Heimilisblaðið - 01.01.1949, Side 14

12
HEIMILISBLAÐIÐ
r--------------------------------------------7
Halldór Sig.u r ð sson
MUSTERIÐ HLJÓÐA
Nefíar hyldýpi hafsins
hjarta manns
slær í skuggadjúpum
', skaparáns.
Ofar eilífum stjörnum ',
eldur hans
i musterisborg sinni brennur ',
í brjósti manns.
Musteriö hulda hljófia
hjartdS er.
Eilífö og ómæli rúmast
inn í þér.
7—-----—----------------------------------—-j
grasið í skónum eftir liinni
<láðu anðmannsdóttur. En ltann
varð fyrir sárum vonbrigðum,
þegar liún giftist Hans.
Þégar Hans <ló, vaknaði von
Eiríks á ný; en ennþá þorði
liann ekki að hefja máls á
bónorði. Hann þjónáði henni
trúlega. Atvinnureksturinn
dafnaði vel undir öruggri stjórn
lians, og hún varð stöðugt rík-
ari.
Þegar liún var í borginni
heimsótti hann liana daglega
og reyndi að vekja hjá lienni
áhuga á málefnum dagsins. Hún
veitti vináttu lians viðtöku eins
<>g sjálfsögðum lilut, en hefði
liann minnzt á ást við hana
mundi hún hafa móðgazt! Hún
var ekki á lausum kili . . . !
1 grennd við kofann, þar sem
liún liafði lifað bitrustu stund
lífs síns, eyddi hún auð fjár
í að byggja lítið hús, og þar
dvaldi hún sumarmánuðina.
Hún sat oft í dyrunum og starði
upp á jökulinn.
UÐVITAÐ merktu árin liana
rúnum eins og aðra. Fallega
hárið hennar fékk silfurhvíta
þræði. Drættirnir um munninn
báru vott uin þjáningar, en hún
virtist fagna umskiptunum og
brosti, þegar hún skoðaði sig
í spegli ------því Hans gægð-
ist að baki hennar. Hans, sem
orðinn var gráhærður í vöng-
unum og auk þess ráðsettur og
roskinn heimilisfaðir, en hve
lnin elskaði hann, hann, sem
hafði aldrei talað til liennar
styggðaryrði.
Loksins rauf Eiríkur þögn-
ina.
Lísa, heldurðu, að þú
glevmir aldrei?
— Gleymi?
Skilurðu ekki, að mér
þykir vænt um þig, að ég hef
ávallt elskað þig? Lifir þú ein-
göngu í þínum eigin heimi?
Verðurðu aldrei vör við sökn-
uð annarra og sorgir? Þegar þú
giftist Hans varð líf mitt að
eyðimörk. Er þér það einskis
virði, þótt ég hafi beðið eftir
þér þolinmóður í mörg ár?
Eiríkur, — ég er alltaf
að bíða!
En eftir liverju? Ætlarðu
að evða æskuárum þínutn í að
bíða eftir manni, sem löngu
er dáinn ?
—- Segðu ekki meira! Þú
veizt þó að Hans . . . ? Eiríkur,
haltu áfrani að vera vinur
minn!
— Gifztu mér þá! Ég skal
ekki heimta meira af þér, en
þú lætur í té af fúsum vilja.
— Eiríkur! Hún lagði ltönd-
ina örvæntingarfull á enni sér.
Ég get líka beðið!
Arin liöfðu einnig merkt Ei-
rík. Það var oft þreytuglampi
í augum hans, en til hennar
gat hann alltaf brosað.
Hún fór að sjá hann í nýju
Ijósi. Og áu þess hún vissi,
hvernig það skeði, varð liann
að riddaranum hennar, lók á
Frli. á bls. 27.