Heimilisblaðið - 01.01.1949, Qupperneq 10

8
HEIMILISBLAÐIÐ
Michelle, sem var elzt þeirra,
Peronelle, sem var ljóshærð og
fögnr, Jacqueline, sem var smá-
vaxin og geðþekk og Colette
litla, sem var yngst og feitust.
Á móti föður sínum sat Colin.
Hann var eini sonurinn. Nú
gladdist liann yfir því, að eng-
inn hafði orðið var við, þegar
hann lokaði fangann inni.
Allt í einu kom vinnukonan,
Annette, inn í eldhúsið. Henni
var sýnilega mikið niðri fyrir.
— Ó, það er hræðilegt! hróp-
aði liún upp og hafði næstum
því velt nm kaffikönnunni.
Einn liðþjálfinn í virkinu hef-
ur verið myrtur í nótt! Er það
ekki skelfilegt, að slíkt skuli
geta átt sér stað á þessari frið-
sælu eyju?
— Hvar hefurðu frétt þetta?
spurði Rakel.
— Brauðsalinn sagði mér
það! Vesalings liðþjálfinn
fannst steindauður á gólfinu í
einum hermannaskálanum.
— Hver er morðinginn?
spurði Peronelle skelfd á svip-
inn.
— Ungi enski hermaðurinn,
sem söng svo vel á jólasam-
komunni. 'Hann liafði rifizt
við liðþjálfann fyrr um dag-
inn, en svo er álitið, að hann
hafi hellt í sig brennivíni, áð-
ur en liann gerði út af við yf-
irmann sinn. Liðþjálfinn var
illa liðinn og liarður við lier-
menn sína.
— Hafa þeir náð morðingj-
anum ?
— Nei, en þeir leita að hon-
um um alla eyjuna. Hann er
hár og ljóshærður og snotur
piltur, eftir því sem sagt er.
Hann er þaulvanur að sigla, svo
að álitið er, að liann hafi stol-
ið báti og falið sig í einhverri
víkinni.
Það varð dauðaþögn í eld-
húsinu. Fjölskyldan var öll við-
kvæm að eðlisfari. Það liafði
enginn lyst á að borða meira,
og Colette litla byrjaði að
gráta.
En Colin leið verst af öll-
um. Honum fannst lykillinn í
vasanum brenna sig ... Hár,
ungur maður, sem kunni að
syngja og var vanur að sigla
báti! Það hlaut að vera hann,
sem var lokaður inni! Hvað
átti að liann að gera?
JJM eitt var Colin viss: Hann
ætlaði ekki að aflienda hug-
rakka sjóræningjann sinn lög-
reglunni! Liðþjálfinn hafði
verið vondur maður, sem átti
skilið að deyja. Það liafði oft
komið yfir Colin óstjórnleg
löngun til að slá einhvern í
rot, þegar hann var reiður.
Hann hafði bara vantað krafta
til að framkvæma áform sín.
En livernig átti hann að
hjálpa fanganum að flýja? Það
var sjálfsagt bezt að láta hann
vera uppi á loftinu þangað til
í kvöld, en þá gæti hann siglt
á bátnum sínum yfir til Frakk-
lands. Eða átti hann ef til vill
að finna betri felustað og láta
hann dvelja þar, unz leitinni
yrði hætt?
Hann fór með föður sínum
og hjálpaði lionum í garðin-
um og íhugaði vandlega hið
erfiða vandamál. Allt í einu
kom frú Rakel þjótandi til
þeirra.
— Andri! kallaði hún og
horfði um leið á gömlu fötin
hans . og óhreinar hendumar.
Hefurðu gleymt hvaða dagur er
í dag?
— Nei, það er laugardagur,
vina mín.
— Já — en það er í dag,
sem móttökuveizlan er fyrir
Rupert Falaise.
— Það er alveg rétt ... Ég
var búinn að gleyma því . . .
Rupert Falaise var fæddur á
eynni, en liafði lilaupið þaðan
á brott, þegar hann var lítill
drengur. Nú var hann orðinn
frægur og dáður leikari í Lon-
dpn. Það var enginn á eynni,
sem hafði séð hann leika, en
eyjarskeggjar voru samt sem
áður hreyknir af honum. Og
þegar hann nú lieimsótti fæð-
ingarey sína í sumarfríinu,
fannst fólki sjálfsagt að fagna
lionum með veizluhöldum í ráð-
húsinu í St. Pierre. Andra Col-
bert var boðið til veizlunnar
vegna þess að hann var aðal-
skáld eyjarinnar.
Þrátt fyrir andmæli varð
skáldið að fara inn til að búa
sig. En þegar hann kom út aft-
nr reyndi hann ennþá einn
sinni að komast hjá að fara.
— Getum við ekki verið
heima, Rakel? Við þekkjum
ekkert þennan Rupert Falaise.
— Nei, en lieimurinn þekkir
hann, og hann getur ef til vill
lijálpað þér til að koma leik-
ritinu þínu á framfæri í
London.
— Mér ér ómögulegt að ráð-
ast á manninn — —
— Ég skal sjá um það! Ef
þig langar til að verða frægur
verðurðu að umgangast þá, sem
geta hjálpað þér áleiðis á
framabrautinni. Jæja, — verið
]>ið sæl á meðan, krakkar!
Frh. á bls. 20.