Heimilisblaðið - 01.09.1947, Blaðsíða 7

H E I M I L I S B L A Ð IÐ
163
Hvað get ég gert fyrir yð'ur?
I Eyðingurinn nálgast með varúð, eins og
,U1U1 se liræddur um, að aðrir kunni að vera
'lðstaddir. Hann skyggnist um í stofunni á
nieðan hann með titrandi liöndum þuklar
lr einhverju í frakkavasa sínum. Loksins
jla r hann í óhreina gamla skjóðu; upp úr
611111 tekur hann skrítinn silfurpening og
llleð hásum skrækum róm segir hann:
. Herrann kaupir áreiðanlega þenna pen-
Q
arnowan skoðar peninginn með skörpu
uf!a kunnáttumannsins, stendur upp af stóln-
j1111 °S gengur að vinnuborði sínu til að ná
stækkunargler, svo hann geti aðgætt nánar,
'aðan peningurinn sé. Þegar hann starir á
eningjnn . gegnum stækkunarglerið, birtir
u lr andliti lians. H ann heldur á sjaldgæf-
11 forngrip í liendinni: peningi frá dögum
Krists!
H'
u 31111 8nýr sér snöggt að gamla Gyðingn-
1111 °g spyr:
Hvað kostar hann?
ðingurinn krækir beinaberum fingrun-
ujn 8aillan’ svo að það brakar í þeim, liallar
i. ,U ^atL lygnir aftur augunum, og svarar
11,eð gkrækri röddu:
j. ðlikla peninga, góði lierra. En það
t't'Ur ekkert á; ég get komið aflur á morg-
n’ þegar þér hafið haft tíma til að liugsa
>ður Uttl.
le^3rn°'van finnst þetta allt liálf einkenni-
ainj' ^13^ skoplegt en kinkar kolli ját-
C ' Gyðingsins, sem í skyndi fer burt.
vi-'-n fer með peninginn til sætis síns
sk ,°^nilln’ beldur lionum upp við ljósið, og
31 bann nákvæmlega.
Mi
Eldn
J°g sjaldgæfur fundur! tautar hann.
fj . ' rinn í ofninum er að kulna. Hann
slr'^lr nokkrum brennibútum í ofninn og
Urn 1 ossa logarnir upp og varpa bjarma
(' 8to^nna. Þá verður undarleg breyting á
a Rtólh 'n 1^<>luð bans linígur aftur á bak
tjtr. lr,kina, augun stara beint fram, en í
pe .n< 1 bægri hendi heldur liann á silfur-
ei,., ní?nnm. Nú brevtist umhverfið allt í
einn’ harni
8lnni • er e^ki lengur í ylríku stofunni
'egi t*i |U1!,lniluI,org’ en er a gangi eflir þjóð-
brað-1 ltlllar borgar í Austurlöndum. Hann
ar göngunni og kemur brátt til Betle-
lieni, eins og leiddur af ósýnilegri liendi. Hann
nam ekki staðar fyrr en liann kom að gripa-
húsdyrum, en út um þær lagði einkennilega,
skæra birtu. Hann gekk inn og sér það, sem
hann um margra ára skeið liefur afneitað,
andmælt og harizt á móti, lieilaga barnið í
jötunni og Maríu og Jósef við livílu þess.
Carnowan starir og starir þangað til liann
krýpur á kné í kyrrlátri tilbeiðslu.
Svo breytist umhverfið. Nú er hann stadd-
ur í Getsemanegarði. Hann sér hermenn með
kyndla nálgast og á eftir þeim kemur hávær
mannfjöldi, sem umkringir mannveru, sem
í livítum klæðum sínum og með náfölu and-
liti, sem ljómar af yfirnáttúrlegri fegurð,
líkist fremur andlegri veru en mennskum
manni. Einn maður í föruneytinu gengur til
hvítklæddu verunnar, kvssir hana og segir:
— Rabbi, meistari!
Hjarla Carnowans engist af angist og
lirvggð. Hann getur nú ekki um annað liugs-
að en þenna Jesús, sem hann hefur ofsótt.
Hann ætlar að fara að brjótast í gegnum
mannfjöldann til þess að verja liann, þegar
umhverfið aftur breytist, og hann stendur
við krossinn á Golgata og horfir upp á Meist-
arann, sem er að deyja. Sál Carnowans er í
uppnámi, og hann er reiður við Júdas, sem
sveik meistara sinn og frelsara.
Ennþá breytist umhverfið, og Carnowan
er staddur í húsi æðstaprestsins. Prestarnir
standa í súlnagöngunum og tala saman í ákafa,
þegar maður, með örvæntingu uppmálaða í
augum, kemur æðandi til þeirra, fleygir sér
fyrir fætur þeirra og æpir: — Ég hef svikið
saklaust blóð! Takið við peningum yðar aft-
ur! Hann þrífur skjóðu og ^árbiður þá um
að taka við syndapeningunum af honum, en
jieir lilæja að honum og segja: — Hvað kcm-
ur það oss við! 1 örvæntingu grýtir Júdas
peningunum úr skjóðunni á hellugólfið og
þýtur út. Einn af silfurpeningunum veltur
þangað sem Carnowan leynist ba k við eina
súluna. 1 tunglsljósinu, sem skín inn um
gluggalivolfið, sér hann glampa á pening-
inn. Hann starir látlaust á hann, þangað til
hann ujipgötvar, að það er hans eigin silfur-
peningur, — sá, sem hann fékk lijá Gyðingn-
um. Hann riðar, linígur út af og vaknar við
það, að liann rekur upp liljóð.