Heimilisblaðið - 01.09.1947, Blaðsíða 29

HEIMILISBLAÐIÐ
185
^aginn eftir var Porof, í fylgd með dótt-
II r sinni, vísað inn í gestasal Gretsky greif-
Gamli maðurinn var mjög órólegur.
ílonum var það vel Ijóst, að þessi samfund-
III >rði örlagastundin í máli þeirra.
Raissa var fullkomlega róleg, ókunnugur
uiundi hafa sagt kærulaus. Yfir hinu vin-
gjarnlega, fag ra andliti hennar livíldi ein-
Ver stoltleikasvipur, sem gerði fegurð henn-
.f slranga og alvöruþrungna. Um munninn
eKu drættir hins hefta vilja, og augun virt-
llsl láta sér á sama standa um álit allra manna.
r 'uutsdrættir hennar voru sem meitlaðir.
Ur fyrr hefðu menn getað horft á liina
|Ulgu stúlku, án þess að taka eftir lienni. Nú
j 11111 nienn að snúa sér við og horfa á eftir
eUm og spyrja, hver liún væri.
ío fyrsta tillit sá greifynjan, að liér var
f1/1 Uein ævintýradrós. Hið nærri þreytulega
Uspursleysi föðurins færði henni öryggi. 1
‘'lsl Raissu fann liún til þeirrar virðingar,
Uiikil, óverðskulduð óhamingja getur ein
a sct leitt.
. Fáið yður sæti, ungfrú, sagði hin tigna
uefðarfrú. '
Raissa hlýddi. Hinar svörtu fellingar klæðis-
q snis féllu um liana sem um líkneskju.
] r^yujan hugsaði, að þessi stúlka hlyti að
a geysilega lífsþekking u, til þess að geta
0,uið fram eins og hún gerði.
. Hve gamlar ertið þér? spurði liún með
, Sjarnlegu brosi, til þess að gera hana
°ragari.
)... ^ítján ára, svaraði Raissa og leit upp
0 kutn augunum.
~ Hver hefur alið yður upp?
Móðir mín.
Hér liafið að líkindum gengið í skóla
verið í heimavistarskóla?
Neh yðar náð, ég lief fengið sérkennslu
i —Tum greinum. Hitt hefur móðir mín
Keuut ntér.
talið einhver erlend mál?
f*ýzku og frönsku, en hvergi nærri vel.
í*ér eruð hneigðar fyrir hljómlist?
m ~ ^ai yðar náð, ég var að mennta mig
þess að geta kennt hljómlist.
Hg nú? spurði greifynjan, ekki tilgangs-
eða
1 Uokk
___ TVf r r
éir 'U mundi ég enga nemendur fá, frú, þó
e J^ði svo heimsk að gera tilraun til þess.
Þetta var sagt mjög lireinskilnislega og
eðlilega, og þó skildi greifynjan, að eins
konar álösun lá í orðunt stúlkunnar. En liún
var frjálslynd að eðlisfari og erfði það ekki
við hana. Henni fannst öRu heldur, að virð-
ing sú, sem útlit og framkoma Raissu liafði
vakið hjá lienni, yxi.
— Faðir yðar hefur sagt mér, hve langt
hann hefur gengið, hyrjaði hin tigna frú,
og hve óheppinn hann hefur verið í því rnáli.
Ef spurning mín er ekki of nærgöngul, þá
segið mér, liverju þér vonið að fá framgengt.
Raissa starði á greifynjuna og sagði hægt
og hátíðlega: — Réttlætinu!
— Að vísu, en hvað kallið þér réttlæti?
— Hegningu fyrir atliæfið, svaraði unga
stúlkan í santa tón og með sömu róseminni.
— Og fyrir yður sjálfa óskið þér eflaust
einhvers. Það er ekki nerna sanngjarnt. Hvers
óskið þér?
— Einskis, svaraði Raissa. Einskis fyrir
mig sjálfa.
Greifynjan virti hana fyrir sér með at-
hygli. Þetta svar fannst lienni svo ósenni-
legt, að liún hélt, að sér liefði mislieyrzt.
— Einskis? endurtók hún, en þér sögðuð
þó rétt áðan, að þér gætuð ekki búizt við
að fá nokkra nemendur?
— Það er óhamingja — óhantingja, sem
eigi verður bætt. Heiminum er ekki hægt
að breyta.
— En, liélt greifynjan áfram, stöðugt meira
og meira undrandi. Á hverju ætlið þér að
liia?
— Við munum yfirgefa Pétursborg, er við
höfurn náð rétti okkar. Keisarinn leyfir okk-
ur ef til viR að skipta um nafn. Við mununi
svo setjast að í einhverju sveitaþorpi, þar
sem ég kannske get fengið eitthvað að gera.
— Innan fjölskyldu?
Raissa leit upp. — Nei, yðar náð, hvernig
haldið þér að ég geti fengið mig til að svíkj-
ast inn á hrekklaust fólk. Ég tek að mér
sauma eða eitthvað þvílíkt. Faðir rninn hefur
lítils háttar eftirlaun.
Greifynjan sat þegjandi nokkur andartök.
Gamli Porof horfði á hana með trúnaðar-
trausti í svipnum. Hið einlæga, tilgerðar-
lausa svar dóttur hans féll honum sýnilega
mjög vel í geð.
— En, byrjaði greifynjan aftur. Fyrir þetta