Heimilisblaðið - 01.01.1949, Page 7

HEIMILISBLAÐIÐ
eru svo algengar í þjóðtunguni
og valda alkunnum erfiðleik-
um við tungumálanám. Sagt
hefur verið, að það sé engum
meðalgreindum manni ofætlun,
að læra grundvallaratriðin í
málfræði Esperantos á klukku-
tíma. Stafsetningin er auðlærð
og einföld, og um framburð
gegnir sama máli. Hver bók-
stafur liefur sitt sérstaka bljóð,
sem engum breytingum tekur,
í bvaða sambandi sem bann
stendur. Framburðurinn lætur
vel í eyrum og er það skýr og
auðheyrður, að engin bætta er
á misskilningi. Áberzla er allt-
af á næstsíðustu samstöfu. Ef
menn bera þetta saman við
byggingu og málfræði ])jóð-
tungnanna, ætti þeim ekki að
dyljast, livílíka yfirburði Esp-
eranto hefur yfir þær í aðgengi-
leik til náms. Af þeim rökurn,
sem þegar liafa verið leidd að
yfirburðum Esperantos sem al-
þjóðamáls yfir önnur þekkt
mál, ættu menn ekki að ganga
að því gruflandi, að Esperanto
eitt er þess umkomið, að leysa
úr tungumálavandræðunum.
Menn ættu að hugleiða, hví-
b'kt óbemju fjármagn mundi
sparast við notkun þess, öðrum
eins upphæðum og nú er gégnd-
arlaust sóað í þýðingar og túlk-
un á fjölda rnála, þegar menn,
sem ekki skilja þjóðtungur
bvers annars, þurfa að ræðast
við. Tímasparnað þann, sem
notkun alþjóðamálsins mundi
hafa í för með sér, er erfitt að
meta til fjár.
VI.
Frá þeim tíma, er Esperanto
var samið, liefur útbreiðsla þess
Frh. á bls. 19.
t-----------——---— ----—------7
Þ U L A
Nú er svalt um byggS og ból,
byrgir snœrinn laut og hól,
úti grœna grasið kól,
sem greri um 'tún og engi.
Vorsins draumar vara sjaldan lengi.
SauSir renna heim í hús,
í liolu þröngri sveltur mús.
Nú er lirafninn heima fús,
því hvergi er œti að finna.
Allir mega aflaföngum sinna.
Flóanet við fossinn gljá,
fönnin lykur dyr og skjá
vefur norðri ygglda á
armi jökulköldum.
Dunar þá í dökkum úthafsöldum.
Bátrugarðar berja sand,
brimiö œðir hátt á land,
báitar á skeri stranda.
Hollur er sá, er hlífir í nauð og vanda.
Loksins endar strit og stríS,
stormar lægja um höfin víð.
Bráðum kemur betri tíð,
blása vindar þýöir.
Allar þrautir enda vel um síðir.
Inni brennur aringlóð,
úti styttist rökkurslóð.
Glóey sendir geislaflóð
gegnum skýjatröfin.
Svífa vorsins vindar yfir höfin.
Brotna ísar, blánar mar,
bátar kljúfa öldurnar.
Hlýir geislar guðssólar
grœða vetrarsárin.
Huggarinn eini harma þerrir tárin.
Allt þá verður oss í vil,
enginn vetur framar til.
Vorsins glœsta geislaspil
gleSi hjartans vekur.
Allt, sem lifir undir við það tekur.
K o l b r ú n.