já, en kæra Elsa, þú ákærir yfirdoa'
arann í hæstarétti fyrir að vera samsek111
í ráni, sem sonur hans liefur framið gagnvar’
þér.
— Sir Jolm svaf. Hann vaknaði ek^1
einu sinni, þegar ég fór út úr eimlestiu111'
Ég ákæri liann ekki fyrir neitt.
— Já, en vina mín, ég held alls ekki
Bíddu, bíddu dálítið, hélt lnin áfra®*-
Manstu eftir, hversu fátækur Alice Hender
son sagði að hann væri? Auk þess sagði han11
sjálfur, að liann ætti ekki grænan eyri. ^e'r
ar ég ritaði bankaávísunina til að greiða h011^
um verðlaunin, þá hafði ég upphæðnta a
ásettu ráði 10 pundum of háa.
— Ég get ekki skilið, livert gagn gat vc'rl
í því, sagði hann og hrukkaði ennið.
Getnr þú það ekki? sagði hún og bse111
við. Ég bað liann að gefa mér til baka.
pað
gerði hann og fékk mér 10 pund. Það v°rJ
rúmlega 10 pund í peningabuddu nú1111
Hann sagði mér, að liann væri mjög fátæklir’
samt sem áður hafði liann 10 pund í vílS
anum og fékk mér þau með sams kon‘,r
svip, eins og hann væri milljónamæringlir
— Léstu hann ekki skilja það á þér, a
þú tortryggðir hann? spurði hann snógl1
— Alls ekki. -
Hann stóð á fætur. — Hann á það skib ’
að honum sé refsað. En það mundi gersa111
lega lama sir John. Og samt 6em áðlir’
ég veit sannast að segja ekki. Hví skyldi b0*1
hafði
fá'
um leyfast að sleppa?
Hún sagði honum það, sem Róbert
tjáð henni um sjúkdóm konu lians °g
tækt þeirra. gj
— Það er engin afsökun fyrir hann, sa^
sir Henry hranalega. ^
Þá var drepið á dyr. Herra Henry ka
aði: — Kom inn! Ein stofustúlkan kom 1
með bakka. ^
—- Frú, ég fann þetta á stigapallinum, sa£
hún.
Á bakkanum lá gyllt peningabudda r,
bankaávísun að upphæð 110 pund, rif111
tvennt.
Sama kvöldið klifraði sir Henry La,jS
Frh. á bls. ^