Heimilisblaðið - 01.01.1949, Qupperneq 13

HEIMILISBLAÐIÐ
11
Lísa var náföl. Hún hafði þó
ekki skilið til fullnustu, hvað
skeð hafði í raun og veru.
— Hvar . . . hvar? stundi
hún.
— Stóra snjóbreiðan tók þá
með sér!
— Uss! hvíslaði gestgjafinn.
Þetta var maðurinn liennar . . .
■— Var? lirópaði hún tryll-
ingslega. Nei, — er! Hann er
ekki dáinn! Bjargið honum.
Svo umlukti hana miskunn-
samt myrkur.
J^ÆSTU daga sat hún eins og
bergnumin við gluggann og
starði á staðinn, er hún liafði
séð Hans í síðasta sinn. Það var
símað heim til hennar, en hún
skildi ekki, hvers vegna nokk-
ur var að ónáða sig til hennar.
Hún var hérna með Hans. Þau
voru í brúðkaupsferð. Augna-
ráð hennar var fjarrænt og
kuldalegt, er aðstoðarmaður
föður liennar, Eiríkur Wulf,
gekk inn í herbergi hennar.
Hann hafði ferðast dag og nótt
og leit mjög þreytulega út.
— Hvers vegna ert þú hér?
skrækti hún æðislega. — Hans
...?
— Lísa, þú verður að vera
róleg. Gráttu, það mýkir sorg
þína!
— Gráta — hvers vegna ætti
ég að gráta? Hans er ekki dá-
inn. Ég sá bann sjálf. Hann er
í snjóskriðunni. Ég skil ekki,
hvers vegna þeir skuli ekki fyr-
ir löngu vera búnir að bjarga
honum.
— Lísa, þeir hafa leitað næt-
ur og daga! Þeir leita ennþá,
þótt alltr viti, að . . .
— Þú felur eittlivað fyrir
ntér! Talaðu formálalaust!
— Leiðsögumennirnir skilja
ekki nákvæmlega hvernig slys-
ið bar að höndum. Þeir álitu
að ferðalagið væri tiltölulega
hættulítið. Hans hlýtur að hafa
verið orðinn rnjög þreyttur, ef
til vill hefur hann fengið aðsvif,
sem komið liefur leiðsögumann-
inum á óvart. Þeir runnu báðir
niður ísinn, snjóbreiða losnaði
og þreif þá með sér. Ef til vill
hafa þeir lent niður í jökul-
sprungu.
— Jökulsprungu ...! hvísl-
aði hún hljóinlausri röddu.
— Það, sem ísinn geymir
kemur einhverntíma í ljós. Ár-
lega bráðnar af honum, og að
lokum ... ef til vill . . .
— Hversu lengi?
-— Gamli leiðsögumaðurinn
segir fjögur, ef til vill fimrn
ár ...
— Ég lofaöi honum að bíða.
í ÍSA flutti í íbúðina, sem hún
liafði látið útbúa fyrir þau.
Hún bar sorg í hjarta, en grét
ekki, því hún áleit Hans ekki
vera dáinn. Hún bjóst við að
biðin yrði löng, vikur, mánuðir
og ár mundu renna saman og
verða að óra tíma, en hún hafði
lofað honum að bíða.
Geðveik var liún ekki, en
hana dreymdi stöðugt um Hans,
og hún missti allan áhuga fyrir
daglegu umliverfi. Hún ræddi
um hann eins og hann væri lif-
andi. Hana dreymdi, að hann
hefði uppfyllt allar hennar ósk-
ir, að hann væri orðinn að þeim
manni, sem hún þráði, að hann
yrði. Hún ímyndaði sér, að
hann væri gæddur þeim eigin-
leikum, sem hann hafði aldrei
átt, og í draumum hennar varð
hann smátt og smátt að nær-
gætnum, riddaralegum og óeig-
ingjörnum manni, og leitaðist
við að gera henni lífið ham-
ingjuríkt.
Hún ásakaði sig fyrir, að liafa
látið hann fara einan á jök-
ulinn, og hún ímyndaði sér, að
hefði hún verið með, mundi
slysið ekki hafa skeð.
Þess vegna leitaði hún stöð-
ugt til fjallanna á ferðalögum
sínum. Það varð að ástríðu hjá
henni að efla líkamsþrótt sinn,
svo liún væri fær um að taka
þátt í erfiðum fjallgöngum, og
hún vék ekki af hólmi, þótt um
hættulegar ferðir væri að ræða.
Leiðsögumennirnir í Ölpun-
um þekktu hana, og allir báru
virðingu fyrir lienni, og það
var ekki laust við að sumir
fyndu til hjátrúarkennds ótta,
er þeir mættu lienni.
Þegar hún stóð álút yfir
fjallauppdráttunum í kofunum,
hvísluðust menn á um hana og
sögðu frá hugrekki hennar og
þrautseigju.
Faðir hennar dó nokkrum ár-
um seinna, og liún fól Eiríki
Wulf stjórn verksmiðjunnar.
Hann var sá eini, er hún bar
traust til.
Eirík þekkti hún frá því
liann kom fyrst til verksmiðj-
unnar. Hún var þá unglingur
og umgekkst hann eins og góð-
an félaga. Vinátta þeirra hélzt,
þótt árin liðu. Henni féll hann
vel í geð, en aldrei kom lienni
til liugar, að hann gæti orðið
henni meira en vinur. Því var
öðru vísi háttað með Eirík.
Hann elskaði hana frá því liann
sá hana fyrst. Eftir að liún varð
fullorðin, ræddi liann minna
við liana en áður. Hann kærði
sig ekkert um að ganga með'